Δεν μας χέζεις, ρε Δημητρίου!

Ο Στέφανος Δημητρίου, μέλος τής academia, τού πιο διεθνοποιημένου επαγγελματικού στρώματος της ελληνικής κοινωνίας και, συνεπώς, τού πιο ευρώδουλου[*] και ξεπουλημένου[*] στη Νέα Ιερά Συμμαχία (φυσικά, εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν και δεν είναι λίγες), σε άρθρο 614 λέξεων στη σημερινή (Σάββατο) Αυγή, αφού τύπτει το στήθος του και σκεπάζει με στάχτη τα μαλλιά του για το 3^ο και φαρμακερό αριστερό Μνημόνιο, κάνει ό,τι μπορεί (μέχρι και νοσοκομειακούς ...ορούς επιστρατεύει!) για να μας υποβάλει και να μας επιβάλει την ιδέα τής κατά Μάργκαρετ Θάτσερ ΤΙΝΑ ως απάντηση στην ερώτηση «τι να κάνουμε;». Άξια τα μιστά του (και τα ‘‘προγραμματάκια’’ του)...  

[*] «Το τί είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους, αλλά, αντίστροφα, το κοινωνικό τους Είναι καθορίζει τη συνείδηση τους.» Να δεις ποιος το ’πε, ποιος το ’πε... Α, να ρωτήσουμε τον κύριο καθηγητή! Κάτι τέτοια η academia τα παίζει στα δάχτυλα!

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Και τώρα τι;

του Στέφανου Δημητρίου, καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Τώρα, θα πρέπει να στηριχτούμε σε αυτό που εναργώς και ευθέως δήλωσε η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, η σ. Ράνια Σβίγγου, ότι δηλαδή «η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ είναι όρος για την αντιμετώπιση κάθε δυσκολίας». Είναι καίρια δήλωση, που όμως δεν έχει ληφθεί υπόψη. Η συμφωνία είναι ανηλεώς σκληρή. Είναι αποικιοκρατική, εφόσον προβλέπει ότι, για κάθε νομοθετική πρωτοβουλία προαπαιτείται η εξωτερική έγκριση. Η επίκληση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, στην οποία ορθότατα στηρίχτηκε ο πρωθυπουργός —μετά τις εκλογές, αλλά και μετά το ταξικό Όχι του δημοψηφίσματος—, αποτέλεσε τον στόχο των επιθέσεων. Το πολιτικό πραξικόπημα, για την ανατροπή της κυβέρνησης και τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ακραία απόληξη του πολιτικού πολέμου, που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο και υπηρετήθηκε από το εγχώριο πολιτικό σύστημα και τα κομματικά του υποζύγια.

Το λάθος ήταν η υποτίμηση των στόχων αυτού του πολέμου. Πιστέψαμε ότι  οι δανειστές θα αναγνώριζαν πως υπήρχε αμοιβαίο, ορθολογικώς σταθμιζόμενο, όφελος, αποτρεπτικό της αποπομπής μας από την Ευρωζώνη. Παραβλέψαμε κάτι: δεν είναι εταίροι ούτε απλώς δανειστές. Είναι συμμορία που αποσκοπεί όχι μόνο στην τιμωρία της χώρας και της κυβέρνησής της, όχι μόνο στην τιμωρία του λαού που ψήφισε Όχι στο δημοψήφισμα, αλλά και στην υφαρπαγή του πλούτου της χώρας, ώστε να μετατραπεί σε αποικία. Ξεχάσαμε ότι οι συσχετισμοί δυνάμεων ουδέποτε διαμορφώνονται εν κενώ. Σχηματίζονται πάντοτε σε συγκεκριμένο πεδίο, σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Ποιο είναι αυτό το πλαίσιο; Η διεθνοποιημένη μορφή της κεφαλαιακής συσσώρευσης δεν αφήνει κανένα περιθώριο στο κοινωνικό κράτος και στις δικαιοκρατικές εγγυήσεις που παρέσχε επ' ωφελεία του κόσμου της μισθωτής εργασίας. Το κοινωνικό κράτος άρχισε να κοστίζει πολύ ακριβά στο κεφάλαιο. Σε αυτό το πλαίσιο, η Γερμανία δεν θα ανεχόταν μια πολιτική αντιμετώπισης της λιτότητας με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη και την ταξική μεροληψία υπέρ των αδυνάτων. Η περιστολή της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας είναι η απάντηση στο ερώτημα που περιγράφει τη δεσπόζουσα νεοφιλελεύθερη πολιτική στην Ευρώπη. Δηλαδή, το ερώτημα «οικονομική ολιγαρχία ή δημοκρατία;» είναι αυτό που απαντήθηκε με την παραδειγματική τιμωρία της κυβέρνησής μας. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός επέτυχε τη διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος, την ανάδειξή του σε πολιτικό ζήτημα, καθώς και την ανάδειξη του ζητήματος της ευρωπαϊκής κρίσης σε ζήτημα δημοκρατίας.

