ΤΟ ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ: Να ζητάει την αλατιέρα κάποιος ακροκεντρώος που προηγουμένως έχει κατουρήσει φάτσα φόρα και παρατεταμένα στη θάλασσα, και να έχουν την ευκαιρία να του την προσφέρουν πέντε αριστεροί! :-) :-) :-) :-) :-)

Λένε ότι «στον πόλεμο και στον έρωτα όλα επιτρέπονται». Αυτό, αν θεωρήσουμε την πολιτική ως αυτό που είναι, μία διαρκή σύγκρουση δηλαδή, που όχι σπάνια μπορεί να φτάσει μέχρι και στην ανοιχτή ένοπλη σύγκρουση, και όχι ως μία λέσχη ανταλλαγής απόψεων μεταξύ κυρίων καθώς παίζουν μπριτζ, άνετα μπορεί να μεταγραφεί με μία απλή αντικατάσταση ως εξής: «στην πολιτική και στον έρωτα όλα επιτρέπονται».

Αν και σε αυτό το ιστολόγιο έχει γραφτεί από εμένα άπειρες φορές και επιδοκιμαστικά η αποστροφή τού Τενγκ Χσιάο Πινγκ «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια» και παρά το ότι ένα εκ φύσεως επιπόλαιο μυαλό (ή και ένα εξ επιτηδεύσεως) θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι προσυπογράφουμε το ρητό τής απόλυτης επιτρεπτικότητας στην πολιτική αντιπαράθεση, διόλου δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι επιτρέπονται όλα στην πολιτική! Ας πούμε πρόχειρα μερικά που εξαιρούνται: δεν εξοντώνεις έναν αντίπαλο που δεν μπορεί πια να σε βλάψει (Λένιν) ή δεν μηδενίζεις τα όποια θετικά του σημεία ή δεν αξιοποιείς στοιχεία τής προσωπικής του ζωής που δεν σχετίζονται με το αντικείμενο της πολιτικής σύγκρουσης μαζί του. Ή, για να έρθω και στο θέμα τού σημερινού σημειώματος: δεν πιάνεσαι από φυσικά ελαττώματα για να τον απαξιώσεις πολιτικά. Έτσι, ας πω πάλι πρόχειρα μερικά παραδείγματα, ποτέ σε αυτό το ιστολόγιο δεν βάλαμε (κι ούτε θα βάλουμε) στο στόχαστρο τα γουρλωτά μάτια τού ..., το υπερβολικό και αντιαισθητικό πάχος τού ..., την τσιριχτή φωνή τού ..., ή το σπανό πρόσωπο του ... και την περιφέρεια των οπισθίων τής ..., εμβαδού μεγαλύτερου από ένα γήπεδο μπάσκετ.[*] Τι δουλειά έχουν όλα αυτά με την διαπάλη ιδεών και τη σύγκρουση ταξικών συμφερόντων;;;

Αυτά, βέβαια, εμείς. Οι ‘‘σταλινικοί’’. Πφ... Ποιος μάς γαμεί εμάς τούς ‘‘σταλινικούς’’; Ούτε καν οι ‘‘αντισταλινικοί’’! Πόσο μάλλον οι ακροκεντρώοι.

Ένας λοιπόν από αυτούς τους ακροκεντρώους, που τυχαίνει να διατηρεί και δημοφιλές μπλογκ, όπου μαζεύεται (κατά συντριπτική πλειοψηφία) όλο το σκυλολόι τής συγκεκριμένης κατηγορίας, προσφέροντας άφθονο και χρήσιμο υλικό για τον τρόπο σκέψης τους, θεώρησε καλό να ‘‘χτυπήσει’’ ‘‘πολιτικά’’ την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύοντας μία συγκεκριμένη έκφραση(!) προσώπου(!) και το ...σωματότυπο(!) του Στάθη Λεουτσάκου, όπως απαθανατίζονται σε αυτή τη φωτογραφία. Για την πολιτική σκοπιμότητα της συγκεκριμένης ανάρτησης, υποτίθεται χιουμοριστικής («να γελάσουμε;» είναι η ετικέτα της  —οι ακροκεντρώοι το συνηθίζουν να πασπαλίζουν τις ακαθαρσίες τους με εστραγκόν, θρούμπη και κόλιαντρο· είναι το εκλεπτυσμένο πνεύμα τού αστικού Διαφωτισμού, βλέπετε!), για τη σκοπιμότητα, λοιπόν, δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ο τίτλος της: «Μην ανησυχείτε, η χώρα βρίσκεται σε καλά χέρια...». Προσέξτε τι συμβαίνει τώρα. Συμβαίνουν τα εξής δύο πράγματα:

