Πιάτο ημέρας: Ξεχάστε το μπακαλιάρος σκορδαλιά. Για τη φετινή επέτειο της Επανάστασης του 1821, σας έχουμε κάτι καλύτερο: «συνεπείς διεθνιστές» με κρεμμυδάκια!

 

Παρ’ όλο που το σημερινό εορταστικό και επετειακό δημοσίευμά μας είναι θεμελιωμένο στις περί διεθνισμού αντιλήψεις μιας ορισμένης αριστερής συλλογικότητας, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι, ενδεχομένως με κάποιες φραστικές αλλαγές, το κείμενο που θα διαβάσετε, στο οποίο εκθέτουν συνοπτικά την οπτική γωνία υπό την οποία προσεγγίζουν το ζήτημα οι σύντροφοι αυτής τής συλλογικότητας, θα το υπέγραφαν με χέρια και με πόδια όλοι εκείνοι οι αριστεροί άνθρωποι που νιώθουν την ανάγκη να προβάλουν σε πρώτο πλάνο το στοιχείο τού διεθνισμού επιλέγοντάς το ως σημαία (κρατήστε τη λέξη) της ταυτότητάς τους. Εδώ είμαστε να κριθούμε αν έχουμε δικαίως έχουμε αυτή τη βεβαιότητα. Θα διαβάσετε και θα βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Λοιπόν:

Το λιγόλογο κείμενο που ακολουθεί και αποτελεί τη βάση εκκίνησης του σημερινού σημειώματος (και το οποίο, επαναλαμβάνω, θα υπέγραφαν ευχαρίστως όλοι οι «διεθνιστές αριστεροί» οποθενδήποτε και αν προέρχονται) είναι αποσπασμένο από την εισήγηση της ηγετικής ομάδας τής Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης κατά την πορεία τού φορέα αυτού, αποτελούμενου από πρώην μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως τού αριστεροευρωπαϊστικού ρεύματος, προς την 2η συνδιάσκεψη της κίνησης. Είναι αυτό (υπογραμμίζουμε τα σημεία-κλειδιά):

3. Διεθνισμός

Η ΑΡΚ επιδιώκει είναι μια κατεξοχήν διεθνιστική οργάνωση της Αριστεράς. Ο διεθνισμός είναι συγκροτησιακή αρχή για την συλλογικότητα μας. Όμως, οφείλουμε να διαφοροποιήσουμε το δικό μας διεθνισμό τόσο από τα εύκολα συνθήματα της αριστερής ιστορίας όσο και από τον κοσμοπολιτισμό της διεθνούς αστικής τάξης. Οφείλουμε επίσης να διαφοροποιηθούμε και από έναν αβασάνιστο, συνθηματολογικό και τελικά σοσιαλφιλελεύθερο ευρωπαϊσμό. Για μας ο διεθνισμός είναι μια απάντηση στην ιδεολογική έγκλ[η]ση του έθνους-κράτους μέσω της φαντασιακής κατασκευής της κοινής καταγωγής. Δεν πιστεύουμε στους εθνικούς μύθους και στις «μαγγανείες» των εθνικών συμβόλων παρότι τόσο ο ταξικός αγώνας όσο και η πολιτική κοινωνία με τους θεσμούς της έχουν σταθερό σημείο αναφοράς το κράτος ως τη συμπύκνωση ταξικών σχέσεων και συσχετισμών. Επιπρόσθετα, η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατία δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν είναι οργανωμένες στο επίπεδο του κράτους και από εκεί εξαπλώνονται και σε άλλα επίπεδα. Ο διεθνισμός μας είναι η αναζήτηση των κοινών συμφερόντων και η επιδίωξη κοινής πάλης των εργαζόμενων και λαϊκών τάξεων κυρίως στην Ευρώπη, στην ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή όπου ανήκουμε, αλλά και παγκόσμια. Ο διεθνισμός μας είναι ένα μόνιμο και σταθερό πλαίσιο αμφισβήτησης των ταξικών συμφερόντων των ευρωπαϊκών ελίτ και των πολιτικών τους. Επιδιώκουμε να είναι ένα διαρκές κάλεσμα στις εργαζόμενες τάξεις της Ευρώπης και τις άλλες κοινωνικές δυνάμεις για μια πανευρωπαϊκή οργάνωση και συντονισμό των αντιστάσεών αλλά και των στόχων της πάλης μας. Την ίδια οργάνωση των συμφερόντων των υποτελών τάξεων, πέρα από εθνικούς, φυλετικούς, έμφυλους, πολιτισμικούς και άλλους διαχωρισμούς επιδιώκουμε και στο εσωτερικό της χώρας.

***

Όπως είδατε, τα σημεία-κλειδιά είναι στην πραγματικότητα μόλις δύο. Είναι μόλις δύο γιατί θέλω να πάω κατ’ ευθείαν στην καρδιά τού δομικού προβλήματος που υπάρχει στις παραπάνω αντιλήψεις, να πιάσω τον («διεθνιστικό») ταύρο από τα κέρατα με άλλα, πιο  λαϊκά λόγια. (Και ναι: για να σας αφήσω να απολαύσετε το μπακαλιάρο σκορδαλιά τής ημέρας –δεν πιστεύω να πήρατε κατά γράμμα τον τίτλο μας και να έχετε στρογγυλοκαθίσει στο τραπέζι, περιμένοντας να σας σερβίρουμε «Μαρματάκη με κρεμμυδάκια»!). Θα είμαι λιγόλογος. Εγχείρημα όχι δύσκολο, γιατί οι πλάνες τών συντρόφων είναι πασιφανείς.

Για το πρώτο σημείο-κλειδί: Υποστηρίζουν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες ότι για εκείνους ο «διεθνισμός είναι μια απάντηση στην ιδεολογική έγκλ[η]ση του έθνους-κράτους μέσω της φαντασιακής κατασκευής της κοινής καταγωγής». Πολύ φτωχή απάντηση. Γιατί η κοινή καταγωγή, σύμφωνα τουλάχιστον με τον ορισμό τού Στάλιν για το έθνος («έθνος είναι ομάδα ανθρώπων με κοινή γλώσσα, καταγωγή και παράδοση, που ζει σ’ ένα ορισμένο χώρο και έχει κοινό οικονομικό τρόπο ζωής κι έχει ίδια συνείδηση για το είναι του»), που εμάς μάς φαίνεται μια χαρά, όπως έχω ξαναπεί, είναι ένα μόνο στοιχείο από εκείνα που συγκροτούν έθνος. Αυτή η «φαντασιακή κατασκευή τής κοινής καταγωγής» είναι εκείνη που κάνει τα έθνη εθνικιστικά (με την κακή έννοια); Γιατί δεν μπορεί να είναι ένα από τα κατά Στάλιν (και ένα εκατομμύριο ειδικούς όλων τών συναφών επιστημονικών κλάδων) πολύ πιο «υλικά» και χειροπιαστά υπόλοιπα στοιχεία; Πού πήγε ο υλισμός και η υλιστική αντίληψη της Ιστορίας, συντρόφισσες και σύντροφοι; Τον έφαγε ο Λακάν; Δεν έχετε ακούσει τι κάνει ο πολύς Λακάν στα παιδάκια;  

Για το δεύτερο σημείο-κλειδί: Γράφουν οι φίλοι τής Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης (ΑΡΚ κατά συντομογραφία): Δεν πιστεύουμε στους εθνικούς μύθους και στις «μαγγανείες» των εθνικών συμβόλων. Μάλιστα.

Καταλαβαίνουν άραγε ότι για έναν στοιχειωδώς ενήμερο περί τής διαδικασίας συγκρότησης συλλογικοτήτων κάθε είδους (εθνικών, ταξικών, ποδοσφαιρικών, φύλου, φίλων τού Στέλιου Καζαντζίδη, φίλων τής καρέτα-καρέτα και πάει λέγοντας) κάνει μπαμ ότι στην ουσία διατυμπανίζουν όχι κάποιου είδους διεθνισμό, έστω και κάποιον εξαιρετικά ιδιόμορφο και πρωτότυπο, αλλά τον αγνό και ανόθευτο αντιεθνισμό; Διότι, από τη στιγμή που δεν υπάρχει συλλογικότητα η οποία να μη συγκροτείται και πάνω σε μύθους, τι άλλο επιζητούν μέσω αυτής της απομάγευσης πέρα από την υπονόμευση της συλλογικότητας έθνος;  –εγχείρημα, βέβαια, που ισοδυναμεί με την προσπάθεια κάποιου να ηρεμήσει την τρικυμισμένη θάλασσα, μαστιγώνοντάς την...

