ΤΟ BLOG LEFT G700 ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΚΟΣΙΩΝ —(600 minus)— ΕΥΡΩ
Παύλος Φύσσας. Παρών!
Μόνος εναντίον πολλών. Δολοφονημένος άνανδρα από τους νεοναζί. Και πρωτοπανηγυριώτης στο ξάγναντο του Μέλλοντος!
Πόντιοι Αριστεροί και Πόντιοι Πιλάτοι
Μια βδομάδα και παραπάνω έχει περάσει από το μήνυμα της Ρεπούση με το οποίο καλούσε τους βουλευτές τής αντιπολίτευσης να αντιδράσουν για τη σχεδιαζόμενη ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονίας τών Ποντίων και των Ελλήνων τής Μικράς Ασίας. Βλέπουμε κατά το τσαρδί τών Πόντιων και Αριστερών. Έχουν ήδη ανέβει στα κεραμίδια τέσσερις φορές για να μιλήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κυρίως για την ανάγκη αναγνώρισης της γενοκτονίας, αποφεύγοντας να πάρουν θέση αν τάσσονται υπέρ τής ποινικοποίησης της άρνησης ή όχι. Πάντως, στα κεραμίδια ανέβηκαν.
Και βλέπουμε και τον Πόντιο και αριστερό δεξιό κεντροαριστερό κεντροδεξιό κεντρώο αντιφασίστα, αντιρατσιστή και αντιεθνολαϊκιστή που δεν έχει βγάλει κιχ! Μούγκα στη στρούγκα! Τσιμουδιά! Nada! Κάτι φληναφήματα μόνο απόψε το βράδυ περί εθνοτικών στερεοτύπων, απ’ έξω-απ’ έξω. Πιο μέσα κάνει τζιζ...
Στριμωγμένος στα Τρίκαλα στα δυο στενά, ξύνει την ποντιακή κεφάλα του και άκρη δεν βγάζει. Να τα βάλει με τη Ρεπούση; Μα είναι αντιρατσίστρια! Να πάρει το μέρος της; Μα είναι Πόντιος! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Και να ’χει πεθάνει κι αυτός ο Λακάν και να μη μπορεί να ζητήσει τα φώτα του!...
Tragic…
Αποκαταστάσεις...
Με χαρά είδαμε —καμία ειρωνεία!— να αποκαθίσταται (εν μέρει, αλλά σε σημαντικό βαθμό) η παρέα που βρίσκεται πίσω από το blog Νέα Σπορά από τον Αντώνη. Η αποκατάσταση έγινε σε επιστολή του στα πλαίσια του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο σημερινό Ριζοσπάστη. Αναφερόμενος στη Νέα Σπορά τη χαρακτηρίζει ‘‘άτυπο’’ φορέα. Παρά την ασάφεια του χαρακτηρισμού, συν τα εισαγωγικά, η απόσταση αυτής τής διατύπωσης από τους κατά 99,9% πράκτορες, όπως εξαγόταν με ασφάλεια από διάφορα γραπτά του ότι θεωρούσε τους συγκεκριμένους ιστολόγους μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ μεγάλη. Να ελπίζουμε και σε δική μας αποκατάσταση, μια και η διαμαρτυρία μας για τις αυθαίρετες καταγγελίες εις βάρος τής Νέας Σποράς ως πρακτόρων είχε σαν αποτέλεσμα να μας τυλίξει κι εμάς στην ίδια κόλλα χαρτί;
Χριστούγεννα 2012
Όπως διαβάσαμε κάπου, «δυσκολεύεται κανείς να σκαρώσει 2-3 ευχές για το καλό τών ημερών». Ας βάλουμε τουλάχιστον ένα εορταστικό στεφάνι. Έτσι, για το καλό. Ή, για να τη σπάσουμε στους γαμημένους τούς καιρούς...
Oh shit indeed!
