Μέρες που είναι
(σαν χθες αυτοκτόνησε πριν από 70 χρόνια ο Άρης Βελουχιώτης και σαν σήμερα βρέθηκε το σώμα του
κανιβαλικά ακρωτηριασμένο), ας τιμήσουμε τη μνήμη τού Πρωτοκαπετάνιου με δυο
κουβέντες για τον εθνικολαϊκισμό, αυτόν τον όρο που αι γενεαί πάσαι τού φιλελευθερισμού
θεωρούν υπερόπλο τους εναντίον τής Αριστεράς. Νεροπίστολο είναι. Ό,τι τού αυξάνει
κάπως τη δραστικότητα είναι το θλιβερό γεγονός πως σημαντικό τμήμα τής
αριστερής διανόησης και του πολιτικού προσωπικού τής Αριστεράς έχει βάλει κι
εκείνο το χεράκι του, για να βοηθήσει στο κουβάλημα —το συνειδητοποιεί δεν το
συνειδητοποιεί— μέρους τού αρνητικού φορτίου που οι φιλελεύθεροι έχουν
εναποθέσει στον όρο. Το ακόμα πιο θλιβερό: το κομμουνιστικό κόμμα τής χώρας μας,
στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει στα μέλη του και τους οπαδούς του τη
γραμμή αποστείρωσης που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, την οποία και φρόντισε
να επικυρώσει στο τελευταίο συνέδριό του, έχει κι αυτό βαλθεί να τον υπονομεύσει
αποϊστορικοποιώντας τον —ακόμα και εις βάρος τής ίδιας τής δικής του
ιστορίας...
Τούτων δοθέντων,
δεν είναι καθόλου να απορεί κανείς που,
ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να ακούγονται από το στρατόπεδό μας (τη
μεγάλη βοηθεία τού Ερνέστο Λακλάου) κάποιες εύστοχες βολές εναντίον τής
αντιλαϊκιστικής φιλελεύθερης ρητορείας (και υστερίας), αντιθέτως, εναντίον τής
χολής που χύνουν οι φιλελεύθεροι κατά τού εθνικολαϊκισμού δεν έχει ακουστεί
κιχ! Βλέπεις, είναι κι εκείνο το γνωστό εδάφιο, από το οποίο το μόνο που έχει
μείνει στη μνήμη (ακόμα και στη μνήμη τού σοφού Μπαντιού!) είναι η φράση «[ο]ι
εργάτες δεν έχουν πατρίδα»[1] —να είχε γίνει τουλάχιστον κατανοητή! Έτσι, χάρη
στην αμήχανη σιωπή, τη γλυτώνει ο Κάρολος και μαζί κι ο κολλητός του (κοντά στο
βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα, λέει ο λαός, αν και ο Φρειδερίκος δεν ήταν
καθόλου γλάστρα) από την κατηγορία τού εθνικολαϊκισμού.
Κι ο Άρης; Αυτός κι
αν τη γλυτώνει σαν από θαύμα! Γιατί ο Άρης, εκτός από Πρωτοκαπετάνιος, υπήρξε
και πρωτοεθνικολαϊκιστής! Και ως τέτοιος, έπιασε και έγραψε τον Όρκο που έδωσε
η πρώτη αντάρτικη ομάδα τού ΕΛΑΣ, βάζοντας, ο ‘‘αθεόφοβος’’, τις δύο
‘‘καταραμένες’’ λέξεις μαζί και πλάι-πλάι:
Εγώ,
παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ,
χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το
διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα
να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του
αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου
ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να
τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα
μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του.
[1]
Ας θυμίσουμε το πλήρες εδάφιο, δεν βλάπτει: «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί
να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ'
αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να
συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά
περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη.»
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
9 σχόλια:
Ο καπετανιος ως γνησιος λαικος αγωνιστης μιλησε και ακουμπησε τις καρδιες του λαου.Μιλησε οπως επρεπε να μιλησει και επραξε οπως επρεπε να πραξει.Η ιστορια τον δικαιωσε και το ΚΚΕ τον αποκατεστησε πολιτικα το 2011.Κομματικα δεν αποκατασταθηκε γιατι με βαση το δημοκρατικο συγκεντρωτισμο επρεπε παρολο τη διαφωνια του να υπακουσει.Αυτο ειναι μεγαλη κουβεντα και οι δυο πλευρες ειχαν τα δικια τους γιατι ειχαν το ιδιο στοχο την εθνικη ανεξαρτησια και το σοσιαλισμο.Ισως ο Αρης παρολο το δικιο που ειχε για τη συμφωνια της βαρκιζας υπακουγε τοτε στο κομμα,να εγραφε χρυσες σελιδες στο δημοκρατικο στρατο.Μετα απο τοσα χρονια και τοσα διδαγματα ο Αρης εμεινε σαν ο αλυγιστος της λαικης παλης και ολοι οι αριστεροι,οι κομμουνιστες,και οι υπερασπιστες της εθνικης ανεξαρτησιας θα τον τιμαμε για παντα.Υ.Γ.Οσοι ακομα και στο θεμα του Αρη,του Μπελογιαννη,του Πλουμπιδη βρισκουν ευκαιρια να ριχνουν χολη στο ΚΚΕ πρεπει να βγαλουν τις παρωπιδες τους.Το ΚΚΕ τους γεννησε τους εξεθρευσε και τους εκανε αυτους που ηταν.Εχει δεχτει τα λαθη του(μεγαλα),αλλα μιλαμε και για πολυ δυσκολες εποχες που πολλες φορες δεν μπορουσε να υπαρξει αμεση και κανονικη επικοινωνια μεταξυ των στελεχων,μεγαλη υποψια για ξενους δακτυλους αλλες φορες σωστα και πολλες φορες λανθασμενα.Υ.Γ.2Το θεμα ειναι απο δω και περα να τον τιμησουμε στην πραξη,ΑΓΩΝΑΣ λοιπον για τα ιδανικα του που ηταν παντα και δικα μας.Λαικη κυριαρχια-Εθνικη ανεξαρτησια-Σοσιαλισμος.ΒΑΡΚΙΖΑ ΤΕΛΟΣ.
Φίλε ελληνοφρενικέ,
Έχεις χάσει τελείως το κεντρικό θέμα τής ανάρτησης. Το οποίο δεν είναι βέβαια η γνωστή διαμάχη για την "υπόθεση Βελουχιώτη"...
Τα λέμε
Πιστευω οτι καποιες φορες μπορουμε και εμεις να το παμε εκει που θελουμε και οχι σοι και καλα εκει που το παει η αναρτηση....
Φίλε ελληνοφρενικέ,
Ούτε σε μάλωσα, ούτε σου έβαλα κακό βαθμό σαν δάσκαλος, επειδή η έκθεσή σου ήταν εκτός θέματος. Μια επισήμανση έκανα. Βεβαίως και έχεις κάθε δικαίωμα να το πας εκεί που θέλεις. Όμως, έχω κι εγώ το δικαίωμα να σου πω ότι κατά τη γνώμη μου αυτό που θέλεις, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν κάνει μία μπροστά στο ζήτημα που θίγει η ανάρτηση.
Τα λέμε
Φίλε Λέφτη, πάλι δύσκολα μας έβαλες!
Ούτε τον όρο «εθνικολαϊκισμό» ήξερα, ούτε τον Λακλάου και με έβαλες να ψάχνω βραδιάτικα (αυτά τα αναφέρω για να σου πω ότι έκανες μια χρήσιμη ανάρτηση). Εν πάση περιπτώσει, από ό,τι κατάλαβα από την παρουσίαση και μόνο του βιβλίου του Taguieff στο διαδίκτυο (αυτός δεν είναι ο πατέρας του όρου «εθνικολαϊκισμός; ) ούτε τον πρωτοκαπετάνιο μπορεί να πεί κανείς εθνικολαϊκιστή, ούτε το Ε.Α.Μ. εθνικολαϊκιστικό. Από εκεί και πέρα οι φιλελέδες τη δουλειά τους κάνουν ......το πρόβλημα είναι με τα δικά μας «διεθνιστικά» τζιμάνια και αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα.
Επισκέπτρια Χ
Φίλη Επισκέπτρια Χ,
Ένα κορίτσι (πάλι) στο μπλογκ μας! Ωραία! Αύριο θα σου πω περισσότερα. Για την ώρα: Δεν έχεις ανάγκη και πολά διαβάσματα εσύ, ούτε είναι δύσκολη η ανάρτηση για σένα. Σε κόβω πολιτικό ταλέντο από ένστικτο! Να και πάλι που το θυμήθηκα:
«Οἱ μὲν ἄνδρες γεγόνασί μοι γυναῖκες, αἱ δὲ γυναῖκες ἄνδρες»!
Συντροφικά φιλιά και καληνύχτες!
Τα λέμε (αύριο)
Φίλη Επισκέπτρια Χ,
Για να δούμε ορισμένα ζητηματάκια, λίγο πιο αναλυτικά. Κατ’ αρχήν:
Αφού ‘‘έψαξες’’ διαδικτυακά τον Λακλάου, θα είδες ότι θεωρείται ο κατ’ εξοχήν αναλυτής τού φαινομένου τού λαϊκισμού. Και ακόμα, θα διαπίστωσες και κάτι άλλο πιο σημαντικό, που προέκυψε από την ανάλυσή του: Δεν υπάρχει ένας λαϊκισμός (όπως υπάρχει ένας αυτισμός, ένας εγωκεντρισμός ή ένας αυτοματισμός). Μ’ άλλα λόγια ο όρος λαϊκισμός δεν είναι ουδέτερος. Έχει πρόσημο που ορίζεται και προκύπτει από διάφορους παράγοντες. Έτσι, με βάση το βασικό δυισμό τού Πολιτικού (Δεξιά/Αριστερά), υπάρχει ένας δεξιός λαϊκισμός και ένας αριστερός (φυσικά, και ό ένας και ο άλλος παίρνουν διάφορες μορφές και εμφανίζονται σε διαφορετικές εκδοχές). Η μεγάλη συνεισφορά λοιπόν τού κυρίου Λακλάου είναι ότι αποενοχοποίησε τον όρο «λαϊκισμός» και αθώωσε εμάς τους αριστερούς από μία μεγάλη κατηγορία. Διότι, βέβαια, όταν εμείς αναφερόμαστε στο λαό, αναφερόμαστε στους «από κάτω», στους υφιστάμενους την εκμετάλλευση στους μεροκαματιάρηδες (που δεν είναι υποχρεωτικό να είναι όλοι εργάτες ή ακόμα και μισθωτοί), αυτοί είναι ο κόσμος, τα συμφέροντα του οποίου θέλουμε να υπερασπιστούμε. Με την αυστηρή εννοιολογική ερμηνεία, μία τέτοια αναφορά στο λαό είναι βέβαια «λαϊκισμός». Αλλά οι εχθροί μας δεν περιορίζονται εκεί. Φροντίζουν να φορτώσουν στον όρο όλες τις αμαρτίες στις οποίες, ενδεχομένως, μπορεί κάποιος να υποπέσει όταν απευθύνεται και διαλέγεται με το λαό: κολακεία (του λαού), ψευδολογία, υπερβολή, παραπλάνηση και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.[***] Εν πάση περιπτώσει, ο Λακλάου μάς βοήθησε να βγούμε από αυτό το λούκι και να μπορούμε πια να πούμε ευθέως και ειλικρινώς: «Ναι, ρε! Είμαστε λαϊκιστές! Τρέχει τίποτε;»
Ας αφήσουμε τον λαϊκισμό και ας πάμε στη σύνθετη μορφή του, τον εθνικολαϊκισμό.
Βλέπω ότι ‘‘τσινάς’’ με τα εθνικολαϊκιστικά χαρακτηριστικά που διέγνωσα στην προσέγγιση Βελουχιώτη (εκτός από τον πρώτο Όρκο τού ΕΛΑΣ που παράθεσα, ρίξε μια ματιά και στο λόγο του στη Λαμία: υπόδειγμα εθνικολαϊκιστικής ρητορείας!). Γιατί; Μα είναι προφανές! Γιατί, διαβάζοντας τη σύνοψη των ιδεών τού κυρίου Ταγκιέφ, όπως τις αναπτύσσει στο βιβλίο του «Ο νέος εθνικολαϊκισμός», φαίνεται ότι έφαγες τη φόλα του σαν καλό κορίτσι και είπες κι ένα τραγούδι! Και ποια είναι η φόλα του; «Ο νέος εθνικολαϊκισμός είναι ο λαϊκισμός τής Δεξιάς»! Έτσι, με το δίκιο σου (αλλά ευρισκόμενη εν αδίκω) σκέφτηκες: «Εθνικολαϊκιστής ο Άρης; Τι πίνει αυτό το μαλακισμένο και δεν μας δίνει;» :-)
Κι εγώ απαντώ: πριτς! :-)
[***] Παράδειγμα: Ο Τσίπρας κατηγορήθηκε ως λαϊκιστής όταν μίλησε για τις αγορές που «θα χόρευαν πεντοζάλη». Καταλαβαίνω την πρόθεσή του (να εμψυχώσει το ακροατήριο), αλλά κατά τη γνώμη μου, ήταν μία υπερβολή πέρα από τα θεμιτά όρια. Όμως, αν αντί γι’ αυτό έλεγε κάτι σαν «Δεν έχουν δύναμη μόνο οι αγορές, έχουν και οι λαοί. Και αξίζει να θυμηθούμε εδώ το παλιό σύνθημα: λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος!», και πάλι λαϊκιστής θα ήταν. Δεν θα τον κατηγορούσαν όμως τότε για λαϊκιστή. Του κόλλησαν την ετικέτα με αφορμή την υπερβολή του, ακριβώς για να ταυτίσουν την απεύθυνση στο λαό με την παραπλανητική υπερβολή, για να πουν με τον τρόπο τους «όποιος ανοίγει κουβέντες με το λαό και αναφέρεται στο λαό τον εξαπατά» (αλλιώς: «λαϊκισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του πολιτικού απατεώνα»).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Και να γιατί απαντώ έτσι:
Το συμπέρασμα ότι ο σύγχρονος εθνικολαϊκισμός είναι ο λαϊκισμός τής Δεξιάς στηρίζεται σε μία προκείμενη: ότι δηλαδή, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με το φαινόμενο του λαϊκισμού, που είναι γενικά παραδεκτό ότι είναι ουδέτερος όρος και παίρνει διάφορα πρόσημα τα οποία προκύπτουν από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, το φαινόμενο του εθνικολαϊκισμού, κατά ένα ‘‘μαγικό’’ τρόπο, δεν είναι ουδέτερος και έχει πάντα μία δεδομένη μορφή (και ουσία). Είναι δεξιός, πάει και τελείωσε!
Κολοκύθια μετά ριγάνεως και φέτα Παρνασσού!
Η υποκείμενη ιδέα αυτής τής προκείμενης ιδέας είναι μία και μόνη: το έθνος είναι Δεξιό! Είναι αυτή η απίστευτα ανόητη, δογματική και κοντόφθαλμη ιδέα, σύμφωνα με την οποία «κάθε εθνικό πεδίο είναι εξ αρχής ναρκοθετημένο υπέρ τής Δεξιάς, είναι το γήπεδο όπου χάνουμε από τα αποδυτήρια» (Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος). Άντε τώρα τράβα εσύ να διεκδικήσεις την ηγεσία τού έθνους, να ανυψώσεις το προλεταριάτο σε εθνική τάξη (όπως έγραφε ο Μαρξ κι ο κολλητός του στο «Μανιφέστο τού Κομμουνιστικού Κόμματος»), άντε να πεις «ρε κορόιδα, ποιος είναι το έθνος; εμείς οι παραγωγοί τού πλούτου είμαστε το έθνος, όχι ο Βαρδινογιάννης και το Board of Directors της Nestlé», όταν εκ των προτέρων έχεις απαρνηθεί την εθνική ταυτότητα και κρατάς μόνο την ταξική! Είναι περίπου σαν να θέλεις να πάρεις τη διοίκηση ενός συλλόγου χορτοφάγων, τρώγοντας επιδεικτικά σουβλάκια στη γενική εκλογική συνέλευση!
Γι’ αυτό, φιλενάδα, μη μασάς (όπως ο Ζενάκος εδώ, που, πανικόβλητος μη τον πουν εθνικολαϊκιστή, αποκηρύττει μετά βδελυγμίας το χαρακτηρισμό). Όπως με τον λαϊκισμό, έτσι και με τον εθνικολαϊκισμό: είναι ένας ουδέτερος όρος που παίρνει διάφορα πρόσημα, ανάλογα με τον εκφωνητή, τις ιδέες του, τους πολιτικούς σκοπούς του κ.λπ. Αν έχει επικρατήσει η ιδέα ότι είναι τής Δεξιάς, είναι επειδή η Αριστερά, σε μεγάλο ποσοστό (σε συντριπτικό αν περιοριστεί κανείς στην academia...), έχει αφήσει τα ποντίκια να αλωνίζουν σε ένα πεδίο που είναι διεκδικήσιμο (και με πολύ καλές προοπτικές νίκης, αφού είμαστε πολύ περισσότεροι από τους λίγους που εκμεταλλεύονται τις ζωές μας, πλουτίζοντας από το δικό μας κόπο, και μπορούμε να τους κάνουμε μια χαψιά!). Οπότε, έλα να φωνάξουμε μαζί (μας λείπουν κιόλας οι γυναικείες φωνές :-) ):
«Ναι, ρε! Είμαστε και εθνικολαϊκιστές, τρέχει τίποτε;»
Τα λέμε
ΥΓ Ένας λόγος που καθυστέρησα μία μέρα ήταν και επειδή έψαχνα το βιβλίο τού Ταγκιέφ. Δεν το βρήκα. Η βιβλιοθήκη μου ήταν πάντα ένα μπ... (και γίνεται χειρότερο όταν το τακτοποιεί η μάνα μου...).
ΥΓ2 Δύο βιβλιογραφικές προτάσεις. 1. «Λαϊκισμός, αντιλαϊκισμός και κρίση» (Νικόλας Σεβαστάκης – Γιάννης Σταυρακάκης). 2. «Τι είναι λαός;» (Διαφόρων: Μπαντιού, Μπουρντιέ, Τζούντιθ Μπάτλερ κ.α. —το δοκίμιο του Μπαντιού είναι πάρα πολύ χαρακτηριστικό για να δεις πού την έχει πατήσει η Αριστερά στα σχετικά με τις εθνικές ταυτότητες ζητήματα). Είναι μικρά, είναι φτηνά και διαβάζονται σχετικά εύκολα.
ΥΓ3 Στο προχθεσινό σχόλιό μου λαΐκισα κι εγώ λίγο! ;-) Εννοώ τη φιλοφρόνηση που σου έκανα, λέγοντας πως δεν έχεις ανάγκη για πολλά διαβάσματα. Όλοι μας έχουμε ανάγκη από πολλά διαβάσματα και ουδείς εξαιρείται (ισότητα δεν θέλατε; :-) ). Είχα όμως τους λόγους μου για το κομπλιμέντο. Το έκανα για να ανταμείψω την ειλικρίνειά σου (Ούτε τον όρο «εθνικολαϊκισμό» ήξερα, ούτε τον Λακλάου), αρετή που σπανίζει, ιδίως στο διαδίκτυο. Όμως, τα περί ταλέντου δεν ήταν κολακεία. Νομίζω ότι το έχεις πιάσει το θέμα, μια και σε βλέπω υποψιασμένη απέναντι στους ούλτρα διεθνιστές (τα «διεθνιστικά» τζιμάνια που λες κι εσύ).
Φίλε Λέφτη,
Απαντώ για να μη νομίζεις ότι έκανες τζάμπα κόπο ....Ευχαριστώ για τις βιβλιογραφικές προτάσεις και .....αρχίζω να μελετώ! Και μια μόνο (χρήσιμη κατά την αντίληψη μου) επισήμανηση.....Η εκλαϊκευση σοβαρών και δύσκολων έργων είναι αναγκαία (άλλωστε οι μεγάλοι το επιχείρησαν επιτυχώς).Συνεπώς κακώς αρκείσαι στο "ο όρος λαϊκισμός δεν είναι ουδέτερος. Έχει πρόσημο που ορίζεται και προκύπτει από διάφορους παράγοντες", γιατί το σχετικό άρθρο του Λακλάου που αναφέρει τους "παράγοντες" είναι πράγματι δύσκολο και παρότι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο είναι μάλλον βέβαιο ότι δεν πολυδιαβάζεται.....Εν πάση περιπτώσει και πάλι ευχαριστώ και τα λέμε (που λες και εσύ)
Επισκέπτρια Χ
Δημοσίευση σχολίου