Κι ακόμα –και πιο εντυπωσιακά–  καταλαβαίνουν άραγε τι γράφουν οι φίλοι μας οι «συνεπείς διεθνιστές» όταν επίσης εξομολογούνται πως δεν πιστεύουν ούτε  στις «μαγγανείες» των εθνικών συμβόλων; Συνειδητοποιούν την τερατώδη αερολογία τους; Διότι, βρε μπουμπούνες, αυτή ταύτη η συμβολοποίηση συνιστά μία καραμπινάτη «μαγγανεία»! Τι άλλο από «μαγγανεία» είναι η προβολή πάνω σε ένα κομμάτι ύφασμα, χαρτί, ξύλο, σίδερο ή οθόνη pc, ιδεών, αξιών και κοσμοθεωρήσεων εν γένει; Τι άλλο από «μαγγανεία» είναι αυτό που κάνει όλες τις φυλές τής Αριστεράς, όπου γης, να συγκινούνται με αυτήν την εικόνα ή με αυτό το τραγούδι; Με αυτά τι θα κάνουμε; Θα τα πετάξουμε κι αυτά; Κι αν δεν τα πετάξουμε αυτά «τα δικά μας», τι λέτε, δεν θα βρεθεί κάποιος από τους απέναντι να πει «τι κουφάλες αυτοί οι αριστεροί! τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας μισά-μισά!» και να πάρει το πόπολο με το μέρος του; –διότι ασφαλώς και έχει δίκιο! Επομένως;

Επομένως, ξεχνώντας κάτι τέτοιες ‘‘λεπτομερειούλες’’, είναι σαν να διατυμπανίζετε και σε αυτήν την περίπτωση τη δυσανεξία σας ειδικά με οτιδήποτε μπορεί να πάρει τον επιθετικό προσδιορισμό «εθνικός –ή –ό», οπότε, το καταλαβαίνει δεν το καταλαβαίνει το «συνεπές διεθνιστικό χοντροκέφαλο» που διαθέτετε, μόνο οι χαζοί δεν παίρνουν χαμπάρι ότι, κρίνοντας ίσως ανεπαρκώς αντιεθνικιστικό τον διεθνισμό, του βάζετε μια ταφόπλακα και τοποθετείτε στη θέση του τον αντιεθνισμό. Αυτό είναι ο ‘‘διεθνισμός’’ σας: αγνός, ανόθευτος και καραμπινάτος αντιεθνισμός. Κι αν έχετε την εντύπωση ότι με τέτοιους είδους ‘‘διεθνισμούς’’ θα αναδειχθεί η τάξη τών εργαζομένων «σε ηγέτιδα δύναμη του έθνους» (© Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς), να πάτε να κοιταχτείτε σε κανένα γιατρό (μόνο φροντίστε να μην είναι τροτσκιστής, γιατί θα σας αποτελειώσει!)

Αντί επιλόγου

Αντί επιλόγου το πάθημα (που δεν φαίνεται να του έχει γίνει μάθημα, όμως...) του Ηλία Ιωακείμογλου. Ο οποίος, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, αποφάσισε να εκστρατεύσει εναντίον τής (εθνικής) σημαίας και του έθνους γενικά, από κοινού με τη ...Σώτη Τριανταφύλλου (βουλωμένο γράμμα διαβάζει αυτό ο άνθρωπος!). Μόνο που η Σώτη τού βγήκε από ριζοσπαστικά και αριστεροφιλελεύθερα και έκανε τον κύριο Ηλία μας να φαντάζει σαν εθνομπολσεβίκος τής κακιάς ώρας (προς μεγάλη του δυστυχία, φαντάζομαι):

Στο δικό της δοκίμιο (το βιβλίο είχε το γενικό τίτλο Για τη σημαία και το έθνος) περιέλαβε, εκτός από τις εθνικές σημαίες, και την Κόκκινη και την έκανε τ' αλατιού! Και γιατί όχι; Σωστή η Σώτη! Δεν αποδείξαμε παραπάνω ότι και η Κόκκινη Σημαία είναι κάργα στη «μαγγανεία»; Μόνο οι σύντροφοι της ΑΡΚ δεν το έχουν πάρει χαμπάρι ακόμα πως ούτε αυτή αποτελεί εξαίρεση. Ας ελπίσουμε ότι θα ξυπνήσουν κάποτε. Μόνο να βιαστούν λίγο. Μην μας πάρει ο 22^ος αιώνας...

Υστερόγραφο: επετειακό εθνικό τραγούδι

Κλείνουμε με τα «40 παλικάρια». Δεν λέει όλη την αλήθεια για το τι έγινε εκεί. Σύμφωνοι. Γιατί, μήπως εμείς λέμε όλη την αλήθεια όταν υμνούμε και δοξολογούμε (και καλά κάνουμε!) την ομαδική αυτοκτονία στο ύψωμα Χάρος κατά τον εμφύλιο, αλλά αποσιωπούμε τους νυχτερινούς αποκεφαλισμούς συντρόφων για αμνηστία –ίσως και για καμιά λιρίτσα; Σύμφωνοι;