Ο καημένος ο αντωνάκης τού Lenin Reloaded (= Lenin Ridiculed)… Κάκιωσε επειδή καταδείξαμε φαντασμαγορικά πως παρά τη θέλησή του (πολιτικό IQ γαρ) ‘‘γαμάει’’ τη γραμμή τού κόμματος που πολύ όψιμα κατέληξε να υποστηρίζει (μαύρη υποστήριξη!), σύμφωνα με την οποία γραμμή «άλλο οι κομμουνιστές κι άλλο οι αριστεροί», και μη έχοντας τι άλλο να κάνει και να πει, το έριξε στο αγαπημένο του ‘‘άθλημα’’: τη χυδαία, ξεδιάντροπη, ‘‘πούστικη’’ —αλλά ταυτόχρονα και ηλίθια— διαστρέβλωση. Έτσι, σε σημερινό του πόνημα προσπαθεί τεχνηέντως (και αποτελεσματικά ως προς τους πολιτικούς στόκους που συχνάζουν στο τσαρδί του, φανταζόμαστε) να μας τοποθετήσει στο ίδιο πολιτικό κάδρο με το enosy.blogspot.gr. Όταν είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι με τους φίλους τής ΕΟΣ έχουμε σημαντικότατες (αλλά εντός τής Αριστεράς) διαφορές! Με δυο λόγια:
Εκείνοι μας θεωρούν υπέρμαχους των κομματικών μηχανισμών, Κουκουέδες στη σκέψη (με την κακή έννοια) και αριστερούς εξουσιαστές. Κι εμείς τους έχουμε κατατάξει εδώ και πολύ καιρό στην πολυπληθή ομάδα τών χαμένων στο διάστημα αριστερών, κάπου μεταξύ Μαρξ, Νέγκρι, Χόλογουέι, Άρεντ και Μπαντιού. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα(1!) σχόλιο, τόσο δικό τους προς εμάς, όσο και αντιστρόφως, που να μην εκφράζει διαφωνία.
Τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά ο αντωνάκης. Αλλά τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Είναι λενινιστής αυτός (λέμε και καμία μαλακία για να περνάει η ώρα, μη το πάρετε τοις μετρητοίς! ;-) ), όχι οπορτουνιστής σαν και λόγου μας! Και μια και δεν φαίνεται να είναι και πολύ αποτελεσματικές οι λάσπες περί …ΕΥΠ(!!!) που εκτόξευσε από το τσαρδί του ο άλλος καημένος που κλωθογυρίζει εκεί —λάσπες τις οποίες ο ίδιος ανέχθηκε, αν δεν καλλιέργησε—, ούτε πολύ πειστικός ο δικός του παραλληλισμός αυτού τού blog με …βόθρο, είπε να καταφύγει στην απολύτως συνειδητή διαστρέβλωση. (Εδώ παίζεται και μία παραλλαγή: να μας έβαλε στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι, επειδή, αντί να έχουμε καταγγείλει τα παιδιά τής ΕΟΣ ως αρχιμαφιόζους και ύποπτους, όπως έχει κάνει ο ίδιος, συζητάμε μαζί τους τις διαφωνίες μας. Ψάχνει για ‘‘συντρόφους’’ στην αθλιότητά του. Και γιατί δεν περιορίζεται στο τσαρδί του; Δεν θα προλαβαίνει να παίρνει αιτήσεις πρόσληψης!…)
Ας καταφύγει και σε άλλες αθλιότητες. Όσο θα το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η πολιτική φούσκα μέσα στην οποία κρύβεται. Και τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κρότος όταν έρθει η ώρα να τη σπάσουμε…
Εξιχνιασμένες υποθέσεις. Φάκελος Νο 2: Κωστής Παπαϊωάννου.
Στους τακτικούς αναγνώστες αυτού τού blog είναι γνωστή η σύντομη ιστορία ως σχολιαστή εδώ του Κωστή Παπαϊωάννου. Ξεκίνησε καλά, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές μας. Κατά την άποψή μας, εκείνος κινείται στην θολή και ακαθόριστη περιοχή που ορίζεται κάπου ανάμεσα στις μαοϊκές ιδέες τής περιόδου τής πολιτιστικής επανάστασης περί προσφυγής στο λαό (ιδέες αλλά και ‘‘ολίγη’’ στρατηγική για να ανακτήσει ο Μάο τον έλεγχο στην τότε ηγετική ομάδα τού ΚΚΚ ;-) ) και τις σύγχρονες νεοαναρχίζουσες και ελευθεριακές αντιλήψεις υπέρ τής αυτονομίας τού κινήματος και της απεξάρτησής του από την καθοδήγηση των κομματικών στελεχών, τα οποία θεωρεί, συλλήβδην και ανεξάρτητα από το κόμμα που υπηρετούν, ξεπουλημένα. Εμείς πάλι… καμία σχέση! —αν και, φυσικά, δεν αγνοούμε τα πολλά και υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούν οι μηχανισμοί… Πολύ επιγραμματικά και κάπως μεταφορικά: αν ο Κωστής Παπαϊωάννου λέει «σπάστε τις πυξίδες γιατί έχουν μηχανισμούς και οι μηχανισμοί σκουριάζουν και μας καταπιέζουν εξουσιαστικά», εμείς λέμε «επιδιορθώστε τις πυξίδες, αντικαθιστώντας τους σκουριασμένους μηχανισμούς, και ελέγχετέ τις σταθερά για να εντοπίζετε εγκαίρως τις νέες σκουριές που αναπόφευκτα θα δημιουργούνται». Κι αλλιώς: ο Κωστής Παπαϊωάννου επαγγέλλεται την έλευση τής Αριστεράς τής κοινωνικής βάσης που θα αντικαταστήσει την υπαρκτή Αριστερά, συντρίβοντάς την, κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποιες ‘‘αγνές’’ και ‘‘αμόλυντες’’ κοινωνικές δυνάμεις θα συσταθεί αυτή η περίεργη Αριστερά και, το κυριότερο, πώς θα αποφύγει τους μηχανισμούς τής δικής της οργάνωσης όταν, μοιραία, συγκροτηθεί σε ‘‘σώμα’’ για να παρέμβει αποφασιστικά στην πολιτική αρένα (να διεκδικήσει δηλαδή την πολιτική εξουσία).
