Ρε κορίτσια! Δεν πάτε να σπάσετε κανένα πιάτο, πριν πάθετε ολοκληρωτική σ υ ν θ λ ι β ή;

 

Ώρες-ώρες (και συχνά), αυτές οι τζιχαντίστριες του ολοκληρωτικού φεμινισμού έχουν μεγάλη πλάκα –αν εξαιρέσουμε βέβαια τον τρόμο που σου φέρνει η σκέψη ότι μπορεί (όλα γίνονται, εκτός απ’ του σπανού τα γένια) να ερωτευτείς κάποια από αυτές. Το τελευταίο τέτοιο περιστατικό που υπέπεσε στην αντίληψή μου είναι ένα άρθρο που υπογράφεται από την Αλίκη Κοσυφολόγου (σεσημασμένη) και τη Λίνα Θεοδώρου και δημοσιεύθηκε χθες στο σχετικά καινούργιο ορφανοτροφείο τού «αριστερού ευρωπαϊσμού», το k-lab.zone. Στο άρθρο τους καταπιάνονται με την ανάλυση από φεμινιστική σκοπιά τού προχθεσινού περιστατικού με την αεροπειρατεία τού διαταραγμένου Αιγύπτιου για τα μάτια τής πρώην γυναίκας του. Και το τερματίζουν σχεδόν εντελώς τελείως! Διότι εντάσσουν το γεγονός στις πατριαρχικές εξουσιαστικές σχέσεις, χύνουν άφθονα δάκρυα για τον ψυχολογικό εκβιασμό, και σε τελική ανάλυση τη βία, που υπέστη η πρώην σύζυγος και, μάλιστα, δεν παραλείπουν να ψέξουν και την Αριστερά επειδή πέρασε λίγο στο ντούκου την «ανδρική βαρβαρότητα»! Τα κορίτσια είναι αλλού γι’ αλλού! Προφανώς, έχουν την εντύπωση ότι οι γυναικείες απειλές «αν μ’ αφήσεις θα φαρμακωθώ!» είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις παλιές ελληνικές ταινίες –στα «Κόκκινα φανάρια», λόγου χάρη– κι αυτό μόνο και μόνο επειδή οι σκηνοθέτες τους ήταν «φαλλοκρατικά σκουλήκια» που ήθελαν να δυσφημήσουν το γυναικείο φύλο! Και είναι τόσος ο «φεμινιστικός οίστρος» τους, που ενώ μοιρολογούν σαν Μανιάτισσες μοιρολογίστρες για την καημένη την πρώην κυρία Σαμάχα, ξεχνούν να πουν έστω και δύο λόγια για τους 81 επιβαίνοντες στο αεροπλάνο που είδαν το Χριστό φαντάρο και τον Μωάμεθ πυροσβέστη! Άμα δεν σκέφτηκαν όλα αυτά, πού να σκεφτούν ότι, αν ξαφνικά έπεφτε σε κανέναν άτυχο έρωτα κι έχανε τα φρένα του αυτό το «ανθρώπινο υποκείμενο» ή κάποιο άλλο με την ίδια παράτολμη γενναιότητα, το έργο θα μπορούσε κάλλιστα να παιχτεί με γυναίκα πρωταγωνίστρια!

Το πιο ορέο όμως είναι άλλο. Συνδέουν το περιστατικό και την καψούρα εν γένει αποκλειστικά με τις ετεροφυλικές σχέσεις. Τα καημένα τα κορίτσια... Φαίνεται ότι δεν πολυκυκλοφορούν κι έτσι δεν έχει τύχει ποτέ να δουν σκηνή ζηλοτυπίας μεταξύ δύο ζευγαρωμένων λεσβιών, όπου το μπουνίδι να έπεσε σύννεφο (μαζί με κάνα δυο δόντια...). Γι’ αυτό, κρίνουμε σκόπιμο ζήτημα ζωής (τους) και θανάτου να τους πούμε από εδώ:

Ψιτ, συντρόφισσες! Σταματήστε, μανάρια μου, για λίγο, να βγάζετε τα ματάκια σας με τ@ Τζούντιθ Μπάτλερ και τον Φουκώ και βγείτε και λίγο έξω να ξεδώσετε. Και –γιατί όχι;– πέστε και σε κανέναν έρωτα μεγάλο! Και ευτυχή! Έτσι ώστε να μη χρειαστεί να κάνετε κι εσείς κάποια μέρα αεροπειρατεία, αλλά, απλώς(;), να νιώσετε την ψυχική ανάγκη που γεννούν «τα ρω τού έρωτα» να ‘‘κατεβάσετε’’ το τραπέζι με ό,τι έχει επάνω του εκείνη τη στιγμή για τα μάτια τ@! Δοκιμάστε το και θα δείτε τι ωραία που θα νιώσετε –ακούτε κι εμάς, κάτι ξέρουμε κι εμείς τα «φαλλοκρατικά σκουλήκια». Εντάξει, τυπικά απαγορεύεται το σπάσιμο, αλλά ξέρουμε μερικά μαγαζιά όπου κάνουν τα στραβά μάτια και όποτε θέλετε σας δίνουμε τις αντρέσες τους μετά χαράς!

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

 

«ΚΑΨΟΥΡΑ» ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

από Αλίκη Κοσυφολόγου Λίνα Θεοδώρου

 

«Κούλα μ’ ακούς; Πολύ κωλόπαιδο αυτός ο Κυριάκος» επαναλάμβανε ο Στάθης Ψάλτης από τις συχνότητες του πειρατικού ραδιοσταθμού Ράδιο Καψούρα, που λειτουργούν με την παρέα στην ταινία «Βασικά Καλησπέρα σας» (1982), θέλοντας με αυτό τον τρόπο να εκφράσει δημόσια τον έρωτα/καψούρα του προς την Κούλα, η οποία όμως διατηρεί δεσμό με τον Κυριάκο.

Παρενόχληση, «stalking» [σ.1], συναισθηματική βία; Θα μπορούσε να περιγράψει κάτι από αυτούς τους όρους την συμπεριφορά του καθ’ όλα συμπαθούς χαρακτήρα του Στάθη; Μα πώς θα ήταν δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο θα μας πείτε; Αυτός ο «γλυκός» και χαριτωμένα αστείος «καψούρης» μπορεί να ευθύνεται για τέτοιο κακό; Μήπως τότε να πιούμε και οι υπόλοιποι στην υγειά της καψούρας του, αναγνωρίζοντας το μεγαλείο της ανδρικής του καρδιάς;

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Ενώ διανύουμε μια περίοδο γενικευμένης αναστάτωσης, από την Μέση Ανατολή ως την Δυτική απέναντι στην άνοδο εξτρεμιστικών οργανώσεων, του ΙΣΙΣ, κλπ., το πρωί της 29ης Μαρτίου μια διαφορετική αεροπειρατεία ήρθε να ταράξει τη γραμμική πλέον αφήγηση των δελτίων ειδήσεων. Η υπόθεση ήθελε τον Αιγύπτιο Ιμπραχίμ Σαμάχα ζωσμένο με (ψεύτικα όπως πλέον απεδείχθη) εκρηκτικά σε πτήση της Egypt Air, να απειλεί να ανατιναχθεί αν δε γινόταν δεκτό το μοναδικό αίτημά του, να μεταφερθεί δηλαδή επιστολή του στην Κύπρια τέως σύζυγό του. Η αφήγηση, που αναπαράχθηκε από μίντια και κοινωνικά δίκτυα, καθώς θεωρήθηκε αισθησιακή, εξιστορούσε την παλαβή πλην ρομαντική πράξη καψούρας ενός ανδρός, ο οποίος έπραξε το αδιανόητο για τον έρωτα της ζωής του. Ωστόσο, λίγο αργότερα οι πληροφορίες άρχισαν να γίνονται αντικρουόμενες τόσο προς την ταυτότητα του δράστη, το οποίο τα διεθνή μέσα μπέρδεψαν με άλλο, όσο και για τα κίνητρα του, τα οποία προς ώρας παραμένουν αδιευκρίνιστα.

Όσο και αν δεν μπορούμε να σχολιάσουμε το περιστατικό μέχρι να αποσαφηνιστεί το πλαίσιο και τα πραγματικά αίτια που υποκίνησαν τις «απονενοημένες» ενέργειες του δράστη –εδώ που τα λέμε δεν είναι και μικρό πράγμα να κάνεις αεροπειρατεία–, σίγουρα είναι μια καλή ευκαιρία να επιχειρήσουμε μια ανατομία των ερωτικών σχέσεων, και δη των ετεροκανονικών, κυρίως με την αφορμή της δημόσιας πρόσληψης του ίδιου του γεγονότος.

Το περιστατικό, το οποίο απροβλημάτιστα παρουσιάζεται ως μια μορφή έκφρασης μεγάλου έρωτα κάτι που αποδείχθηκε ψευδές καθώς στην πραγματικότητα αποτελούσε μια ακραία μορφή εκβιασμού και συναισθηματικής βίας για να υποχρεωθεί μια γυναίκα να επικοινωνήσει με κάποιο άνθρωπο, τον οποίο προφανώς δε θα ήθελε να δει, για να προέβαινε ο τελευταίος σε μια τέτοια πράξη. Η υπαγωγή της παραπάνω συμπεριφοράς σε ένα ευρύτερο σύστημα καταπιεστικών σχέσεων της πατριαρχίας και του σεξισμού, συσκοτίζεται εν προκειμένω, εν όψει του ανιδιοτελούς έρωτα, εν ονόματι του οποίου οι «αιώνιοι καψούρηδες» προτιμούν να αγνοήσουν οποιαδήποτε ένδειξη ότι η ίδια η επιτέλεση της αγάπης και του έρωτα συγκροτείται διά τέτοιων εξουσιαστικών δομών. Οι υπεκφυγές, ακολουθούν το γνωστό μοντέλο είτε της παραγνώρισης της σημασίας του συμβάντος, κατά τη συνήθη πρακτική της αριστεράς [σ.2]  αναφορικά με σειρά τέτοιων εκφράσεων ενδοοικογενειακής βίας, σωματικής-λεκτικής-ψυχολογικής, κακοποιήσεων και γυναικοκτονιών, οι οποίες σε αντίθεση με τα αντίστοιχα σοβαρά ρατσιστικά εγκλήματα δεν προκαλούν τον ίδιο πανικό, είτε μέσω της ψυχολογιοποίησης του δράστη ως παράφρονα [σ.3].

Στο σημείο αυτό, χωρεί μια ανάλυση για την ίδια την ετεροφυλική σχέση, η οποία παρά την προβληματοποίησή της σχεδόν τρεις δεκαετίες [σ.4], παραμένει ένα διακύβευμα. Στο πλαίσιο της νεωτερικής πατριαρχίας και της ετεροκανονικότητας, οι δύο αντιπαραθετικά συγκροτούμενοι πόλοι, αναδύονται σε μια καταστατική ανισότητα, η οποία διαπροσωπικά και κοινωνικά αποκτά συγκεκριμένες μορφές επιτέλεσης και διαμεσολάβησης, σε σχέση με τις εκάστοτε ιστορικό-πολιτισμικές συνθήκες. Η αρρενωπότητα αναλαμβάνει θέση σημειολογικής υπεροχής και επιτελεί ως τέτοια αλλά και διά του δημοσίου λόγου τον έλεγχο και τη ρύθμιση της θηλυκότητας. Εντός, λοιπόν, των διαπροσωπικών ερωτικών σχέσεων, τα πλέγματα εξουσίας των συστημάτων, που ορίζουν το κοινωνικό είναι [σ.5], διαμορφώνουν σε επίπεδο μικροφυσικής την «ανισορροπία» των σχέσεων, και οριοθετούν το πεδίο δράσης των μερών, τις σεξουαλικές επαφές, το δικαίωμα επί του άλλου. Αυτό το καθεστώς, που σε πολλά κράτη δε στοιχειοθετεί νόμιμη/άμεση αλλά έμμεση εξουσία επί της θηλυκότητας και επί των γυναικείων σωμάτων, αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για τη συγκρότηση του διανοήσιμου των σεξουαλικών επιθέσεων και βιασμών, της βίας, κοκ.

Αυτές οι καταστάσεις ακραίας εξουσίας αποτελούν την ποινικά αναγνωρισμένη όψη του πατριαρχικού συστήματος, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις διαπροσωπικές σχέσεις δεν οδηγούνται στα άκρα, όπως άλλωστε και με κάθε σύστημα εξουσίας. Εντούτοις, αυτό δεν αθωώνει όλες τις μη κακουργηματικές πράξεις, τις οποίες βιώνουν καθημερινά γυναίκες, λεκτικές προσβολές, έλεγχος των σωμάτων τους, ψυχολογική βία. Άλλωστε, κομίζουμε γλαύκα εις Αθήνας όταν επαναλαμβάνουμε ότι ο ίδιος ο θεσμός της οικογένειας και της μονογαμίας, σκοπό έχει την αναπαραγωγή αυτής της εξουσιαστικής σχέσης, της επιταγής προς τεκνοποιία, της φυσικοποίησης της θηλυκότητας, την νομιμοποίηση εν τέλει μιας σεξιστικής πρακτικής.

«Όχι» σημαίνει «Όχι»

Επιστρέφοντας στο περιστατικό, το οποίο ενώ αποτελεί εκβιασμό με την πολύ στενή έννοια του Ποινικού Κώδικα, δημιούργησε μια περιρρέουσα συμπάθεια, ακριβώς γιατί κανείς μπορεί να ταυτιστεί με το δράστη, καθώς πιθανά και ο ίδιος έχει βρεθεί σε μια παρόμοια θέση. Προφανώς όχι του διαταραγμένου αεροπειρατή, αλλά του αρρενωπού cis άντρα, [σ.σ.: cis: άτομα που ακολουθούν πιστά το σεξουαλικό προσανατολισμό ο οποίος ορίζεται από τη φυσική ανατομία τους· εν προκειμένω ο άντρας Αιγύπτιος] που ένιωσε μια ή περισσότερες φορές την ανάγκη να εκβιάσει μια θηλυκή υποκειμενικότητα, είτε λόγου χάριν επιμένοντας σε ένα εμφανώς αδιέξοδο φλερτ, είτε εμφανιζόμενος απρόσκλητα στο κατώφλι της συντρόφου του κοκ.

Με λίγα λόγια, όλες οι ετεροκανονικές σχέσεις διαπερνώνται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από τα ως άνω στοιχεία, μερικά εκ των οποίων έχουν ποινικοποιηθεί, μερικά δε θεωρούνται καθώς πρέπει, και μερικά θεωρούνται χαριτωμένες/ρομαντικές εκδηλώσεις του έρωτα. Η αναγνώριση ότι στον παρόντα κοινωνικό σχηματισμό οι διαπροσωπικές σχέσεις διαμορφώνονται πατριαρχικά, είναι ένα βαρίδι για τ@ καθένα και καθεμιά, ωστόσο μόνο με την αναγνώριση αυτή θα μπορέσει να ψηλαφηθεί η πολιτική και υποκειμενική υπέρβαση τους.

Η ωραία κοιμωμένη ξύπνησε καιρό τώρα και το ανδρικό σπέρμα δεν είναι ζωοδότης της σύμφωνα με τους συμβολικές προεκτάσεις του δημοφιλούς –αλλά deal with it– ξεπερασμένου μύθου. Κι ας μην αγωνιούν οι απανταχού ερωτευμένοι μη τυχόν και οι «υπερβολικές» φεμινίστριες τους γκρεμίσουν τα «παλάτια» του έρωτα που θέλουν να χτίσουν για την υποψήφια πριγκίπισσα. Ο έρωτας έχει απελευθερωτικές διαστάσεις και υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι για την έκφραση του, οι οποίοι μπορούν να δοκιμάζουν τα όρια που θέτει η επικράτεια της πατριαρχίας και συχνά τα υπερβαίνουν και οι οποίοι δεν προϋποθέτουν  την συνθλιβή [σ.σ.: sic!] της προσωπικότητας, ή δεν πλήττουν την τιμή και την αξιοπρέπεια του προσώπου στο οποίο ο έρωτας αυτός απευθύνεται.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[σ.1] Stalking: (καταδίωξη) είναι ένας γενικά αποδεκτός όρος που περιγράφει την πράξη της συστηματικής παρενόχλησης, που μπορεί να φτάσει στα όρια της καταδίωξης και της άσκησης ψυχολογικής βίας, έκφρασης απειλών σε βάρος ατόμου. Σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ έχει νομοθετηθεί ως πλημμέλημα (Class C Fellony).

[σ.2] Όπου «αριστερά» αναφέρονται οι κυρίαρχες αντιδράσεις, ενώ προφανώς τόσο υποκείμενα όσο και συγκεκριμένες υπο-ομάδες μπορεί να εκφέρουν διαφορετικό λόγο.

[σ.3] Πράγμα που θα μπορούσε να συντρέχει αλλά δεν αναιρεί την υπαγωγή τους στο ίδιο το πατριαρχικό σύστημα.

[σ.4] Αντί άλλων, Τζούντιθ Μπάτλερ, 2009, Αναταραχή φύλου, Αλεξάνδρεια, Αθήνα.

[σ.5] Πέραν της πατριαρχίας, η οικονομική εκμετάλλευση, ο φυλετισμός, ο αρτιμελισμός, αποτελούν άλλα τέτοια πλέγματα.