Seraphim Seferiades vs ECL (Extremely Confused Left)

 

Τη Δευτέρα που μας πέρασε, η πολιτική και οικολογική συλλογικότητα Ποδονίφτης διοργάνωσε σε καφενείο τής Νέας Ιωνίας εκδήλωση με θέμα «6 χρόνια Μνημονίων - Και τώρα;». Προσκεκλημένοι ομιλητές ήταν ο Σταύρος Σταυρίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής στη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών τού ΕΜΠ, η Βίκυ Σκούμπη, δημοσιογράφος και συνεκδότρια του περιοδικού Αλήthεια και ο Σεραφείμ Σεφεριάδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Στις ομιλίες και στη συζήτηση που ακολούθησε σχετικά με το αιώνιο ερώτημα «τι να κάνουμε;», αναδείχθηκαν –διόλου αναπάντεχα– οι δύο σχολές σκέψης που διχάζουν τον αριστερό κόσμο, όχι όμως κατά ίσα μερίδια, σχετικά με το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε στον πολιτικό αγώνα: Κόμμα ή κίνημα; Καθέτως ή οριζοντίως; Ιεραρχία ή αντιιεραρχία; Και εν τέλει: Δεσμευτική στράτευση με «σφραγίδες βούλες και υπογραφές» (επιλογή μελών, καταστατικά, προγράμματα κ.λπ.) ή ‘‘laissez faire – laissez passer’’;

Ο συσχετισμός στο πάνελ ήταν 2 προς 1 υπέρ τού «κινηματικού δρόμου προς το σοσιαλισμό» που τον εξέφρασαν, σε διαφορετικές αποχρώσεις και με διαφοροποιημένες εμφάσεις βέβαια, ο Σταύρος Σταυρίδης και η Βίκη Σκούμπη. Ο εκπρόσωπος των «κομματικών» ήταν ο Σεραφείμ Σεφεριάδης –για τον οποίο, συνυπολογίζοντας και τη συντριπτική υπεροχή τών «κινηματικών» στο ακροατήριο, νομίζω ότι μπορούμε να πούμε άνετα, αλλά και κάπως χιουμοριστικά ασφαλώς, ότι βρέθηκε «μόνος ανάμεσα στους ‘‘λύκους’’». Μόνος, αλλά όχι γυμνός,[*] όμως. Το ακριβώς αντίθετο, θα έλεγα λέω.

Θα το διαπιστώσετε, αν παρακολουθήσετε την εκδήλωση στο βίντεο που ‘‘κλέψαμε’’ από τους φίλους τής ΕΟΣ. Αλλά και να μη το κάνετε, και πάλι μπορείτε να το διαπιστώσετε, διαβάζοντας δύο αποσπάσματα από όσα είπε (το πρώτο είναι από την τοποθέτησή του και το επόμενο από τη δευτερολογία του) σε δική μας (πιστή) απομαγνητοφώνηση.

[*] Έχουμε μιλήσει πρόσφατα θερμά για τον Σεραφείμ Σεφεριάδη. Συνιστώ να διαβάσετε τη σχετική ανάρτηση όσοι και όσες δεν έτυχε να πέσουν επάνω της. Να πω μόνο από εδώ πόσο αποκαλυπτική είναι η σύγκριση του Σεφεριάδη με έναν συνάδελφό του και κατά κάποιο τρόπο ομογάλακτο, αν και μικρότερης ηλικίας: τον Αλέξανδρο Κιουπκιολή. Αμφότεροι δεν έτυχαν «κομματικής ανατροφής». Αμφότεροι δεν έχουν συγκεκριμένο κομματικό «background». Αμφότεροι, ως επιστήμονες, έσκυψαν με ερευνητικό ενδιαφέρον πάνω από τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα και θεωρητικολόγησαν  γι’ αυτά. Κι όμως… Ο μεν Σεφεριάδης, σε όλη αυτή την περιήγησή του, δεν ξέχασε να κρατήσει το μίτο τής Αριάδνης κι έτσι ποτέ δεν παρέβλεψε την αναγκαιότητα της πολιτικής οργάνωσης του αγώνα μέσα από τα κόμματα, ο δε Αλέξανδρος Κιουπκιολής, που ξεκίνησε μάλιστα με τη φιλοδοξία να παντρέψει την ελευθεριακή σχολή σκέψης με την προσέγγιση της Σαντάλ Μουφ περί ηγεμονίας, κατέληξε να γράφει άρθρα στα οποία κλείνει το μάτι στις προτροπές τών Hardt και Negri «να αδειάσουμε κι άλλο τις εκκλησίες της αριστεράς, να σφαλίσουμε τις πόρτες τους, και να τους βάλουμε φωτιά!»…

***

Α

Η κυβέρνηση αυτή ενέχεται με τις πρακτικές της, που είναι βέβαια απόρροια της υποταγής της, σε μία πράγματι ιστορικών διαστάσεων –καμιά φορά είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε [σ.σ.: τις μεγάλες διαστάσεις μιας πολιτικής εξέλιξης]– υπαναχώρηση από το ρόλο που ανέλαβε το Γενάρη τού 2015. Που δεν ήταν ένας ρόλος ανάθεσης, δεν πρέπει να λέμε «ανάθεση» μια διαδικασία όπου οι κοινωνίες συγκροτούν οργανώσεις, δίνουν αγώνες, κάνουν πολιτικά κόμματα, γιατί μέσα από αυτά τα κόμματα μπορεί να προκύψει κάποια ουσιαστική πολιτική αλλαγή, μαζί με όλα τα άλλα. Το κάποτε όμως διαμορφώνει κόμμα[τα]. Τα οποία, όταν κληθούν να αναλάβουν την εξουσία, το ζήτημα είναι απλό, ή επιτελούν αυτό το ρόλο ή δεν τον επιτελούν. Και εναπόκειται σ’ εμάς να τα ελέγξουμε και να τ’ αλλάξουμε. Όχι να [τα] αρνηθούμε.