Όπως ήδη είπαμε, όλες αυτές οι διαφορές δεν εμπόδισαν αρχικά τον μεταξύ μας διάλογο. Σταδιακά όμως, με αφετηρία την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών, τού Ιουνίου, όταν και συστήσαμε την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό άρχισε να αλλάζει. Για να καταλήξει γρήγορα σε σχολιασμούς εκ μέρους του απόλυτα εχθρικούς, αντιπαραγωγικούς και, σε τελική ανάλυση, εις βάρος του κλίματος καλόπιστου διαλόγου που, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, προσπαθούμε να διατηρούμε εδώ. Προσπαθήσαμε να τον επαναφέρουμε στο κλίμα (και όχι μια φορά). Ματαίως. Του επισημάναμε ότι υπερβαίνει τα όρια. Τίποτε. Του δείξαμε έμπρακτα ένα διαφορετικό παράδειγμα, όταν αναδημοσιεύσαμε ένα ιδιαίτερα πολεμικό άρθρο του —κόντρα στις δικές μας απόψεις βέβαια— κι όταν, μετά από εκδηλωμένη πρόθεσή του να αποχωρήσει, τον προσκαλέσαμε να επανέλθει ως σχολιαστής. Μηδέν.
Πρόσφατα, μετά από μία χονδροειδή διαστρέβλωση απόψεών μας, αναγκαστήκαμε να τον προειδοποιήσουμε με ‘‘διαγραφή’’ από τη λίστα τών σχολιαστών. Και λίγο μετά προχωρήσαμε σε αυτή. Για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό; Με το εξής:
Μετά την προειδοποίησή μας, η οποία, με μικρή καθυστέρηση, συνέπεσε με την απόφασή του να σταματήσει να σχολιάζει εδώ, δημοσίευσε στο blog του (critici.gr) ένα επικριτικό άρθρο για εμάς. Το άρθρο είναι η αποθέωση τής παρανόησης κειμένων και ισχυρισμών μας, της αυθαίρετης εξαγωγής συμπερασμάτων, της δίκης προθέσεων, της διαστρέβλωσης και, σε τελική ανάλυση, του στραγγαλισμού ακόμα και τής στοιχειωδέστερης λογικής. Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν προκάλεσε τη ‘‘διαγραφή’’ του.
Αυτό που την προκάλεσε είναι το γεγονός ότι ο Κωστής Παπαϊωάννου, στο εν λόγω άρθρο, ανανεώνει ενισχυτικά και ανατροφοδοτεί εμμέσως(;) πλην σαφώς τη λασπολογία τού κνώδαλου που ακούει στο διαδικτυακό όνομα Νοσφεράτος, αφού χαρακτηρίζει επανειλημμένα αυτό το blog ως …μυστηριώδες!!! Είναι αυτονόητο ότι η αναζωπύρωση των αθλιοτήτων τού Νοσφεράτου (leftg700.blogspot.com = ‘‘στημένο’’, ασφαλίτικο blog) συντελείται ανεξάρτητα από τις προθέσεις τού Κωστή Παπαϊωάννου και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον ο ίδιος μάς έχει πει εδώ, δεν τις συμμερίζεται. Ανεξάρτητα, αλλά σε καμία περίπτωση και συγγνωστά —ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς τη μεγάλη εμπειρία του από την πολύχρονη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα...