Πρώτον: Επειδή εμείς τα λέμε όλα, όντως, στα πλαίσια της χυδαίας και άνευ αρχών (πλην αυτών τού Διαφωτισμού βεβαίως βεβαίως! ;-) ) αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, η ανάρτηση μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη. Διότι η συγκεκριμένη φωτογραφία τού συμπαθέστατου και ευγενέστατου (έχω προσωπική και βιωμένη εμπειρία που το επιβεβαιώνει απολύτως!) Στάθη Λεουτσάκου εμένα τουλάχιστον, και δεν νομίζω να είμαι ο μόνος, μου θυμίζει έντονα έναν από τους τρεις αυτούς τυπάκους, χωρίς να μπορώ να καταλήξω σε ποιον από τους τρεις ακριβώς. Οπότε, αν ανήκεις στην πλειοψηφία τών ακροκεντρώων, αν είσαι δηλαδή από πολιτική άποψη γκαγκά, βγάζεις και τα πολιτικά συμπεράσματα που απορρέουν από τη φωτογραφία και πηγαίνεις να κοιμηθείς το βράδυ σπίτι σου, σίγουρος ότι κατέχεις την ...αριστοτέλεια αλήθεια της μεσότητας! —είπαμε: για γκαγκάδες πρόκειται (να πούμε όμως ακόμα εδώ ότι ένας από τους ακροκεντρώους θαμώνες τού καφενείου διατύπωσε ρητά τη διαφωνία του με την ανάρτηση επειδή «θέλει unfair να γελοιοποιήσει το Λεουτσάκο και την Αριστερή Πλατφόρμα»)

Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει είναι το εξής:

Αλήθεια, ποιος επιχειρεί να πλήξει την Αριστερή Πλατφόρμα και γενικότερα την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ; Θέλω να πω, πώς να μοιάζει, τι είδους σωματότυπο να έχει αυτός που επιχειρεί να απαξιώσει ιδέες μέσω σωματικών αναλογιών και στιγμιαίων εκφράσεων του προσώπου κάποιου; Δεν έχετε περιέργεια; Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, εγώ πάντως την είχα, να την πω την αμαρτία μου. Έτσι λοιπόν, το ‘‘έψαξα’’ λίγο το θέμα. Και βρήκα την άκρη. Την οποία, όταν σας την πω, θα πέσετε ανάσκελα από τα γέλια!

Λοιπόν, το πιστεύετε δεν το πιστεύετε, ο άνθρωπος που βγάζει τον Λεουτσάκο στη σέντρα για να βγάλει την Αριστερά οφσάιντ είναι η ...συλφίδα (λάθος φύλο) ο ...Ερμής τού Πραξιτέλη που βλέπετε στη φωτογραφία τής ανάρτησης μέσα σε κόκκινο κύκλο (θα μπορούσα να βάλω και μαύρο· του έβαλα κόκκινο για να του ανεβάσω την πίεση ;-) ) και τον οποίον θα έχετε την ευκαιρία να τον απολαύσετε σε όλη του την (ογκώδη) μεγαλοπρέπεια, αν κάνετε αριστερό κλικ πάνω στη photo. Σας θυμίζει κάτι; Εμένα, να την πω πάλι την αμαρτία μου, μού φέρνει στο νου αυτό το πλάσμα. Κι αν σκεφτώ πως από τη συγκεκριμένη φωτογραφία μάς χωρίζουν πάνω από επτά χρονάκια κι από τα σαρανταφεύγα που ήταν τότε, τώρα βρίσκεται στα πενηνταέμπα, το μυαλό μου πηγαίνει σε αυτόν τον συμπαθέστατο κύριο! Κάνω δε και την εξής σκέψη:

Στη photo εμφανίζεται καθιστός, σε αντίθεση με τον Λεουτσάκο, το κάδρο τής φωτογραφίας τού οποίου μάς αποκαλύπτει την κοιλίτσα του. Φαντάζεστε τον φίλο μας, τη σύγχρονη ενσάρκωση του περίφημου αγάλματος του Πραξιτέλη ντε, όρθιο; Εκτός κι αν χρησιμοποιήσει το οδοντιατρικό καθρεφτάκι του, τα κορδόνια των παπουτσιών δεν θα μπορεί να τα δει! (το άλλο που σκεφτήκατε, να το ξεχάσετε καλύτερα· δεν τίθεται καν ως θέμα!).

Ωραία γελάσαμε, δεν μπορείτε να πείτε, ε; Κάτι γέλια που κάναμεεεέ...  

Ώρα για τις μπύρες τής Παρασκευής!

INFO (όπως κατατέθηκαν από την Επιτροπή τεκμηρίωσης): Η φωτογραφία τής ανάρτησης από εδώ. Η επίμαχη ανάρτηση εδώ. Λοιπά πραγματολογικά στοιχεία τού σύγχρονου ...Ερμή τού Πραξιτέλη, επάγγελμα, ηλικία κ.λπ., από πληροφορίες δημοσιοποιημένες από τον ίδιο στο ιστολόγιό του.

[*] Είναι αλήθεια ότι έχουν υπάρξει μερικές φορές που έχω κάνει λόγο για «ξαθνιές», ειρωνευόμενος το ξανθό χρώμα τής Σώτης Τριανταφύλλου ή της Ρένας Δούρου —αν θυμάμαι καλά. Δεν είναι όμως σκώμμα εναντίον φυσικού χαρακτηριστικού. Παρ’ όλο που δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν το ξανθό είναι το φυσικό τους χρώμα, η συγκεκριμένη σπόντα είχε στόχο ένα στερεοτυπικό σύμβολο του εκσυγχρονισμένου κοινωνικώς ορθού lifestyle και όχι αυτό καθ’ αυτό το χρώμα τών μαλλιών τους.