Β

Μου άρεσε καμιά φορά η συζήτηση… σαν αυτό που λέμε πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι; –βέβαια έχω ένα πρόβλημα στο [κεφάλι(;)]– το οποίο το διαχέω σε μία ανιεράρχητη θάλασσα όπου μετά το αρνούμαι. Είναι σαν μία άρνηση του προβλήματος, πιστεύω  εγώ, να λέμε ότι… να διατυπώνουμε την κριτική που έχουμε απέναντι στις εξελίξεις, λέγοντας ότι το πρόβλημα είναι το κράτος, τα κόμματα, οι οργανώσεις και να μυστικοποιούμε τρόπον τινά αυτό που λέμε «η κοινωνία» ή σε άλλες χρήσεις λέξεων «μορφές αυτοοργάνωσης» και τα λοιπά. Η κοινωνία, είπε πάρα πολύ γλαφυρά ο Σταύρος [Σταυρίδης], έκανε τα πάντα! Έκανε τα πάντα! –χαίρομαι πάρα πολύ που το διατύπωσε με αυτόν τον τρόπο. […] Έκανε τα πάντα. Κομμάτι αυτών τών πάντων που έκανε είναι ότι ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό. Αυτό το ξεχάσαμε; Πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ απ’ το τρία τα εκατό και τον πήγε στο τριάντα έξι τα εκατό. Επαναλαμβάνω –το είπα και στην τοποθέτησή μου– αυτό δεν είναι στοιχεία ανάθεσης. Δεν είπε δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ –ακόμα κι αν έτσι πλαισιώνεται– ότι πάρ’ τα και κάνε παιχνίδι. Ποτέ. Κατ’ αρχάς δεν ρωτήθηκε. Είναι η εξέλιξη αυτή μια διαδικασία όπου η κοινωνία οργανώνεται, αυτό το πράγμα είναι, αυτό που λέμε αυτοοργάνωση, αυτό το πράγμα βλέπουμε. Τι έκανε η κοινωνία; Παρέκαμψε τα παραδοσιακά κόμματα που κυριαρχούσαν και ήταν στο σβέρκο της και έφτιαξε οργανώσεις, διαμόρφωσε νέους όρους άσκησης πάλης. […] το φαινόμενο «πλατείες»: αυτό δεν ήταν μόνο μια επανακατάκτηση του χώρου, ήταν και μια ανανέωση της πολιτικής. Ωραία. Μετά τι θα γινόταν; Σε κάποιο σημείο αυτό το πράγμα έπρεπε να πάρει ένα πολιτικό περιεχόμενο. Το να πούμε ότι έχει τελειώσει το όχημα «κόμμα» ή η κατάκτηση της εξουσίας στην πραγματικότητα αρνούμαστε την πολιτική. Κάνουμε άρνηση του προβλήματος. Και να κάνω ένα ερώτημα εδώ στο φίλο: [σ.σ.: απευθύνεται σε «αντικρατιστή» ακροατή που νωρίτερα είχε καταθέσει σχετικό προβληματισμό] Ωραία! Η Αριστερά να μην ασχολείται με το κράτος. Εμείς θα πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ; Θα έχουμε εργασιακές συνθήκες ή το αφεντικό ας πούμε θα μας απολύει όποτε θέλει και δεν θα μας πληρώνει; Όταν θα πούμε ότι δεν θέλουμε [το κράτος] θα κάνουμε στάση πληρωμών στο χρέος; Δηλαδή, αν πάει ο Τσακαλώτος, –που πάει τώρα, αυτή την ώρα που μιλάμε είναι μια εξαιρετική στιγμή– και του πουν, ξέρεις, πρέπει να ρίξεις ας πούμε δύο δισ., εμείς τι θα πούμε; Δεν πρέπει να ασχολούμαστε με αυτό γιατί πεθάναμε ως Αριστερά; Αυτό είναι άρνηση της πολιτικής. […] Επαναλαμβάνω: Η πολιτική σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται στο κράτος, όμως πρέπει να υπάρχει μία στρατηγική για το πώς ακριβώς θα ανατραπεί αυτή η επικυριαρχία τού κράτους. Αυτό είναι το περιεχόμενο ενός πολιτικού ερωτήματος κι ενός πολιτικού ας πούμε προβλήματος, το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Με το να πούμε ότι επειδή δεν πάμε να φτιάξουμε εμείς ένα κράτος σαν το καπιταλιστικό κράτος δεν μας ενδιαφέρει η συζήτηση περί κράτους ούτε μας ενδιαφέρουν τα οχήματα που αποτελεσματικά θα δημιουργήσουν αυτή την εξουσία που θα αλλάξει αυτές τις σχέσεις, στην ουσία παρακάμπτουμε το πρόβλημα, το αφήνουμε να αιωρείται –πιστεύω.

 

Χρηστικές πληροφορίες για το βίντεο:

00:22:00 Έναρξη της εκδήλωσης

00:29:25 Σταύρος Σταυρίδης

00:56:32 Βικυ Σκούμπη

01:19:20 Σεραφείμ Σεφεριάδης

01:43:20 Ερωτήσεις – τοποθετήσεις – κλείσιμο από κάθε ομιλητή

Το πρώτο απομαγνητοφωνημένο κείμενο ακούγεται από το 1:20:20 μέχρι το 1:21:23

Το δεύτερο, από το 2:22:18 μέχρι το 2:30:10