Έτσι, μετά το γνωστό και μη εξαιρετέο κνώδαλο, ο Κωστής Παπαϊωάννου καθίσταται το δεύτερο άτομο που του απαγορεύεται να παίρνει τον λόγο στο παρόν βήμα· και ο ‘‘φάκελός’’ του μπαίνει κι αυτός στο αρχείο μας. Οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα.
«Καταδικάζουμε την κουκούλα οποθενδήποτε και αν προέρχεται»…
«Η κουκούλα του διαδηλωτή που σπάει τζαμαρίες, η κουκούλα του καταδότη και του δήμιου, η κουκούλα του κρατούμενου και η κουκούλα της μπούργκας, παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους. Μερικοί στην Αριστερά θέλουν δυστυχώς να συγχέουν την πρώτη με τη μάσκα του Ζορρό, όπως συγχέουν βλακωδώς την τίμια τραγιάσκα του Γαβριά με την κουκούλα του παρακρατικού προβοκάτορα η του διαταραγμένου «αναρχικού» Ηρόστρατου. Αλλά όποιος υποθάλπει τις κουκούλες ανοίγει την Κερκόπορτα για τον πολιτισμό της αστυνομικής κουκούλας. Δεν κρίνω προθέσεις, κρίνω το αποτέλεσμα».
Έτσι γράφει ένας αθεόφοβος φιλελεύθερος που χρησιμοποιεί όχι μία, αλλά ...δύο κουκούλες!!! Τη μία, αυτή τού ψευδωνύμου του, απολύτως συνειδητά. Την άλλη, αυτή τού αριστερού, μπορεί και εξ αιτίας Ογκώδους Άγνοιας. Σ’ αυτή την (ενδεχόμενη) Ογκώδη Άγνοια που τον δέρνει να οφείλεται άραγε και το μόλις διαφαινόμενο μειδίαμα του ‘‘κουκουλοφόρου’’ (= μεταμφιεσμένου) για το φόβο τής Οχράνα Βλαδίμηρου;
Προχθές την Τετάρτη, ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο εκλεκτός τής ΔΗΜΑΡ, για την εκλογή τού οποίου πανηγύριζαν οι κάθε λογής ‘‘αντιλαϊκιστές’’, ‘‘εκσυγχρονιστές’’, ‘‘υπεύθυνοι’’ ‘’αριστεροί’’, ‘‘αντιφασίστες’’, ‘‘πεφωτισμένοι’’ δεξιοί, ‘‘αριστεροφιλελεύθεροι’’, σκέτοι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και γενικά σύμπας ο ‘‘δημοκρατικός’’ συρφετός, που λέει κι ο Νιόνιος, μήνυσε αστέγους επειδή, ψάχνοντας για καταφύγιο από το φονιά χιονιά, παραβίασαν το εγκαταλελειμμένο καφενείο στο Πνευματικό Κέντρο τού Δήμου. Για να έρθουν τα ΜΑΤ να τους διώξουν και να κάνουν τις αναγκαίες συλλήψεις, κάτω από τα ‘‘ανεύθυνα’’ γιουχαΐσματα κάποιων ‘‘αντικοινωνικών’’ στοιχείων…
Ψάχνουμε κι εμείς στο επίσημο site τού κόμματος να βρούμε έστω μια αράδα για το περιστατικό. Τίποτε! Και μετά ψάχνουμε στο ημιεπίσημο site τού κόμματος. Nothing! Και φεύγουμε κι από εκεί και πάμε στην ευαίσθητη ‘‘αριστερή’’ στρουθοκάμηλο και μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, οπότε και αποχώρησε. Rien! Και αποθέτουμε τις τελευταίες μας ελπίδες στην ακόμα πιο ευαίσθητη Μαργαρίτα και επίσης μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ. Niente!
