Βασικά, το θέμα είναι άλλο: γεννήθηκαν εφταμηνίτικα, έπεσαν μικροί από δέντρο, ή κάποια φορά τούς πήρε ο ύπνος κάτω από συκιά;

 

Όταν κανείς είναι από τους αριστερούς «που πιο αριστερά τους βρίσκεται μόνο ο τοίχος», όπως φαντασιώνονται για τον εαυτό τους οι φίλοι που συναποτελούν την ομάδα το παρεάκι τής κίνησης Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, δεν καταδέχεται να αντιπαλέψει την ακροδεξιά αντιπροσφυγική ρητορεία με ‘‘πεζά’’ επιχειρήματα τύπου: ποια κατάλυση εθνικοκοινωνικής ομοιογένειας μπορούν να επιφέρουν δύο, τρία, πέντε εκατομμύρια ανθρώπων σε έναν πληθυσμιακό ωκεανό που προσεγγίζει τα 510 εκατομμύρια στις 28 χώρες τής ΕΕ συνολικά; Όχι! Αυτοί και αυτές πιάνουν τον ταύρο από τα κέρατα και τον Πάπα απ’ τα αρχίδια (στην πραγματικότητα, τα δικά τους είναι· απλώς, νομίζουν ότι είναι τού Πάπα…). Δηλαδή από την «εθνική κυριαρχία». Στην οποία αντιπαραθέτουν όχι την «ταξική κυριαρχία», όπως θα περίμενε κάποιος επηρεασμένος από τις κορόνες τους «τάξη εναντίον τάξης» και τα λοιπά τα λιμά. Αντιπαραθέτουν την «αλληλεγγύη στους πρόσφυγες» (μήπως σάς έρχεται στο νου κάτι από το φάντη και το ρετσινόλαδο; εμένα, ναι).

Εδώ που τα λέμε, έχουν δίκιο. Τι να την κάνουν την εθνική κυριαρχία, αυτοί οι τιτανοτεράστιοι πρωτεργάτες τής Παγκόσμιας Επανάστασης (πού ’σαι καημένε Κάουτσκι, να δεις μεγαλεία!), ου μην και θιασώτες τής Διαρκούς; Μόνο κάτι ‘‘απολιθώματα’’ της Ιστορίας, κάτι ‘‘εθνομπολσεβίκοι’’ σαν και του λόγου μας, έμειναν να την υπολογίζουν...  

Μόνο; Ναι, καλά!

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

 

Το θέμα δεν είναι η «εθνική κυριαρχία», αλλά η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες

Η εμμονή στην αποτυχία και τον αγριανθρωπισμό φέρνει αναπόφευκτα αποτυχία και αγριανθρωπισμό. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το φιάσκο μιας ακόμα Συνόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το προσφυγικό, αυτή τη φορά με τη συμμετοχή της Τουρκίας –και μαζί, η αδιανόητη «παρακαταθήκη» της Συνόδου αυτής: η πρόταση για κάθε πρόσφυγα από τη Συρία που θα επαναπροωθείται στην Τουρκία, να επιτρέπεται η μετεγκατάσταση ενός πρόσφυγα από την Τουρκία στην Ευρώπη.

Πολιτευόμενες με τρόπο που ενισχύει τις θέσεις της Ακροδεξιάς πανευρωπαϊκά, οι ηγεσίες της Ένωσης προτιμούν ένα «θανάσιμο χτύπημα για το δικαίωμα στο άσυλο» –ο όρος ανήκει στη μάλλον μετριοπαθή Διεθνή Αμνηστία–, παρά να αναθεωρηθεί έστω και ένας από τους τρεις πυλώνες της κοινής αντιπροσφυγικής πολιτικής: η εξωτερίκευση των συνόρων της Ε.Ε. (που αντικειμενικά αναβαθμίζει το διεθνή ρόλο μιας μη «ασφαλούς τρίτης χώρας», όπως η Τουρκία), η στρατιωτικοποίησή τους (αισίως και με τη συνδρομή του ΝΑΤΟ) και η ανάθεση της κύριας ευθύνης για την υποδοχή των προσφύγων στις χώρες της πρώτης εισόδου στην Ευρώπη.