Η δημοκρατία, όπως, πλέον, έχει καταφανεί, δεν χωρά, παρά μόνον αλυσοδεμένη, στο νεοφιλελεύθερο, νομισματικό δεσμωτήριο της Ευρωζώνης. Υπάρχει δυνατότητα εξόδου από το δεσμωτήριο; Εάν σκεφτούμε ότι, σε περίπτωση μη υπογραφής της συμφωνίας, θα είχαμε άτακτη χρεοκοπία, τότε θα πρέπει να εξηγήσουμε αν, την επόμενη μέρα, θα υπήρχαν οροί στα νοσοκομεία. Μπορεί όντως να είναι δυνατόν να υπάρξει εναλλακτικό σχέδιο. Δεν το γνωρίζω. Η Γερμανία επιδιώκει ένα κέντρο με σκληρό νόμισμα και μια ζώνη εξαρτώμενων χωρών. Είναι διαλυτική πολιτική, που παραβλέπει ότι τα πλεονάσματά της προϋποθέτουν τα ελλείμματα των χωρών που δανείζονται για να αγοράζουν τα προϊόντα της. Η συζήτηση περί σχεδίου θα πρέπει να ξεκινήσει τώρα. Αυτό, πάλι, σημαίνει ότι θα πρέπει να αποφασίσουμε αν χάσαμε τον πόλεμο ή την πλέον καίρια μάχη, οπότε αναγκαστήκαμε να συνθηκολογήσουμε, για να μην καταστραφούμε ολοσχερώς.

Αν πάμε σε εκλογές, το φθινόπωρο, θα αντιμετωπίσουμε το ερώτημα «ναι ή όχι στην Ευρωζώνη;». Τώρα, αν φεύγαμε, θα είχαμε δραχμή και Μνημόνιο. Θα πρέπει να σκεφτούμε αν ο πόλεμος θέσεων και κινήσεων, στο πλαίσιο της επαχθέστατης συμφωνίας, αφήνει περιθώρια διατήρησης της χώρας στη ζωή. Εάν ναι, ας συνεχίσουμε. Οι νεκροί δεν επεξεργάζονται εναλλακτικά σχέδια. Ο θάνατος είναι αμετάκλητο γεγονός. Το ίδιο και ο πολιτικός θάνατος. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να τελεσφορήσει το πολιτικό πραξικόπημα. Πρέπει να στηρίξουμε τον πρωθυπουργό που πάλεψε τους έξι μήνες της διαπραγμάτευσης. Τα πολιτικά προβλήματα επιδέχονται πολιτική αντιμετώπιση. Η έξοδος από την Ευρωζώνη, τώρα, σημαίνει ότι οι μαυραγορίτες που κέρδισαν από την κρίση θα αγοράσουν κοψοχρονιά τη χώρα και τον λαό της. Θα είναι η πλέον ανθρωποβόρα ταξική αναδιανομή εισοδημάτων. Είναι αριστερή θέση αυτό;