Πολύ ‘‘ευθύνη’’ αυτή η ΔΗΜΑΡ (κι οι Δημαρίτες)! Πού να περισσέψει χώρος για στοιχειώδη ευαισθησία και έστω ένα κιχ κριτικής…
Κι ύστερα θυμόμαστε πάλι (το ’χουμε αυτό το ελάττωμα, για να τα λέμε όλα!) τα ανάθεμα που έχει φάει ο Χαρίλαος Φλωράκης από το ‘‘αντισταλινικό’’ ρεύμα (χα!), επειδή κάποτε είχε πει πως «ο Ρίζος δημοσιεύει ό,τι συμφέρει το λαό»…
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
Τι νομίζατε, ρε; Έτσι γαμάει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός! Και μην απορείτε που δεν γράψαμε λέξη! Εμείς δεν είμαστε σαν τα σταλινικά μούτρα σας, κόκκινοι φασίστες! Εμείς είμαστε αντισταλινικοί, όχι αντιλενινιστές! Ο Λένιν δεν είχε πει «να μαθαίνουμε από τους αντιπάλους μας»;
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
δεν είναι το ίδιο σαν να πεθαίνεις στη Μαδρίτη,
ή ανθυπολοχαγός στα βουνά τής Αλβανίας.
Δεν είναι το ίδιο σαν να έχεις πάει
απ’ απεργία πείνας μέσα στη φυλακή,
δεν είναι το ίδιο σαν να σε εκτελούν στον τοίχο του Περ Λασέζ,
ή στον τοίχο τής Καισαριανής.
Δεν είναι το ίδιο σαν να σε πηγαίνουν για ‘‘καθαρό αέρα’’ στου Γουδή, Κυριακή χαράματα.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα μπορεί να σημαίνει ένα πολύ απλό γεγονός
χωρίς καμία τραγικότητα, κανέναν ηρωισμό, καμία δόξα.
Μπορεί να συμβεί στο γήπεδο από μια στραβή φωτοβολίδα,
πηγαίνοντας στη δουλειά σου ή γυρνώντας από το φροντιστήριο,
κάνοντας σούζες στην Αμφιθέας
για δέκα ευρώ στοίχημα.
Ή μπορεί να συμβεί μετά από το Σαββατιάτικο σινεμά,
που δεν σου έφτασε και θέλεις να κάνεις και μια βόλτα,
έτσι· για ένα σάντουιτς στα Έβερεστ, για κάποιο κορίτσι,
ή για χαβαλέ —ποιος ξέρει;
Α, πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος να μπει στα πρωτοσέλιδα της Ιστορίας.
Μόνο στα ψιλά.
Όπως τα κηδειόχαρτα στις κολώνες των συνοικιών ή δίπλα από την εξώπορτα κάποιας μεγάλης τράπεζας.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος σαν αυτούς που ακούγαμε από μικροί κι ανατριχιάζαμε.
Κάθε ομοιότης είναι συμπτωματική.
Ας μείνουμε λοιπόν αυστηρά και μόνο στα γεγονότα, όπως διδάσκουν στις δημοσιογραφικές σχολές:
Ήταν μια φορά ένα γελαστό παιδί και πια δεν είναι.
Nosferatu
Κάνουμε πως δεν είδαμε τη μεσημεριανή ανάρτηση του Νοσφεράτου, σύμφωνα με την οποία, και μέσω μιας απίστευτα διαστρεβλωτικής “κοπτοραπτικής” τού κειμένου μας, εξέφραζε την άποψη ότι το σημερινό post «Τρεις και Μια ευχές για ένα αριστερό blog που διέκοψε για να ανασυνταχθεί» απέπνεε μικροψυχία(!), μνησικακία(!!) και δηθενιά(!!!).
Δεν προσποιούμαστε τους τυφλούς επειδή την κατέβασε μετά από λίγο —την κατέβασε χωρίς καμία εξήγηση, δηλαδή ‘‘πούστικα’’ και στη ζούλα. Το κάνουμε, γιατί, απλούστατα, ο συγκεκριμένος μάς έχει δώσει σαφώς μεγαλύτερα δείγματα ευήθειας, ανεντιμότητας και ανανδρίας στο παρελθόν, για τα οποία και έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις.
Οπότε, αν έχει καλυφθεί το μείζον, τι νόημα έχει να σπαταλάμε περισσότερα λόγια από αυτά που χωράνε σε μια απλή και περιθωριακή ημερολογιακή καταγραφή για το έλασσον;
12 σχόλια:
Η αλήθεια είναι, ορισμένες φορές ο οίστρος κάνει θετικά θαύματα, όπως η δική σου «Η διαχρονική γοητεία τής Αριστεράς σχετίζεται με την αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να ορθώσει το ανάστημά του ενάντια στο υπάρχον με όραμα το μη εισέτι είναι» -και που, με την οποία παρεμπιπτόντως συμφωνώ α π ο λ ύ τ ω ς.
