«Περιέργως πως, ενώ η Αριστερά δαπανά ένα καθόλου ευκαταφρόνητο μέρος τής φαιάς ουσίας της για τη μελέτη τής ακραίας δεξιάς και του ακραίου κέντρου, αμελεί χαρακτηριστικά να μελετήσει τη δική της ακραία πτέρυγα»©

Ἀνθρώπων ἕκαστος δύο πήρας φέρει, τὴν μὲν ἔμπροσθεν, τὴν δὲ ὄπισθεν, γέμει δὲ κακῶν ἑκατέρα· ἀλλ' ἡ μὲν ἔμπροσθεν ἀλλοτρίων, ἡ δὲ ὄπισθεν τῶν αὐτοῦ τοῦ φέροντος. Καὶ διὰ τοῦτο οἱ ἄνθρωποι τὰ μὲν ἑαυτῶν κακὰ οὐχ ὁρῶσι, τὰ δὲ ἀλλότρια πάνυ ἀκριβῶς θεῶνται.

 

Το χειρότερο είναι άλλο: δεν αμελεί μόνο χαρακτηριστικά. Αμελεί και ‘‘συστημικά’’. Πάει να πει, κλείνει τα αυτιά της στις ακραίες αριστερές φωνές –οι υψηλοί τόνοι τών οποίων συχνά επιλέγονται ως μία άπελπις προσπάθεια να διασκεδαστεί ή και να αποκρυβεί η αίσθηση ματαιότητας, κάτι σαν το ψάρι που χτυπιέται στα δίχτυα– επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο να εγκαθίσταται ένα αόρατο (αλλά απόλυτα αισθητό για όσους διαθέτουν τις σχετικές κεραίες) οιονεί πλέγμα ιδεολογικής τρομοκρατίας. Έτσι που να πρέπει να είναι κανείς και μικρός και τρελός, για να αγνοήσει τα καχύποπτα βλέμματα που θα τον δείξουν ως «ύποπτο», αμέσως μόλις ανοιξει το στόμα του, και να βρει το θάρρος να επιστήσει την προσοχή στους κινδύνους που εκπορεύονται από την Άπω Αριστερά.

Ευτυχώς, είμαστε ακόμα και (σχετικά) μικροί και (αρκετά) τρελοί…

 

Η εικόνα προέρχεται από το 100mythoi.blogspot.gr