Με όλες τις μεταξύ τους διαφορές, οι ηγέτες της Ένωσης συμφώνησαν σε ένα: ότι οι πρόσφυγες συνιστούν απειλή για την «εθνική κυριαρχία» κάθε κράτους-μέλους και πρέπει να μείνουν όσο γίνεται μακριά. Από την άποψη αυτή, η πολιτική της κρατικής βαρβαρότητας, που ακολουθούν τα κράτη της «Συμμαχίας του Βίσενγκραντ» και των δυτικών Βαλκανίων, είναι μια ακροδεξιά πολιτική εθνικών «εξαιρέσεων» στον ίδιο, όμως, ευρωπαϊκό κανόνα.

Μετά και το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών της περασμένης εβδομάδας, η ελληνική κυβέρνηση δείχνει μια όλο και πιο ανησυχητική προσαρμοστικότητα στον κανόνα αυτό. Ενώ λοιπόν η απομάκρυνση από λεονταρισμούς τύπου «βέτο», καθώς και η παραδοχή ότι η Ελλάδα θα γίνει χώρα εγκατάστασης προσφύγων, έδωσαν το έναυσμα για κάποιες θετικές παρεμβάσεις (διατίμηση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες, ενεργοποίηση του υγειονομικού μηχανισμού, οδηγία υπ. Παιδείας κ.ά), η κυβέρνηση πανηγυρίζει ως επιτυχία τη μείωση κατά 50% των προσφυγικών ροών χάρη στο ΝΑΤΟ και εμφανίζει ως «εθνική πολιτική στο προσφυγικό» τη διάτρητη –πολιτικά, ηθικά και νομικά– επανεισδοχή των προσφύγων στην Τουρκία· οι πρόσφυγες ας πάνε να πνιγούν –το θέμα είναι η Τουρκία να μην εγείρει αξιώσεις στο Αιγαίο. Στο κλίμα αυτό, και πέρα από όποιες διοικητικές ανεπάρκειες, η ίδια ανέχεται την ασυδοσία της Frontex στα νησιά και επιβάλλει ως αυτονόητο το διαχωρισμό προσφύγων και μεταναστών στα κέντρα ταυτοποίησης (hot-spots), με στόχο την απέλαση των τελευταίων. Αντί δηλαδή να επιχειρεί τη διεύρυνση της Σύμβασης της Γενεύης, ώστε αυτή να συμπεριλαμβάνει και τους οικονομικούς πρόσφυγες, η κυβέρνηση  μιλά τη γλώσσα του ανθρωπισμού, επαναφέροντας την ίδια στιγμή την ποινικοποίηση της μετανάστευσης και τον απάνθρωπο (εκτός από αποτυχημένο) στρατοπεδικό εγκλεισμό, υποκύπτοντας έτσι στις σχετικές πιέσεις της ΝΔ.

Στο σκηνικό αυτό, το πρωτοφανές κύμα έμπρακτης αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, που απλώνεται σε ολόκληρη τη χώρα, δεν περιθωριοποιεί απλά τις φωνές της ακροδεξιάς δυσανεξίας στην ελληνική κοινωνία. Συνιστά, επιπλέον, μια πολιτική δήλωση, στον αντίποδα της διαρκούς δεξιάς διολίσθησης της κυβέρνησης, που δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν: οι πρόσφυγες, όχι μόνο αυτοί που περνάνε από τη χώρα αλλά και αυτοί που θα μείνουν εδώ μαζί με τα παιδιά τους, είναι καλοδεχούμενοι. Αυτή η δήλωση αλληλεγγύης είναι και ο πιο αψευδής μάρτυρας ότι η ελληνική κοινωνία διαθέτει ισχυρά αντισώματα απέναντι στο «ρεαλισμό» της βαρβαρότητας.