- Οι εμπνευσμένες ατάκες δεν έλειψαν ποτέ στην ιστορία της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας και γενικώς όταν παράγεται Λόγος (βλ. Σοπενχάουερ)
- άλλο wishfull thinking και άλλο πράξη.
- αλήθεια, πως δια μαγείας, την επαύριο της πτώσης του "υπαρκτού" βρέθηκαν τόσοι δισεκατομμυριούχοι στη Ρωσία; Έξυπνος σύντροφος είσαι, θα ξέρει ότι Μαγεία δεν υφίσταται (βλ. Μαρξ, Έγκελς, Φόιερμπαχ, Χομπς κλπ., κλπ.) παρά μόνο ένα μακροχρόνιο κοινωνικό process που τους δημιουργεί. Που και πως δημιουργήθηκαν τζάκια δισεκατομμυριούχων μέσα σε μιά κοινωνία που έχτιζε το.... μέλλον; και Πως εμφανίστηκαν εν μία νυκτί;
- Που ακριβώς επικράτησε η (μη-φιλελεύθερη) αριστερά και πέτυχε; Θα ήθελα πολύ να το ακούσω.
Τέλος, δεν έφαγε ο πατέρας μου τα νιάτα του στο ΕΑΜ και στα ξερονήσια για να κάνουν πάρτι σήμερα τα κωλόπαιδα που κυβερνούν και τα άλλα κωλόπαιδα που υπόσχονται (που βασίζονται αλήθεια; σε ποια ιστορική αναγκαιότητα;) επίγειο παράδεισο και όταν πιάσουν τα ηνία της εξουσίας το θύμα μεταμορφώνεται σε στυγνό θύτη.
Bella Ciao.
Διάβασε αν θες (είναι περ. 1000 σελίδες) τον γηραλέο Ζακ Ζυλλιάρντ "Οι Αριστερές της Γαλλίας" μέσα σε αυτές θα βρεις και τη δική σου, εγώ την βρήκα και εκεί.
Για όλους υπάρχει μία αριστερά, από τι κύριες 4 τάσεις της, η μία από αυτές θεωρεί εαυτόν αλάνθαστη.
Ορίστε το λινκ του βιβλίου (ισχύει και για τη χώρα μας, για όλες σχεδόν τις πραγματικότητες του πλανήτη): http://www.politeianet.gr/books/9789604354832-julliard-jacques-polis-oi-aristeres-tis-gallias-bibliodetimeni-ekdosi-251899
Bella Ciao.
Φίλε smart asss,
Μα τον Τουτάτη, πρέπει να νομίζεις ότι συνομιλείς με ηλίθιο! Δεν εξηγείται αλλιώς όταν σε βλέπω να μου γράφεις φαρδιά-πλατιά ότι «συμφων[είς] α π ο λ ύ τ ω ς» με τον τίτλο τής ανάρτησης. Εσύ δεν ήσουν που μας ξεκαθάρισες πριν από λίγες μέρες ότι αν κάναμε rewind το χρόνο και βρισκόσουν σε μάχιμη ηλικία την περίοδο του ελληνικού εμφυλίου (υποθέτω βάσιμα και του ισπανικού) θα πολεμούσες στο πλευρό τής Δεξιάς;;; Πλάκα μού κάνεις; Πού το βρίσκεις τόσο θράσος, μου λες;
Είναι η δεύτερη φορά που μου συστήνεις το βιβλίο τού Julliard «Οι Αριστερές της Γαλλίας». Και τώρα μάλιστα με παραπέμπεις και στο promotional κείμενο από το οπισθόφυλλο. Μην κουράζεσαι. Το βιβλίο το πήρα πρέφα σχεδόν αμέσως με το που κυκλοφόρησε. Όσο για το promo, τι να το κάνω; Έχω διαβάσει τη βιβλιοπαρουσίαση του ‘‘σούπερ-ντούπερ αριστερού’’ Γιώργου Σιακαντάρη στην αντικομμουνιστική φυλλάδα The Books’ Journal και κατάλαβα πολύ καλά τι κουμάσι είναι ο κύριος Julliard όταν είδα να γράφει, σύμφωνα με απόσπασμα που παραθέτει ο Σιακαντάρης:
«Οι κομμουνιστές και οι αριστεριστές, με άλλα λόγια η Άκρα Αριστερά […]»
Οι κομμουνιστές …Άκρα Αριστερά;;; Άσε, το πιάσαμε το υπονοούμενο!
