Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Γράμμα από τον κύριο Κωνσταντίνο Πέτρου Καβάφη! Με το αίτημα να γίνει forward προς τον Αλέξη Τσίπρα!





Λάβαμε πριν από λίγο στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό μας ένα email από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο τής ελληνικής αλλά και παγκόσμιας ποίησης. «Λάβαμε»... Ένας ευφημισμός, το δίχως άλλο. Δεν μας αξίωσε ούτε με δυο λόγια, πέρα από έναν τυπικό και κάπως ποζάτο χαιρετισμό. Το περιεχόμενο τής επιστολής; Ένα από τα αναγνωρισμένα —αν και όχι από τα πιο διάσημα— ποιήματά του, συνοδευόμενο από ένα ευγενικό υστερόγραφο στο οποίο μάς ζητούσε να το προωθήσουμε στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, όπερ και επράξαμε. Με την άδεια τού ποιητή, φαντάζομαι, παραθέτουμε το email προς τον Αλέξη Τσίπρα με το μήνυμά του. Προσυπογράφοντες.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ




Από:


Left G700 (leftg700@hotmail.com)
Εστάλη:
Παρασκευή, 12 Ιουνίου 2015 11:48:37 μμ
Προς:
syriza.proedros@parliament.gr (syriza.proedros@parliament.gr)



Αγαπητέ σύντροφε Πρόεδρε και Πρωθυπουργέ,


Κατόπιν αιτήματος του μεγάλου μας ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, διατυπωμένου με email στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο του blog μας, σου προωθούμε το ακόλουθο ποίημά του:



Η Σατραπεία


Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·

να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,

και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,

(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,

και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,

τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·

την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,

αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·

και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
 


1 σχόλιο:

kolokotronis είπε...

Άν και χρόνια υπέρμαχος της Δημοτικής και του μονοτονικού,
οφείλω να παραδεχτώ το πόσο πολύ μού λείπουν
οι περισπωμένες στα δύο τελευταία "που",
αυτές οι περισπωμένες, που έκαναν τα συγκεκριμμένα ερωτηματικά "που"
να ηχούν σαν δυνατές καμπάνες στα έκπληκτα αυτιά μας,
όταν -έφηβοι- πρωτοδιαβάσαμε το εξαίσιο αυτό ποίημα.