Η «Δημοκρατία τής Μακεδονίας», ο Καμμένος και οι καμένοι τής Ένωσης Οπαδών για τη Συσπείρωση της ριζοσπαστικής αριστεράς

Ακόμα και όσοι έχουν δείκτη ευφυΐας γύρω στο 50 ξέρουν ότι η πρόσφατη ιστορία με τον Μουζάλα δεν είναι παρά η κορυφή τού παγόβουνου. Το σώμα τού παγόβουνου, αυτά τα εννέα δέκατα που στηρίζουν το ένα, την κορυφή του δηλαδή, είναι η «διαμάχη για το όνομα». Η οποία, αν και διχάζει όλη την ελληνική κοινωνία εδώ και πάνω από 25 χρόνια, ειδικά την ελληνική Αριστερά την έχει βασανίσει. Μια και τυχαίνει να είμαστε αριστεροί, αυτό μάς κόφτει εμάς: οι επιβλαβείς παρενέργειες του ζητήματος πάνω στην καθ’ ημάς Αριστερά. Γι’ αυτό και θα εστιάσω εκεί, άσχετα αν θα μιλήσω και για άλλα, παρελκόμενα.

Σύντομη αναδρομή

Είπα πριν ότι η υπόθεση με την οριστική ονομασία τής πΓΔΜ έχει βασανίσει την ελληνική Αριστερά. Όλη; Όχι. Προς λύπη τών ισόβια αντι-ΚΚΕ αριστερών, αλλά όχι και των συγκυριακά τέτοιων, όπως εμείς καλή ώρα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εξ αρχής διέγνωσε σωστά την κατάσταση και τοποθετήθηκε απέναντι στο ζήτημα με τρόπο άψογα δια-εθνιστικό (ξέρω ότι έπρεπε να γράψω «διεθνιστικό», δεν μου είναι άγνωστη η λέξη· επιλέγω όμως την ετυμολογική γραφή για να υπενθυμίσω στους διάφορους ultra αντιεθνικιστές ότι ο διεθνισμός μοιάζει κάπως με το ταγκό: περιλαμβάνει πάντα δύο μέρη, κανένα εκ των οποίων δεν πρέπει να τσαλαπατάει το άλλο). Δεν είμαι σίγουρος αν το ΚΚΕ ήταν η μόνη αριστερή δύναμη που πήρε αυτή τη θέση, πάντως, το βέβαιο είναι ότι ήταν η μεγαλύτερη από αυτές, αν υπήρξαν.

Η εκτός ΚΚΕ Αριστερά, αφού, αρχικά, περιπλανήθηκε εδώ κι εκεί (όπου ένα μέρος της έφτασε μέχρι τη Θεσσαλονίκη για να συμμετάσχει στα «Μακεδονικά συλλαλητήρια» των αρχών τής δεκαετίας τού ’90), τελικά υιοθέτησε τη γραμμή τού ΚΚΕ (όπως άλλωστε και το συντριπτικό μέρος τού πολιτικού κόσμου, της ΝΔ συμπεριλαμβανομένης). Συνοπτικά και συνθηματολογικά: «Όχι στα μονοπώλια της ονομασίας Μακεδονία οποθενδήποτε και αν προέρχονται – Σύνθετη ονομασία με κάποιου είδους προσδιορισμό». Όλη; Και πάλι όχι. Μια μειοψηφία –μειοψηφία ισχυρή σε κύκλους τής διανόησης, ιδίως τής academia και θεωρητικών τής Αριστεράς– έμεινε σταθερή στη θέση που επίσης εξ αρχής είχε πάρει: «Ο αυτοπροσδιορισμός τών εθνών είναι απαράβατο δικαίωμά τους που πρέπει να ισχύει απροϋπόθετα, παντού και πάντα. Συνεπώς, εμείς θα τη λέμε Μακεδονία!». Ποιοι αποτελούσαν αυτό το μειοψηφικό κομμάτι; Χοντρικά: τροτσκιστές, αριστεροί ευρωπαϊστές/ευρωκομμουνιστές, ανανεωτικοί, φανερά μεταλλαγμένοι αριστεροί τύπου Λιάκου, Ρεπούση, Μπίστη και συντροφία Σημίτη, καθώς και τμήματα της ½ Αριστεράς (τα διάφορα ρεύματα της σύγχρονης Αναρχίας). Σήμερα, η εικόνα που εμφανίζει το αριστερό τοπίο, give or take κάποιες μικροαλλαγές, παραμένει εντός εκτός και επί τα αυτά.

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

Δηλαδή ο Καμμένος. Το κόμμα τού οποίου είναι το ένα από τα δύο (το άλλο είναι η Χρυσή Αυγή...) που έχουν μείνει πιστά στην ultra πατριωτική γραμμή –κάθε πολιτική οικογένεια έχει τους ultras του!– «Όχι σε οποιαδήποτε ονομασία τής πΓΔΜ η οποία θα συμπεριλαμβάνει τη λέξη Μακεδονία ή παράγωγά της». Γραμμή που, όπως υπαινίχθηκα παραπάνω, αρχικά είχε αρκετά περισσότερους «πιστούς» πριν εγκαταλειφθεί –για ιδεολογικούς λόγους υπαρξιακής σημασίας από την όποια Αριστερά και για λόγους ρεαλισμού από τις άλλες δυνάμεις.

Τι του ήρθε του Καμμένου άραγε; Αφήνοντας κατά μέρος διάφορα συνωμοσιολογικά σενάρια («θέλει να τραβήξει τους ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση», «σκηνοθέτησε από κοινού με τον Τσίπρα μια ψευδοκρίση» και άλλα τέτοια), ας δούμε το προφανές:

Το κόμμα τού Καμμένου, δηλαδή η βαρκούλα που τον κρατάει στην πολιτική επιφάνεια, απειλείται με εξαέρωση για τους γνωστούς λόγους. Επιπλέον, δεν πάει πολύς καιρός από την εκδίωξη του Δημήτρη Καμμένου και την αντικατάσταση του Σγουρίδη για παρόμοιας κατηγορίας με την περίπτωση Μουζάλα λόγους, όπου δεν ακούστηκε κιχ από τη μεριά τών ΑΝΕΛ. Κάτι έπρεπε να κάνει κι ο Πάνος, κάπως να παίξει τα χαρτιά του, όσο λιμά κι αν ήταν, διάολε, γι’ αυτό είναι οι αρχηγοί. Κι έτσι έπαιξε το χαρτί τού Μουζάλα. Το οποίο, όπως πολύ σύντομα φάνηκε –πανηγυρικά, αν υπολογίσουμε ότι το ίδιο φραστικό λάθος τού Μουζάλα διέπραξε κατ’ επανάληψη ο ίδιος ο Καμμένος κατά την περιήγησή του στα διάφορα κανάλια όπου πήγε να πει τον πόνο του–, παραήταν λιμό. Και μετά τις εξηγήσεις Μουζάλα και τις δώδεκα συγγνώμες του... πουφ!  There was no case at all. Έτσι, αναγκάστηκε, για άλλη μια φορά, να «πέσει στα τέσσερα» σαν καλό παιδί, περιοριζόμενος σε κάτι φληναφήματα της κακιάς ώρας (περίπου σαν αυτά που εκτοξεύει κάθε τόσο ο Δημήτρης Σεβαστάκης, αν και σαφώς με όχι τόσο κομψευόμενα λόγια όσο τού κυρίου καθηγητή...).

Και μετά ήρθε το ιππικό

Δηλαδή οι υπερασπιστές τού Μουζάλα. Κατά πλειοψηφία η σύνθεση των ιππέων αποτελούνταν από νυν Νεο-Συριζαίους τού τμήματος «Εμείς θα τη λέμε Μακεδονία!» μαζί με ομόσταβλους και υποψήφιους για επανένταξη στο κώμμα –λέγε με Ρεπούση και καλομελέτα τον Αντώνη Λιάκο. Φυσικά, έκρυψαν λόγια. Περιορίστηκαν να χτυπάνε την κορυφή τού παγόβουνου καθώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την ονομασία τών γειτόνων μας είναι αυτή τού ΚΚΕ (εξ επαγγέλματος αντι-ΚΚΕ είναι οι περισσότεροι, ας ρίξουμε λίγο αλατάκι στις πληγές τους να τσιρίξουν). Αλλά, εντάξει. Μικρό χωριό η Ελλάδα και όλοι γνωριζόμαστε.

Από τη μεριά τής ΛΑΕ, για την οποία έχουμε έννομο συμφέρον να ενδιαφερόμαστε, οι πρώτες τοποθετήσεις σε Iskra και RProject  περιστρεφόντουσαν γύρω από την ερμηνεία και τις συνεπαγωγές τής κυβερνητικής κρίσης, περνώντας στο ντούκου το ερώτημα «να μείνει ή να φύγει ο Μουζάλας;» και αποφεύγοντας να θίξουν τα εννέα δέκατα του παγόβουνου –κατά την αλληγορία που χρησιμοποιήσαμε για τη «διαμάχη για το όνομα». Φυσικά, επειδή στη «διαμάχη για το όνομα» κρύβονται (σιγά που κρύβονται!) πολλά και σοβαρά ιδεολογικο-στρατηγικά θέματα, τα οποία, με τη σειρά τους, σχετίζονται άμεσα με το περίφημο «Εθνικό Ζήτημα», που επίσης βασανίζει όχι πια μόνο την ελληνική αλλά την παγκόσμια Αριστερά εδώ και πάνω από έναν αιώνα, δεν θέλει και πολύ σοφία να σκεφτεί κανείς ότι τα εννέα δέκατα του παγόβουνου δεν θα αργούσαν να βγουν κι αυτά στην επιφάνεια. Ήδη έχουμε τα πρώτα δείγματα: Το σημερινό άρθρο τού Στάθη στην Iskra, αναδημοσίευση από το enikos.gr, και το επίσης σημερινό (ούτε συνεννοημένοι να ήταν!) άρθρο τού προφανώς ultra αντιεθνικιστή Γιώργου Παπαγγελή στο RProject. Οι αριστεροί που «πιο αριστερά τους βρίσκεται μόνο ο τοίχος» προς το παρόν σιωπούν. Κάτι μού λέει ότι δεν θα αργήσουν να μας δείξουν τα ultra διεθνιστικά δοντάκια τους...

Και στο τέλος ήρθαν τα ...κομάντα!

Δηλαδή οι  καμένοι τής ΕΟΣ (Ένωση για τη Συσπείρωση της ριζοσπαστικής αριστεράς). Για το ηλεκτρικό τσίρκο που έχουν στο μυαλό τους  έχουμε μιλήσει σχετικά πρόσφατα. Ο ερχομός τους όμως εδώ με σχόλιο στην ανάρτηση για την Ελένη Πορτάλιου, στο οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, μάς χρέωναν για την περίπτωση του Μουζάλα με υπέρβαση των ΑΝΕΛ από τα ...δεξιά(!), αφού, τάχα, ζητούσαμε την παραίτησή του, όταν ακόμα και ο Ζουράρης βγήκε στα κάγκελα εναντίον τής απαίτησης του αρχηγού του, δεν οφειλόταν στο θολωμένο μυαλό τους. Μπορεί να βολοδέρνουν μεταξύ ευρώ και εθνικού νομίσματος, κόμματος και κινήματος, ιεραρχίας (αν μιλάμε για την Κωνσταντοπούλου) και αντιιεραρχίας (αν πρόκειται για τον Λαφαζάνη), αλλά στη «διαμάχη για το όνομα» φαίνεται ότι είναι κατασταλαγμένοι και τάσσονται υπέρ τών απόψεων των ultra διεθνιστών: «Κι εμείς θα τη λέμε Μακεδονία!»

Είδαν, λοιπόν (αν δεν το ήξεραν ήδη), ότι «εμείς δεν τη λέμε Μακεδονία» και τους γύρισαν τα μάτια ανάποδα. Κι αντί να έρθουν εδώ και να πουν ευθέως την άποψή τους για το συγκεκριμένο αυτό ζήτημα, ακόμα και να μας χαρακτηρίσουν «εθνικιστές» (θα έπρεπε όμως να χαρακτηρίσουν «εθνικιστικό» και το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ!), όπως προς τιμήν του έκανε ο αριστεροφιλελεύθερος σχολιαστής μας Smart Asss εξ αιτίας τής άποψής μας για το όνομα της πΓΔΜ, αμόλησαν τη λασπίτσα τους. Την οποία διέψευσαν, χωρίς όμως και να την πάρουν από εδώ, αφού έκριναν σκόπιμο να σχολιάσουν την αντίδρασή μας με το σιβυλλικό «όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται» –συνηθισμένες βρωμιές.  (Αυτή την ατάκα τη συνηθίζουν φαίνεται. Το ίδιο απάντησαν σε σχολιαστή τους –και σχολιαστή μας–, όταν τους έπιασε με τα σώβρακα μέχρι τον αστράγαλο σε μία παντελώς αβάσιμη και εντελώς αλλοπρόσαλλη ανάρτησή τους.)

Αντί επιλόγου

Δύο απλά πράγματα. Το ένα είναι η επαναβεβαίωση της αγάπης μας για τον ευθύ λόγο και της απέχθειάς μας για τον πούστικο (με την καλή έννοια, την πολιτική).

Το άλλο είναι η προσαρμογή για την περίσταση μιας ατάκας που μας είχε πει πριν από χρόνια διαδικτυακή συνομιλήτρια μιας κάποιας ηλικίας. Εκείνη τότε μας είχε πει: «Δεν βαριέστε, παιδιά... Κι ο δεξιός καθίκης καθίκης είναι, κι ο αριστερός καθίκης πάλι καθίκης είναι!».

Εμείς, τώρα, λέμε: Δεν βαριέστε, σύντροφοι... Κι ο δεξιός πούστης πούστης είναι, κι ο αριστερός πούστης πάλι πούστης είναι!