Τα λέμε
δεν είπα ποτέ ότι θα πολεμούσα στο πλάι της δεξιάς. ΠΟΤΕ.
δεν απάντησες στο τσουχτερό ερώτημα:
- αλήθεια, πως δια μαγείας, την επαύριο της πτώσης του "υπαρκτού" βρέθηκαν τόσοι δισεκατομμυριούχοι στη Ρωσία; Έξυπνος σύντροφος είσαι, θα ξέρει ότι Μαγεία δεν υφίσταται (βλ. Μαρξ, Έγκελς, Φόιερμπαχ, Χομπς κλπ., κλπ.) παρά μόνο ένα μακροχρόνιο κοινωνικό process που τους δημιουργεί. Που και πως δημιουργήθηκαν τζάκια δισεκατομμυριούχων μέσα σε μιά κοινωνία που έχτιζε το.... μέλλον; και Πως εμφανίστηκαν εν μία νυκτί;
Bella Ciao.
Φίλε μου, smart asss,
Σιγά το τσουχτερό ερώτημα! (καλά είπε ο κυβερνήτης ότι θυμίζεις Βούλτεψη!).
Έχω σε διάφορες ευκαιρίες πει από εδώ την άποψή μας: οι κοινωνίες στα πρωτοσοσιαλιστικά καθεστώτα είχαν χάσει κάθε ζωτικότητα και ικμάδα. Είχαν σαπίσει, με πιο δραματικά λόγια. Κι αυτό αφορούσε σε όλους τους αρμούς της, τόσο στη βάση όσο και στο εποικοδόμημα. Σε τέτοιες συνθήκες, τι πιο φυσικό από το να γίνει πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία;
Και πάλι με φέρνεις στο αμήν να σε ρωτήσω: για πολιτικό βλάκα με περνάς;
Τα λέμε
Ειναι φυσικο η αριστερα να μην μπορει ουσιαστικα να αντιταξει σοβαρα επιχειρηματα στην απορια του φιλου και φιλελευθερου.Πχ για το κκε για ολα φταινε οι προδοτες.
Λογικο αφου επι Σταλιν, ειχε σοσιαλισμο, δεν υπηρχαν αντιθεσεις (οικονομικες, κοινωνικες) τετοιες που να προκαλεσουν την καταρρευση, συνεπως αυτη προκληθηκε απο προδοσια.
Ο Σταλιν εκανε το καλυτερο που μπορουσε να γινει.τελεια και παυλα.
Η θα απορριψεις συνολικα την Σοβ.ενωση, οπως κανουν οι φιλελευθεροι, ή θα την δεχθεις, χωρις καμμια κριτικη, οπως το κκε.
Υ.Γ. δεν μιλαω για καποια περιθωριακη ομαδα οπως το κκε μλ ή το μλ κκε, αλλα για το κκε. Αυτο σημαινει οτι οι αποψεις αυτες εχουν μεγαλη απηχηση.
Η αναλυση του κκε λεει ΚΑΘΑΡΑ οτι α)μετα το θανατο του Ιωσηφ το σοβιετικο κομμα περασε στα χερια εχθρων του κομμουνισμου, με πρωτο τον Χρουστσεφ. Απο τοτε , δεν επανηλθε στον σωστο δρομο του Σταλινισμου.
Ειναι φυσικο η αριστερα να μην μπορει ουσιαστικα να αντιταξει σοβαρα επιχειρηματα στην απορια του φιλου και φιλελευθερου
Φίλε Σκεπτικιστή,
Γιατί το λες αυτό; Πέρα από μανιχαϊστικές απόψεις (αυτό το πράγμα δεν ήταν σοσιαλισμός/ήταν και παραήταν, απλώς με κάποιες "ατελειούλες") έχουν ακουστεί όλα αυτά τα χρόνια σοβαρές αναλύσεις με σοβαρά επιχειρήματα, νομίζω.
Τα λέμε
@σκεπτικιστη
'Η θα απορριψεις συνολικα την Σοβ.ενωση, οπως κανουν οι φιλελευθεροι, ή θα την δεχθεις, χωρις καμμια κριτικη, οπως το κκε."
Καμια σχεση.Το ΚΚΕ υποστηριζει την οικοδομηση του Σοσιαλισμου με επικεντρο την ΕΣΣΔ και ασκει κριτικη και για την περιοδο πριν το 20ο συνεδριο του ΚΚΣΕ και πολυ περισσοτερο μετα.Και η κριτικη του αυτη δεν εχει να κανει με την επιφανειακη προσσεγγιση καποιων προδοτικων συμπεριφορων ηγετων.
