Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Η μέρα που ο Λένιν ζήτησε από τον Άρη Βελουχιώτη να του μάθει μερικές καλές ελληνικές βρισιές



 
Ήταν το χθεσινό πρωί, τής 28ης Μαρτίου τού 2016, όταν, πίνοντας το τσάι του και περιηγούμενος το διαδίκτυο μετά την ανάγνωση των κύριων ευρωπαϊκών εφημερίδων, έπεσε πάνω σε μία πρόσκληση σε πάρτι που είχε επάνω της το σκίτσο του. «Μπα; Ποιοι είναι αυτοί που με θυμήθηκαν;», σκέφτηκε. Είδε. Στην αρχή το όνομα δεν του θύμισε τίποτε. «Να ’ναι καλά», είπε από μέσα του κι ετοιμάστηκε να βγει από τη σελίδα. Κι εκεί, μπαμ, του ήρθε η φλασιά!
«Αχά! Είναι οι ίδιοι που με έχουν ξεγράψει από την κλασική κομμουνιστική βιβλιογραφία τους, ενώ, από την άλλη ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται υπέρ του Κ! Τι κανάγιες, Θεέ μου! Ακόμα κι ο Κάουτσκι δεν τους φτάνει ούτε στο νυχάκι τους στον οπορτουνισμό! Κάνανε τα βιβλία μου προσάναμμα για το τζάκι τους, αλλά, κατά τα άλλα, μια χαρά τούς κάνω για κράχτης στη γιορτούλα τους! Φαρισαίοι!»
Τώρα, μετά τη φλασιά, ήταν σειρά να του έρθει το αίμα στο κεφάλι. Κι ύστερα, μόλις συνήλθε λίγο –ήταν κι εκείνα τα παλιά εγκεφαλικά κι έπρεπε να είναι κάπως προσεκτικός–, πάτησε τη φωνή προς την κουζίνα, από όπου ερχόταν η ωραία μυρωδιά ενός ροστμπίφ:
«Νάντια Κονσταντίνοβνα, ε Νάντια Κονσταντίνοβνα! Πώς τον λέγανε εκείνον τον Έλληνα που γνωρίσαμε στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν πρόπερσι; Ξέρεις, εκείνον τον αγριωπό, με γένια μέχρι τη μέση, που όμως, όταν μάς τον σύστησαν, σου έκανε χειροφίλημα και ρεβεράντζες κι εσύ πια είχες λιγωθεί και δεν είχες μάτια για άλλον άνθρωπο όλο το βράδυ; Για ψάξε να τον βρεις –πάρε εκείνον τον ανεπρόκοπο, τον Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς, που μας έχει όλους φακελωμένους. Χρειάζομαι μερικά ’’γαλλικά’’στη γλώσσα του, για να περιποιηθώ κάποια συμπατριωτάκια του αγυιόπαιδα, και μια και, αν θυμάμαι καλά, είχε κάνει φυλακή για ποινικά αδικήματα, μάλλον είναι ο πιο κατάλληλος».
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: