ΤΟ ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ: Να ζητάει την αλατιέρα κάποιος ακροκεντρώος που προηγουμένως έχει κατουρήσει φάτσα φόρα και παρατεταμένα στη θάλασσα, και να έχουν την ευκαιρία να του την προσφέρουν πέντε αριστεροί! :-) :-) :-) :-) :-)

Λένε ότι «στον πόλεμο και στον έρωτα όλα επιτρέπονται». Αυτό, αν θεωρήσουμε την πολιτική ως αυτό που είναι, μία διαρκή σύγκρουση δηλαδή, που όχι σπάνια μπορεί να φτάσει μέχρι και στην ανοιχτή ένοπλη σύγκρουση, και όχι ως μία λέσχη ανταλλαγής απόψεων μεταξύ κυρίων καθώς παίζουν μπριτζ, άνετα μπορεί να μεταγραφεί με μία απλή αντικατάσταση ως εξής: «στην πολιτική και στον έρωτα όλα επιτρέπονται».

Αν και σε αυτό το ιστολόγιο έχει γραφτεί από εμένα άπειρες φορές και επιδοκιμαστικά η αποστροφή τού Τενγκ Χσιάο Πινγκ «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια» και παρά το ότι ένα εκ φύσεως επιπόλαιο μυαλό (ή και ένα εξ επιτηδεύσεως) θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι προσυπογράφουμε το ρητό τής απόλυτης επιτρεπτικότητας στην πολιτική αντιπαράθεση, διόλου δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι επιτρέπονται όλα στην πολιτική! Ας πούμε πρόχειρα μερικά που εξαιρούνται: δεν εξοντώνεις έναν αντίπαλο που δεν μπορεί πια να σε βλάψει (Λένιν) ή δεν μηδενίζεις τα όποια θετικά του σημεία ή δεν αξιοποιείς στοιχεία τής προσωπικής του ζωής που δεν σχετίζονται με το αντικείμενο της πολιτικής σύγκρουσης μαζί του. Ή, για να έρθω και στο θέμα τού σημερινού σημειώματος: δεν πιάνεσαι από φυσικά ελαττώματα για να τον απαξιώσεις πολιτικά. Έτσι, ας πω πάλι πρόχειρα μερικά παραδείγματα, ποτέ σε αυτό το ιστολόγιο δεν βάλαμε (κι ούτε θα βάλουμε) στο στόχαστρο τα γουρλωτά μάτια τού ..., το υπερβολικό και αντιαισθητικό πάχος τού ..., την τσιριχτή φωνή τού ..., ή το σπανό πρόσωπο του ... και την περιφέρεια των οπισθίων τής ..., εμβαδού μεγαλύτερου από ένα γήπεδο μπάσκετ.[*] Τι δουλειά έχουν όλα αυτά με την διαπάλη ιδεών και τη σύγκρουση ταξικών συμφερόντων;;;

Αυτά, βέβαια, εμείς. Οι ‘‘σταλινικοί’’. Πφ... Ποιος μάς γαμεί εμάς τούς ‘‘σταλινικούς’’; Ούτε καν οι ‘‘αντισταλινικοί’’! Πόσο μάλλον οι ακροκεντρώοι.

Ένας λοιπόν από αυτούς τους ακροκεντρώους, που τυχαίνει να διατηρεί και δημοφιλές μπλογκ, όπου μαζεύεται (κατά συντριπτική πλειοψηφία) όλο το σκυλολόι τής συγκεκριμένης κατηγορίας, προσφέροντας άφθονο και χρήσιμο υλικό για τον τρόπο σκέψης τους, θεώρησε καλό να ‘‘χτυπήσει’’ ‘‘πολιτικά’’ την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύοντας μία συγκεκριμένη έκφραση(!) προσώπου(!) και το ...σωματότυπο(!) του Στάθη Λεουτσάκου, όπως απαθανατίζονται σε αυτή τη φωτογραφία. Για την πολιτική σκοπιμότητα της συγκεκριμένης ανάρτησης, υποτίθεται χιουμοριστικής («να γελάσουμε;» είναι η ετικέτα της  —οι ακροκεντρώοι το συνηθίζουν να πασπαλίζουν τις ακαθαρσίες τους με εστραγκόν, θρούμπη και κόλιαντρο· είναι το εκλεπτυσμένο πνεύμα τού αστικού Διαφωτισμού, βλέπετε!), για τη σκοπιμότητα, λοιπόν, δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ο τίτλος της: «Μην ανησυχείτε, η χώρα βρίσκεται σε καλά χέρια...». Προσέξτε τι συμβαίνει τώρα. Συμβαίνουν τα εξής δύο πράγματα:

Πρώτον: Επειδή εμείς τα λέμε όλα, όντως, στα πλαίσια της χυδαίας και άνευ αρχών (πλην αυτών τού Διαφωτισμού βεβαίως βεβαίως! ;-) ) αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, η ανάρτηση μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη. Διότι η συγκεκριμένη φωτογραφία τού συμπαθέστατου και ευγενέστατου (έχω προσωπική και βιωμένη εμπειρία που το επιβεβαιώνει απολύτως!) Στάθη Λεουτσάκου εμένα τουλάχιστον, και δεν νομίζω να είμαι ο μόνος, μου θυμίζει έντονα έναν από τους τρεις αυτούς τυπάκους, χωρίς να μπορώ να καταλήξω σε ποιον από τους τρεις ακριβώς. Οπότε, αν ανήκεις στην πλειοψηφία τών ακροκεντρώων, αν είσαι δηλαδή από πολιτική άποψη γκαγκά, βγάζεις και τα πολιτικά συμπεράσματα που απορρέουν από τη φωτογραφία και πηγαίνεις να κοιμηθείς το βράδυ σπίτι σου, σίγουρος ότι κατέχεις την ...αριστοτέλεια αλήθεια της μεσότητας! —είπαμε: για γκαγκάδες πρόκειται (να πούμε όμως ακόμα εδώ ότι ένας από τους ακροκεντρώους θαμώνες τού καφενείου διατύπωσε ρητά τη διαφωνία του με την ανάρτηση επειδή «θέλει unfair να γελοιοποιήσει το Λεουτσάκο και την Αριστερή Πλατφόρμα»)

Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει είναι το εξής:

Αλήθεια, ποιος επιχειρεί να πλήξει την Αριστερή Πλατφόρμα και γενικότερα την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ; Θέλω να πω, πώς να μοιάζει, τι είδους σωματότυπο να έχει αυτός που επιχειρεί να απαξιώσει ιδέες μέσω σωματικών αναλογιών και στιγμιαίων εκφράσεων του προσώπου κάποιου; Δεν έχετε περιέργεια; Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, εγώ πάντως την είχα, να την πω την αμαρτία μου. Έτσι λοιπόν, το ‘‘έψαξα’’ λίγο το θέμα. Και βρήκα την άκρη. Την οποία, όταν σας την πω, θα πέσετε ανάσκελα από τα γέλια!

Λοιπόν, το πιστεύετε δεν το πιστεύετε, ο άνθρωπος που βγάζει τον Λεουτσάκο στη σέντρα για να βγάλει την Αριστερά οφσάιντ είναι η ...συλφίδα (λάθος φύλο) ο ...Ερμής τού Πραξιτέλη που βλέπετε στη φωτογραφία τής ανάρτησης μέσα σε κόκκινο κύκλο (θα μπορούσα να βάλω και μαύρο· του έβαλα κόκκινο για να του ανεβάσω την πίεση ;-) ) και τον οποίον θα έχετε την ευκαιρία να τον απολαύσετε σε όλη του την (ογκώδη) μεγαλοπρέπεια, αν κάνετε αριστερό κλικ πάνω στη photo. Σας θυμίζει κάτι; Εμένα, να την πω πάλι την αμαρτία μου, μού φέρνει στο νου αυτό το πλάσμα. Κι αν σκεφτώ πως από τη συγκεκριμένη φωτογραφία μάς χωρίζουν πάνω από επτά χρονάκια κι από τα σαρανταφεύγα που ήταν τότε, τώρα βρίσκεται στα πενηνταέμπα, το μυαλό μου πηγαίνει σε αυτόν τον συμπαθέστατο κύριο! Κάνω δε και την εξής σκέψη:

Στη photo εμφανίζεται καθιστός, σε αντίθεση με τον Λεουτσάκο, το κάδρο τής φωτογραφίας τού οποίου μάς αποκαλύπτει την κοιλίτσα του. Φαντάζεστε τον φίλο μας, τη σύγχρονη ενσάρκωση του περίφημου αγάλματος του Πραξιτέλη ντε, όρθιο; Εκτός κι αν χρησιμοποιήσει το οδοντιατρικό καθρεφτάκι του, τα κορδόνια των παπουτσιών δεν θα μπορεί να τα δει! (το άλλο που σκεφτήκατε, να το ξεχάσετε καλύτερα· δεν τίθεται καν ως θέμα!).

Ωραία γελάσαμε, δεν μπορείτε να πείτε, ε; Κάτι γέλια που κάναμεεεέ...  

Ώρα για τις μπύρες τής Παρασκευής!

INFO (όπως κατατέθηκαν από την Επιτροπή τεκμηρίωσης): Η φωτογραφία τής ανάρτησης από εδώ. Η επίμαχη ανάρτηση εδώ. Λοιπά πραγματολογικά στοιχεία τού σύγχρονου ...Ερμή τού Πραξιτέλη, επάγγελμα, ηλικία κ.λπ., από πληροφορίες δημοσιοποιημένες από τον ίδιο στο ιστολόγιό του.

[*] Είναι αλήθεια ότι έχουν υπάρξει μερικές φορές που έχω κάνει λόγο για «ξαθνιές», ειρωνευόμενος το ξανθό χρώμα τής Σώτης Τριανταφύλλου ή της Ρένας Δούρου —αν θυμάμαι καλά. Δεν είναι όμως σκώμμα εναντίον φυσικού χαρακτηριστικού. Παρ’ όλο που δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν το ξανθό είναι το φυσικό τους χρώμα, η συγκεκριμένη σπόντα είχε στόχο ένα στερεοτυπικό σύμβολο του εκσυγχρονισμένου κοινωνικώς ορθού lifestyle και όχι αυτό καθ’ αυτό το χρώμα τών μαλλιών τους. 

Δεν ξανάγινε! Η «πρώτη φορά Αριστερά» αποφάσισε να αυτοκτονήσει, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να διενεργήσει η ίδια τη νεκροψία της εν ευθέτω χρόνω!

Νωρίτερα, η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή τού ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε με ευρεία πλειοψηφία την παραπομπή τής αποτίμησης όλων τών δραματικών εξελίξεων που έφεραν το κόμμα στην τραγική θέση τής χωρίς όρους παράδοσης στη Νέα Ιερά Συμμαχία καθώς και την εξέταση των όρων και των προϋποθέσεων απεμπλοκής από το 3^ο Μνημόνιο σε έκτακτο συνέδριο, κάποια στιγμή μέσα στο Σεπτέμβριο. Δηλαδή, μετά την ολοκλήρωση της παράδοσης και την υπογραφή αυτού τού 3^ου Μνημονίου, το συνέδριο θα κληθεί να σπάσει το κεφάλι του για να το ανατρέψει, απελευθερώνοντας τη χώρα και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ από τα δεσμά του! Εκ των υστέρων! Μιλάμε για την απόλυτη σουρεάλ κατάσταση!

Στο μεταξύ, και μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες αυτού τού έκτακτου συνεδρίου (πώς λένε οι μαμάδες η μία στην άλλη «έκτακτο το παιδάκι σας!»; ε, κάπως έτσι!), ο Αλέξης Τσίπρας —που δεν έχει γίνει Παπαδήμος, γιατί, απλούστατα, έχει γίνει super duper Παπαδήμος, πρωθυπουργεύων σε πέντε (5!) κόμματα κι όχι σε τρία όπως ο φουκαράς πρόδρομός του— θα συνεχίσει, ως άλλος Λένιν (παρά μία γουρουνότριχα κι εκατό γουρούνες!), να δίνει τα λεφτά μας στους ληστές μέχρι το τελευταίο καπίκι σέντσι, προκειμένου να σώσει τη δική του πολιτική ζωή!

Βρε τον καημένο! Μυρίζει λιβάνι από δέκα μίλια μακριά! Κι εκείνη η Περιστέρα, ήθελα να ’ξερα, που κοιμάται κάθε βράδυ δίπλα του και θα πρέπει να της έχουν σπάσει τη μύτη οι λιβανιές, τι διάολο περιμένει για να του το πει;

53+: «Ενωμένοι να απεγκλωβιστούμε από το Μνημόνιο» (αφού πρώτα εγκλωβιστούμε σ’ αυτό, υπογράφοντάς το!!!)

Πολλά τα σωστά σημεία κριτικής προς την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ περιέχει το κείμενο (μαζί όμως και με λίγο από ΤΙΝΑ, έστω και υπό τη μορφή ερωτήματος...) που κατέθεσε η ομάδα τών 53+. Κι όσο κι αν είναι (πολύ) ντροπαλά τα ψελλίσματα αυτοκριτικής, ‘‘ακούγονται’’. Φεύγω όμως από όλα αυτά. Και πηγαίνω στην κύρια τρύπα τρυπάρα τής πρότασής τους:

Έκτακτο συνέδριο το Σεπτέμβριο;;; Όταν πια θα έχουν πέσει φαρδιές-πλατιές οι τζίφρες (προφανώς και οι δικές τους!) στο 3^ο αριστερό και φαρμακερό μνημόνιο;;;

Κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Και μάλλον δεν πρέπει να είναι το ρολόι μου...

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Να χαράξουμε πορεία ενότητας και απεγκλωβισμού από το Μνημόνιο

(Ενωμένοι να απεγκλωβιστούμε από το Mνημόνιο)

1. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η συμφωνία που επιβλήθηκε από τους δανειστές στην ελληνική κυβέρνηση, συνιστά πραξικόπημα που βιάζει την εκφρασμένη στις εκλογές και το δημοψήφισμα θέληση του λαού. Με μέσο την απειλή για πλήρη διάλυση του τραπεζικού συστήματος, που θα οδηγούσε σε άτακτη χρεοκοπία και οικονομική κατάρρευση, οι δανειστές επέβαλαν ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα τόσο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, των αναγκών της κοινωνίας, καθώς και της προοπτικής για ανάκαμψη. Παρά τις μεγάλες προσπάθειες της κυβέρνησης  για να αποφευχθούν τα χειρότερα, τα μέτρα που προβλέπονται στη συμφωνία, επιτείνουν τις υφεσιακές τάσεις της οικονομίας και, κυρίως, δημιουργούν ένα περιβάλλον κοινωνικής απορρύθμισης. Χωρίς να παραβλέπουμε τη δέσμευση για την αναδιάρθρωση του χρέους, δεν μπορούμε να αρνηθούμε το προφανές: το 3ο Μνημόνιο συνεχίζει το δρόμο των δύο προηγούμενων. Ακόμα χειρότερα, διατηρεί το καθεστώς μερικής αναστολής της λαϊκής κυριαρχίας, αφού το βασικό τμήμα της κυβερνητικής πολιτικής επιβάλλεται έξωθεν, με τρόπο που εύλογα ανακαλεί στις μνήμες συνθήκες  αποικιοκρατίας. Η συμφωνία αυτή δεν είναι οικονομικά βιώσιμη και πολιτικά δεν είναι διαχειρίσιμη από μια κυβέρνηση της αριστεράς. Φυσικά, όσο λάθος θα ήταν να ωραιοποιήσει κανείς τη συμφωνία, άλλο τόσο λάθος είναι να αρνηθεί κανείς ότι ο εκβιασμός που την επέβαλε, ήταν απολύτως υπαρκτός.

2. Το μείζον ερώτημα είναι πώς φτάσαμε στο σημείο να τεθεί με πραγματικούς όρους το δίλημμα «άτακτη χρεοκοπία ή μνημόνιο». Πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να κρυφτούμε πίσω από ασαφείς διατυπώσεις. Το γεγονός ότι βρεθήκαμε τελικά ενώπιον του τραγικού διλήμματος, συνιστά ήττα της στρατηγικής της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Διαψεύστηκαν από την ίδια την πραγματικότητα οι βασικές θέσεις μας ότι μπορεί να γίνει ανεκτή μια εναλλακτική οικονομική πολιτική στο πλαίσιο της υφιστάμενης ευρωζώνης, καθώς και ότι το ευρωπαϊκό δημοκρατικό κεκτημένο θα αρκούσε  για να αποτρέψει τον στραγγαλισμό ενός ολόκληρου λαού.

Παρασυρμένοι από τις κατεπείγουσες ανάγκες της κοινωνίας καθώς και από έναν πολιτικό βολονταρισμό που παρέβλεπε τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης, δεν αντιληφθήκαμε εγκαίρως ότι οι κυρίαρχοι της Ευρώπης ήταν απολύτως αποφασισμένοι να καταβάλουν το οικονομικό κόστος (όσο βαρύ και αν ήταν αυτό) προκειμένου να καταπνίξουν ένα παράδειγμα εναλλακτικής πολιτικής με πανευρωπαϊκή εμβέλεια. Επιπλέον, υποτιμήσαμε τις αλλαγές που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια στην ευρωζώνη: από τη μια μεριά έχει ενισχυθεί η χρηματοπιστωτική θωράκιση απέναντι στον «ελληνικό κίνδυνο», από την άλλη, το Grexit συνιστά απειλή για ένα μόνο μέρος της ευρωπαϊκής ηγεσίας, ενώ για ένα άλλο αποτελεί μέρος του προγράμματος της.

3. Είναι προφανές ότι οι αδυναμίες και οι λάθος εκτιμήσεις δεν περιορίστηκαν μόνο στο πεδίο της διαπραγμάτευσης και του ευρωπαϊκού μας σχεδίου:  Από τις επιλογές στις διοικήσεις των τραπεζών έως τη σύνθεση της διαπραγματευτικής ομάδας, και από την ασάφεια στη διαπραγματευτική γραμμή έως τη μη προετοιμασία εναλλακτικού σχεδίου για την αντιμετώπιση του χρηματοπιστωτικού στραγγαλισμού (σχεδίου όχι ιδέας), πολλά πράγματα δεν έγιναν όπως έπρεπε. Στο διάστημα των έξι μηνών διακυβέρνησης δεν εφαρμόσαμε με επάρκεια το σχέδιό μας, που εμπεριείχε τομές, συγκρούσεις και ρήξεις με το παλαιό μνημονιακό και συντηρητικό καθεστώς. Παράλληλα, σε τομείς που δεν επηρεάζονταν από τη διαπραγμάτευση δεν δόθηκε διαφορετικός τόνος ούτε ως προς το περιεχόμενο ούτε ως προς τον τρόπο της διακυβέρνησης —ο προκλητικός Γ. Πανούσης είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Συνολικά, όμως, η αντίληψη της λαϊκής συμμετοχής και παρέμβασης, το πνεύμα και το μήνυμα των πλατειών, δυστυχώς, δεν ήταν στη στόχευση της κυβέρνησης, η οποία, ως εκ τούτου, δεν αξιοποίησε την υπαρκτή λαϊκή διαθεσιμότητα.

Για τα λάθη αυτά, όλοι και όλες θα πρέπει να αναλάβουμε σήμερα μερίδιο ευθύνης, ανεξαρτήτως αν σε αυτήν την ευθύνη δεν αντιστοιχούν σε όλους ίσα μερίδια. Η Κεντρική Επιτροπή παρακολουθεί την παράκαμψη των συλλογικών κομματικών διαδικασιών καθώς και τη δική της υποβάθμιση να συνεχίζονται. Παρά τις προηγούμενες ρητές αποφάσεις της δεν βρέθηκε τρόπος να τα αποτρέψει. Εκ των πραγμάτων, δηλαδή από το τελικό αποτέλεσμα, προκύπτει καθαρά ότι η αποκλειστική διαχείριση όλων των κρίσιμων σχεδιασμών και αποφάσεων από την κυβέρνηση δεν ωφέλησε. Οι συλλογικές εκτιμήσεις και επεξεργασίες εξακολουθούν να παραμένουν, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, ο πιο ασφαλής δρόμος.   

4. Ωστόσο, θα ήταν ισοπεδωτικό και άδικο να αγνοήσουμε τις κατακτήσεις της περιόδου. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση μίλησε τη γλώσσα του δικαίου κι εξάντλησε όλα τα περιθώρια διαπραγμάτευσης, άλλαξε σε μεγάλο βαθμό συνειδήσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το διεθνές trend #This is a coup  («αυτό είναι ένα πραξικόπημα») δεν αποτελεί παρά την πιο εντυπωσιακή έκφραση της κοινής πεποίθησης ότι η Ελλάδα έπεσε θύμα ωμής επιβολής. Στους έξι μήνες της διαπραγμάτευσης καταρρίφθηκαν οι μύθοι περί αλληλέγγυας και δημοκρατικής Ευρώπης όπως επίσης και περί οπισθοδρομικής και ιδιόρρυθμης Ελλάδας. Ο κόσμος πια γνωρίζει. Το απέδειξε στο εσωτερικό με τη συγκλονιστική λαϊκή έκρηξη του δημοψηφίσματος, με το μεγάλο ταξικό και νεανικό «όχι». Το απέδειξε και στο εξωτερικό με το πρωτοφανές κύμα διεθνούς αλληλεγγύης. Δεν πρέπει να υποτιμάμε επίσης τις πολιτικές ρωγμές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που είτε δημιουργήθηκαν είτε αναδείχτηκαν κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης.

Είναι μια σημαντική παρακαταθήκη. Μπορεί στο μέλλον να δώσουν ευκαιρίες για να ενισχυθεί ο αγώνας ενάντια στην αέναη λιτότητα. Εμείς, όμως, από σήμερα θα χρειαστεί να συμβάλουμε σε μια πανευρωπαϊκή συζήτηση και στο συντονισμό  της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, ώστε να αξιοποιήσουμε τις υπαρκτές ρωγμές στο αντίπαλο

5. Αυτή τη στιγμή ο μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση είναι να μετατραπεί η συνθηκολόγηση σε πολιτική γραμμή. Να γίνει αποδεχτό δηλαδή ότι το Μνημόνιο είναι ο ορίζοντας της πολιτικής μας. Η παραδοχή ότι αυτός είναι ο συσχετισμός και δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε θα οδηγούσε στην πλήρη εφαρμογή του σχεδίου της «αριστερής παρένθεσης», όχι ως προς τα πρόσωπα αλλά ως προς το πολιτικό περιεχόμενο. Πέραν του ότι η λογική «να εφαρμόσουμε εμείς με τον καλύτερο τρόπο το Μνημόνιο» είναι η επιτομή των αντιλήψεων της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, δεν ευσταθεί και ως ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο. Οι λεπτομερείς προβλέψεις του Μνημονίου σε συνδυασμό με την ασφυκτική επιτήρηση δεν επιτρέπουν εναλλακτικούς τρόπους εφαρμογής του. Η «καλή» εφαρμογή του Μνημονίου γρήγορα θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ριζική συστημική μετάλλαξη.

6. Η κατάσταση των πραγμάτων με την οποία είμαστε αντιμέτωποι καθιστά αδήριτη την ανάγκη εκπόνησης ενός καινούργιου στρατηγικού σχεδίου για τον απεγκλωβισμό από τα μνημονιακά δεσμά. Ενός σχεδίου που δεν θα ωραιοποιεί την υφιστάμενη εικόνα, αλλά και δεν θα αποφεύγει κανένα από τα πραγματικά ερωτήματα. Γιατί η όποια ελληνική κυβέρνηση θα βρεθεί ξανά μπροστά στον εκβιασμό της ανατίναξης του τραπεζικού συστήματος. Τις πραγματικές δυσκολίες δεν μπορούμε να τις παρακάμπτουμε με τρικ —λεφτά δεν υπάρχουν ούτε στη Μόσχα ούτε στον Χολαργό. Χρειαζόμαστε επειγόντως να οργανώσουμε νηφάλια τη συζήτηση για ένα σχέδιο παρατεταμένης λαϊκής αντίστασης, ένα σχέδιο που θα ενισχυθεί από το συντονισμό με τους αγώνες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών, ένα σχέδιο νίκης των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας. Στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης δεν μπορούμε να φοβηθούμε κανένα ερώτημα είτε σε ό,τι αφορά μία οργανωμένη και σχεδιασμένη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα,  είτε σε ό,τι αφορά τους ελιγμούς μέσα στην υφιστάμενη Ευρώπη, είτε ακόμα και για το αν είναι εφικτό  και με ποιό τρόπο να κάνει αριστερή πολιτική μια κυβέρνηση μέσα στο σημερινό παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης. Όλα ανοιχτά και όλα πάνω στο τραπέζι ενός διαλόγου που θα καταλήξει σε έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

7. Θέλουμε ένα συνέδριο στρατηγικού επανακαθορισμού. Δεν θέλουμε ένα συνέδριο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και διάσπασης. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν ούτε προδότες ούτε τζάμπα μάγκες. Σε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη και περίπλοκη συγκυρία, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα οι κραυγές και οι απλοποιήσεις. Η πόλωση, η ανθρωποφαγία και το κυνήγι μαγισσών απλά θα φέρουν τη διάσπαση η οποία με τη σειρά της θα καταστήσει ακόμα πιο μεγάλη και διαρκή την ήττα. Περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε αυτοσυγκράτηση και συντροφική αλληλεγγύη. Είναι επείγον να αποκατασταθεί η δημοκρατία στο εσωτερικό μας και το συλλογικό «εμείς», που το προηγούμενο διάστημα τραυματίστηκαν σοβαρά. Η συλλογική λειτουργία των οργάνων του κόμματος, η συντροφική αντιμετώπιση των διαφορετικών απόψεων και εν τέλει η σύνθεσή τους, είναι ζητούμενο και αναγκαία προϋπόθεση για τη διέξοδο από τη σημερινή κρίση. Αν είχε υπάρξει η συλλογική λειτουργία και άρα η συνεννόηση στο εσωτερικό μας, πολλά από αυτά που σήμερα εμφανίζονται ως αδιέξοδα, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

8. Εμείς από τη μεριά μας θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να περιφρουρηθεί η ιδεολογική ταυτότητα και να αποτραπεί η μνημονιακή μετάλλαξη του κόμματος. Θα εργαστούμε σκληρά για την ενότητα και θα αρνηθούμε επιλογές, που, ανεξάρτητα προθέσεων, οδηγούν στη ρήξη και τη διάσπαση. Διεκδικούμε να δοθεί, με ουσιαστικό και συντεταγμένο τρόπο, ο λόγος στα μέλη του κόμματος και της Νεολαίας. Να δοθεί χώρος και χρόνος, έτσι ώστε, η συζήτηση, ο αναγκαίος αναστοχασμός, η αντιπαράθεση των απόψεων να καταλήξουν σε σύνθεση, όπως γίνονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν συμφωνούμε με διαδικασίες εξπρές, που απλώς θα βάλουν σφραγίδα σε ένα τραυματικό και ασφαλώς επιζήμιο για την κοινή μας υπόθεση, διαζύγιο. Τα μέλη του κόμματος δεν είναι «εκλέκτορες», «ψηφοφόροι», «οπαδοί» σχηματισμένων στρατοπέδων. Είναι αγωνιστές και αγωνίστριες, σε μια μάχη που απαιτεί δράση και σκέψη, αντίσταση και προβληματισμό. Συνεπώς, δεν βάζουμε την υπογραφή μας σε προτάσεις ασφυκτικού χρόνου, σε συνέδρια και δημοψηφίσματα, που η δυνατότητα συνθετικών απαντήσεων, δεν θα είναι απλώς περιορισμένη, θα είναι ανύπαρκτη. Θέλουμε να δώσουμε μια ανάσα στο διάλογο, μια ευκαιρία στην ενότητα.

Η πρότασή μας για συντεταγμένη πορεία προς το συνέδριο του κόμματος, με όλα τα πολιτικά και στρατηγικά επίδικα στο τραπέζι του διαλόγου, απαιτεί βεβαίως, για αυτό το χρονικό διάστημα, ένα είδος «μορατόριουμ», σεβασμό στη διαφορετική άποψη και επιλογή. Γνωρίζουμε άλλωστε ότι το «ναι», το «όχι», το «παρών» στη Βουλή δεν προέκυψαν με ευκολία, προέκυψαν βασανιστικά, με γνώμονα τις ανάγκες των φτωχών, των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Οι επιλογές αυτές, δεν μπορεί παρά να είναι σεβαστές, μέρος του διαλόγου μπροστά στο κυρίαρχο συνέδριό μας.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ: Για την πολιτική αποκατάσταση των Χρήστου Λάσκου και Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Με την ολοκλήρωση της καθαρογραφής τής Πολιτικής Απόφασης που προαναγγείλαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, τη δίνουμε στη δημοσιότητα.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

Όπως είναι γνωστό στους παλιούς τουλάχιστον αναγνώστες και αναγνώστριες αυτού τού ιστολογίου, δύο από τα πρόσωπα του στελεχιακού δυναμικού τής Αριστεράς, και πιο συγκεκριμένα τού ΣΥΡΙΖΑ, που συγκέντρωσαν κατ’ επανάληψη τα πυρά τής πολεμικής μας κριτικής ήταν οι Χρήστος Λάσκος και Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος. Οι πολεμικές αυτές δεν είχαν βέβαια κανένα προσωπικό χαρακτήρα (ας μάθουν κάποτε οι πολλοί από τους αναγνώστες τού διαδικτύου που τα μπερδεύουν ότι η επίκριση πολιτικών απόψεων κάποιου προσώπου δεν συνιστά ad hominem επίθεση —στην πραγματικότητα, καμία σχέση!). Ήταν καθαρά πολιτικής αιτιολογίας και εδράζονταν στη δομική αντίθεσή μας με ορισμένες από τις πάγιες σε βαθμό εμμονικής καθήλωσης απόψεις τους, που θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν στην εξής διατύπωση: «ο δρόμος για το σοσιαλισμό περνά μέσα από την πάση θυσία συμμετοχή τής Ελλάδας στην ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την περαιτέρω ομοσπονδοποίηση των κρατών τής Γηραιάς Ηπείρου». Όμως (ευτυχώς που υπάρχει και το όμως σ’ αυτή τη ζωή):

Το τελευταίο διάστημα, και ιδίως μετά την άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ στη Νέα Ιερά Συμμαχία, με συνεχή άρθρα τους, αλλά και με την προσυπογραφή τού κειμένου τών 109 μελών τής Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής με την οποία εκφραζόταν η αντίθεσή τους στην συνομολόγηση της συντριπτικής ήττας και ζητείτο η άμεση σύγκληση του οργάνου, φαίνεται εμμέσως πλην καθαρά να κάνουν μία παραδοχή. Και η παραδοχή αυτή δεν συνίσταται σε κάτι άλλο από τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι το πολιτικό αφήγημα, και μαζί η στρατηγική, του «αριστερού ευρωπαϊσμού» (ή «αριστερού ευρωκομμουνισμού», όπως προτιμούν να προσδιορίζουν οι ίδιοι), σύμφωνα με το οποίο η σταδιακή μετάλλαξη του ευρωενωσιακού οικοδομήματος επί το φιλολαϊκότερον με ορίζοντα τις «Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες τής Ευρώπης» είναι σχέδιο και ρεαλιστικό και επιτεύξιμο και συμβατό με την «ψυχή» τής αριστερής θεωρίας, δηλαδή το μαρξισμό, έχει καταρρεύσει εκ των πραγμάτων. (Αξίζει να σημειωθεί ότι η μεταστροφή αυτή εκφράζεται και με κάμποσα ακόμα κείμενα άλλων αρθρογράφων τού Red Notebook, το οποίο, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, αποτελεί αποτελούσε το διαδικτυακό προπύργιο του περί ου ο λόγος αποξηραμένου πλέον ρεύματος πολιτικής σκέψης.)

Χαιρετίζουμε με ειλικρινή χαρά και απολύτως ανυστερόβουλα τη μεταστροφή αυτή τών συγκεκριμένων συντρόφων. Μπορεί, κατά την άποψή μας, να άργησε —ίσως και να ήρθε αργά. Και μπορεί να μη συνοδεύεται ακόμα ούτε καν με υπόνοια αυτοκριτικής ως όφειλαν μια και οι ίδιοι συμπεριλαμβάνονται στους πρωτοστάτες που στήριξαν και τελικά πέτυχαν την υιοθέτηση της παταγωδώς αποτυχημένης γραμμής τού «αριστερού ευρωπαϊσμού» εκ μέρους τής ηγετικής ομάδας τού ΣΥΡΙΖΑ. Κι ακόμα, δεν προδικάζει την τελική θέση που θα πάρουν στην εν εξελίξει εσωκομματική σύγκρουση στον ΣΥΡΙΖΑ, θέση που, όταν την πάρουν, δεν αποκλείεται να μας φέρει και πάλι απέναντί τους. Ωστόσο, δεν θα ‘‘κολήσσουμε’’ σ’ αυτά. Θα εστιάσουμε στο μείζον (και πιο χρήσιμο): Οι σύντροφοι, μπροστά στην πραγματικότητα που, προς τιμήν τους, αναγνώρισαν και δεν επιχείρησαν να φτιασιδώσουν, επέδειξαν μία πολύτιμη αρετή για κάθε άνθρωπο που έχει την ευγενή φιλοδοξία να αλλάξει εκ βάθρων τον κόσμο και να τον κάνει ανθρωπινότερο: «έστριψαν» (όχι «τα έστριψαν» —έχει τεράστια διαφορά). Δεν θέλουμε να φανούμε κατώτεροί τους, κι ας μην έχουμε τα ένσημα του Χρήστου Λάσκου ή τα παράσημα του Δημοσθένη στην Αριστερά. Έτσι λοιπόν, «στρίβουμε» κι εμείς:

Αποκαθιστούμε πολιτικά στο ιστολόγιό μας τους συντρόφους Χρήστο Λάσκο και Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο και βάζουμε τα σπαθιά μας στη θήκη τους. Και δηλώνουμε με κάθε δεσμευτικότητα ότι στο εξής (και μέχρι απευκταίας νεωτέρας) θα επιδιώκουμε να βρίσκουμε τα σημεία που μας ενώνουν μαζί τους κι όχι αυτά που μας χωρίζουν.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