Ένα συμπέρασμα είναι ότι το Κόμμα και στις πιο σύνθετες και δύσκολες στιγμές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν πρέπει να υποτιμά ότι πέρα από το κύριο και το βασικό, που είναι η αντεπαναστατική απειλή, ελλοχεύει και ο κίνδυνος να γίνονται καταχρήσεις εξουσίας και αυθαιρεσίες από στελέχη και όργανα. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να συγχέεται και να ταυτίζεται η αντισοσιαλιστική κριτική και δράση με την κριτική πραγματικών λαθών και παρεκκλίσεων.
Η τελευταία λέξη για τα πραγματικά προβλήματα, τη συνολική πείρα και τις αρνητικές πλευρές της περιόδου αυτής δεν έχει ειπωθεί. Απαιτείται βαθύτερη μελέτη της περιόδου, ώστε να βγουν ολοκληρωμένα και αντικειμενικά ιστορικά συμπεράσματα για την αρχική φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, να αναδειχτούν οι θετικές αλλά και αρνητικές πλευρές στις πραγματικές διαστάσεις τους.
http://www.kke.gr/zhthmata_sosialismoy/ektimhseis_kai_problhmatismoi_gia_toys_paragontes_poy_kathorisan_thn_anatroph_toy_sosialistikoy_systhmatos_sthn_eyroph#ΔΕΥΤΕΡΟ_ΜΕΡΟΣ_Η_ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ_ΚΑΙ_Η_ΠΟΡΕΙΑ_
Αποψεις που δεν κυκλοφορουν ειναι το προβλημα, δεν νομιζω οτι ειναι υποχρεωμενος ο μεσος ελληνας να τις γνωριζει. Ακομα και η αναλυση του Ναρ, δεν ειναι γνωστη. Αν εχεις υποψη σου καποια αλλη οικονομικη-κοινωνικη αναλυση, θα μου εκανες καλο να την εκθεσεις. Γενικα ειναι περιθωριακες αποψεις, στο κοινο της αριστερας κυριαρχει η αποψη κκε.
Φίλε Σκεπτικιστή,
Είσαι όντως εσύ που πόσταρες το σχόλιο Κυριε οικοδεσποτη, αν τα σχολια περνανε με το σταγονομετρο, καλυτερα να μην συνεχισω στην ανάρτηση με το τηγάνισμα του Smart Asss; Το ρωτάω γιατί στο νετ παίζουν ενίοτε και πλαστοπροσωπίες.
Τα λέμε
Ναι, διοτι, αν θελουμε μιση ωρα να δουμε το σχολιο, προφανως δεν μπορει να γινει διαλογος, ιδιαιτερα αν αυτος ο διαλογος αφορα πολυ ελαχιστο, ως και μηδαμινο κοσμο, οποιος και αν ειναι ο λογος που εβαλες το μετριασμο των σχολιων,δεν βοηθα το διαλογο.
Φίλε Σκεπτικιστή,
Επί επτά (7) σχεδόν χρόνια, με μία μικρή περίοδο που ζητιόταν από τους σχολιαστές λογαριασμός Google για τους ίδιους λόγους που επέβαλαν την τρέχουσα διαδικασία, το ιστολόγιο ακολουθούσε το μοντέλο τού άνευ ελέγχου σχολιασμού. Μας έκατσε ένας μουρλός. Τον ανέχθηκα για χρόνια, ίσως και πάνω από τρία. Πρόσφατα, όπως ίσως έχεις δει (κι αν δεν έχεις δει καλό είναι να το κάνεις), τον χτύπησε βαριά κρίση. Προκειμένου να μην του επιτρέψω να κάνει το μπλογκ σαν τα μούτρα του, δεν είχα άλλη επιλογή από αυτήν που έκανα.
Κατανοώ τις δυσκολίες που δημιουργεί στον άμεσο διάλογο, αλλά κι εσύ πρέπει να κατανοήσεις ότι δεν είναι δυνατόν ακόμα και να τρώω με το λάπτοπ δίπλα μου. Στην τελική, η δική μου ταλαιπωρία είναι μεγαλύτερη από των σχολιαστώ.
Με λίγη καλή θέληση και μία κάποια προσαρμοστικότητα ο διάλογος μπορεί να τσουλάει. Μπορεί να μην τρέχει με χίλια, σύμφωνοι. Αλλά θα εξελίσσεται έτσι κι αλλιώς.
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου