Apologies

Είναι εδώ και κάνας μήνας που, ουσιαστικά, απέχω από τη σχολιογραφία, κάτι που μπορεί να παραλληλιστεί με τη στάση κάποιου ο οποίος προσκαλεί στο σπίτι του τους περαστικούς, αλλά, όταν εκείνοι τού χτυπούν το κουδούνι, κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες και δεν ανοίγει την πόρτα. (Το πράγμα γίνεται χειρότερο αν σκεφτεί κανείς πως οι σχολιαστές είναι ελάχιστοι και η ανταπόκριση στις παρατηρήσεις τους δεν απαιτεί δα και κάποια τιτάνια προσπάθεια.)

Καθόλου δεν είναι έτσι. Κάποια ζητήματα της εκτός διαδικτύου πραγματικής ζωής που με τραβούν από το μανίκι μού στερούν το χρόνο για διάλογο και, κυρίως, η απογοήτευσή μου από τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις μού στερούν τη διάθεση (το ότι ήταν αναμενόμενες από εμένα εδώ και πολύ καιρό δεν αλλάζει και πολύ τα πράγματα: όσο και να σκέφτεσαι την επίσκεψη στον οδοντογιατρό, η στιγμή που κάθεσαι στην πολυθρόνα του είναι πάντα ζόρικη.) Εξ άλλου, αυτή η διπλή απορία μου αντικατοπτρίζεται και στις τελευταίες αναρτήσεις: σύντομες, σχεδόν τηλεγραφικές, λίγο στο πόδι και συχνά σπασμωδικές, κάτι σαν άναρθρη κραυγή. Ελπίζω σύντομα να αλλάξουν τα πράγματα και να κουνήσω κάπως το χέρι μου, ακόμα κι αν η Αθηνά δεν μου κάνει το χατίρι να βοηθήσει κι αυτή λίγο.

Σε κάθε περίπτωση, απολογούμαι στους λιγοστούς φίλους σχολιαστές —ακόμα και σε εκείνον που πρόσφατα με ‘‘στόλισε’’ κανονικά—, ιδιαίτερα δε, σε αυτούς που έκαναν κάποια ερώτηση και ακόμα περιμένουν την απάντηση. Και αισθάνομαι την ανάγκη και υποχρέωση μαζί να απολογηθώ ονομαστικά στο φίλο dimK. Όχι τόσο για τα καλά του λόγια —έτσι κι αλλιώς, δεν νομίζω ότι τα δικαιούται αυτό το ιστολόγιο. Αλλά γιατί είναι ξενάκι και τα σχόλιά του ήταν κατά κάποιο τρόπο και ένα γράμμα προς την πατρίδα που έπρεπε να κόψω το λαιμό μου για να το απαντήσω όσο ήταν καιρός...