Ο Κώστας Καλλωνιάτης, ως άλλος Έκτωρ, βγήκε από το κάστρο του για να μας αποκαλύψει τι λέει τώρα. Θα έχει την ίδια κατάληξη με τον ομηρικό Έκτορα...

Πριν από μία εβδομάδα ακριβώς, την προηγούμενη Κυριακή, πετάγαμε το γάντι σε έναν παλιό μας γνώριμο, τον Κώστα Καλλωνιάτη. Λέω «παλιό μας γνώριμο» όχι γιατί τον ξέρει προσωπικά κάποιος από την παρέα, αλλά γιατί εδώ και περίπου πέντε χρόνια έχει τύχει με διάφορες αφορμές να συνομιλήσω διαδικτυακά μαζί του —κυρίως σε blogs τρίτων. Οι συζητήσεις μας, που σχεδόν πάντα είχαν θέμα τους ζητήματα αριστερής στρατηγικής, διεξαγόντουσαν με σχόλια χιλιάδων λέξεων, αλλά, ατυχώς, ποτέ δεν ολοκληρωνόντουσαν σε ένα τελικό διά ταύτα —αν και αυτό δεν είναι και τόσο έκπληξη, δεδομένων τών προβλημάτων τα οποία αντιμετωπίζει το αριστερό κίνημα στην Ελλάδα, πανευρωπαϊκά αλλά και διεθνώς, και στα οποία εξακολουθεί να αδυνατεί να βρει τις σωστές απαντήσεις.

Χωρίς να θέλω να πω ότι ο Κώστας Καλλωνιάτης σήκωσε το δικό μας γάντι (αν και δεν το αποκλείω καθόλου), τέσσερις ημέρες μετά την πρόκλησή μας, την Πέμπτη 23 Ιουλίου, με άρθρο του στην Αυγή τοποθετήθηκε ως προς την κατάσταση των πραγμάτων μετά την ολοκληρωτική χρεοκοπία τής στρατηγικής τού ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτή χαράχτηκε και ακολουθήθηκε από την ηγετική του ομάδα. Το άρθρο του, που δεν αποτέλεσε για μένα καθόλου έκπληξη, το πήρα είδηση μόλις σήμερα και δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εδώ και τώρα απάντηση από τη μεριά τού ιστολογίου μας. Συνεπώς, για την ώρα περιορίζομαι να το παραθέσω και μαζί, αμέσως μετά, να παραθέσω μία απάντηση προς τον Κώστα Καλλωνιάτη που δόθηκε από το antapocrisis.gr (δια χειρός Δημήτρη Μητρόπουλου). Δεν μπορώ όμως να αντισταθώ στον πειρασμό να κάνω μία επισήμανση:

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος, με την απάντησή του, αφήνει τον Κώστα Καλλωνιάτη ετοιμοθάνατο και, μεγαλόψυχα κάπως, αποχωρεί από το πεδίο τής ιδεολογικής διαπάλης. Όταν εμείς καταπιαστούμε με τον Κώστα Καλλωνιάτη (και τον κάθε Κώστα Καλλωνιάτη, ανεξαρτήτως ονόματος) κι αφού τελειώσουμε μαζί του, δεν σκοπεύουμε να δείξουμε την παραμικρή μεγαλοψυχία. Στην εποχή τών τεράτων (και των τερατόμορφων μεταλλάξεων, προ πάντων αυτό!), η μεγαλοψυχία είναι πλέον η καλύτερη συνταγή για την ήττα. Κι εμείς, δεν σκοπεύουμε να ηττηθούμε. Κι αν είναι να ηττηθούμε, ας γίνει τουλάχιστον από την υπεροπλία τών εχθρών μας. Όχι από τη δική μας καλή προαίρεση...

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Δέκα λάθη στην πρόταση Grexit

του Κώστα Καλλωνιάτη

Φθάσαμε, λοιπόν, στο σημείο μηδέν. Εκεί όπου λόγοι πολιτικής συνέπειας, ηθικής και ιδεολογικής καθαρότητας απέναντι σε μια κοινωνικά οδυνηρή και άδικη συμφωνία συνθηκολόγησης με τους δανειστές απειλούν τον ΣΥΡΙΖΑ με διάσπαση και την κυβέρνηση της Αριστεράς με πτώση. Η αδιαμφισβήτητη ήττα της αριστερής κυβέρνησης να εφαρμόσει κατά προσέγγιση το εκλογικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και η υιοθέτηση ενός σκληρότερου του αναμενομένου προγράμματος λιτότητας (στην πρόταση λιτότητας των 47 σελίδων δεν υπήρξε ανάλογη αντίδραση) εκλαμβάνεται ως προδοσία από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος, δρομολογώντας την... εγκατάλειψη του πλοίου.

Η αποτυχία έντιμου συμβιβασμού με την Ε.Ε. και η κυβερνητική απροθυμία καθολικής ρήξης με τους πιστωτές προκαλούν τάσεις ρήξης στο ίδιο το κόμμα. Πόσο ορθή είναι, άραγε, μία τέτοια επιλογή; Ας ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι η προτεινόμενη συμφωνία, το αποκαλούμενο τρίτο Μνημόνιο, δεν είναι κοινωνικά ανεκτή ούτε οικονομικά βιώσιμη. Είναι καταδικασμένη να αποτύχει για τον επιπλέον λόγο ότι ούτε η ίδια η κυβέρνηση την πιστεύει. Τη δέχθηκε εκβιαστικά για να αποσοβήσει το χειρότερο κακό, την άτακτη χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ, την οποία, ωστόσο, φαίνεται να επικροτεί ως εναλλακτική λύση η Αριστερή Πλατφόρμα (Α.Π.) εκτιμώντας, ίσως, πως μπορεί να συντελεστεί συναινετικά, προσφέροντας αναπτυξιακή διέξοδο στην παγίδα χρέους και ρευστότητας της χώρας.

Παρακολουθώντας την επιχειρηματολογία των βασικών εκπροσώπων του Grexit (Λαπαβίτσα, Καζάκη, Δελιβάνη κ.ά.) εκτιμούμε ως εσφαλμένη την πρότασή τους για τους εξής λόγους:

1. Δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο εξόδου και κατάλληλη τεχνική προετοιμασία, όπως παραδέχεται ο Κ. Λαπαβίτσας (Κ.Λ.), ενώ είναι άλλο πράγμα η διαδικασία εξόδου και άλλο η αναδιοργάνωση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Το να ζητάμε σήμερα «ρήξη» και αύριο «σχέδιο», είναι σαν να ζεύεις το κάρο μπρος από το άλογο.

2. Είναι τραγικό λάθος να πιστεύεται ότι η έξοδος από το ευρώ θα προκαλούσε προβλήματα μερικών εβδομάδων, ενώ θα έφερνε την οικονομική ανάκαμψη μέσα σε μήνες (Κ.Λ.). Αυτό μαρτυρά άγνοια κινδύνου και κρισιμότητας διεθνούς συγκυρίας. Η Τράπεζα της Ελλάδος, αλλά και οι Βαρουφάκης και Καζάκης έχουν ομολογήσει ότι η επιστροφή στη δραχμή απαιτεί 5-6 μήνες προετοιμασία, στη διάρκεια των οποίων η οικονομία θα πλέει σε πελάγη αβεβαιότητας, ανασφάλειας και κερδοσκοπίας.

3. Η εκτίμηση του Δ. Καζάκη περί ύπαρξης στο τραπεζικό σύστημα άφθονης ρευστότητας (57 δισ. σε άμεσα ρευστοποιήσιμα ξένα χρεόγραφα και 30 δισ. σε δάνεια προς ξένες τράπεζες), ικανής να χρηματοδοτήσει τη μετάβαση στη δραχμή, παραβλέπει εντελώς τα 120 δισ. ελληνικών τραπεζικών τίτλων που έχουν ενεχυριαστεί για την κάλυψη περίπου 90 δισ. δανείων από τον ELA.

4. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος, υπάρχουν σήμερα 2 δισ. σε μετρητά και 4 δισ. σε συναλλαγματικά διαθέσιμα, εκ των οποίων το μεγαλύτερο μέρος είναι εκτός χώρας. Όσον αφορά τα τραπεζογραμμάτια που ήδη κυκλοφορούν, αν μπορούσαν να συγκεντρωθούν στην κεντρική τράπεζα τότε θα κατέρρεαν οι υφιστάμενες συναλλαγές. Όχι για τρία χρόνια, που φαντάζεται ο Καζάκης, αλλά ούτε για τρεις μήνες εισαγωγών δεν αρκούν τα διαθέσιμα.

5. Δεν υπάρχει κατάλληλη προετοιμασία συνείδησης του ελληνικού λαού και μολονότι ο κόσμος ψήφισε Όχι στη σκληρή ευρωπαϊκή λιτότητα, εντούτοις παραμένει προσηλωμένος στη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη.

6. Χωρίς σχέδιο και ώριμη λαϊκή συνείδηση, οποιαδήποτε απόπειρα Grexit θα αποτελούσε βεβιασμένη κίνηση, περίπτωση την οποία ο ίδιος ο Κ. Λαπαβίτσας έχει χαρακτηρίσει επικίνδυνη.

7. Οι διαβεβαιώσεις για ύπαρξη πολλών εναλλακτικών λύσεων (Λαφαζάνης) και για ετοιμότητα του λαού να πληρώσει το τίμημα της πρώτης δύσκολης περιόδου, εφόσον του ειπωθεί η αλήθεια, προσκρούουν στην απροθυμία της Α.Π. να διευκρινίσει τόσο τις "πολλές εναλλακτικές" όσο και το τίμημα που καλείται ο λαός να πληρώσει.

8. Η επιλογή του Grexit υποτίθεται ότι γίνεται για να διαγραφεί μεγάλο μέρος του χρέους και να αναπτυχθεί εξαγωγικά η οικονομία μέσω δραστικής υποτίμησης της δραχμής. Αν δεν διαγράψεις το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, τότε οποιαδήποτε σημαντική δραχμική υποτίμηση θα διογκώσει αντίστοιχα και ανεπανόρθωτα το βάρος του χρέους ακυρώνοντας κάθε αναπτυξιακή ώθηση. Όμως, μονομερής μαζική διαγραφή χρέους ισοδυναμεί με οικονομικό πόλεμο προς την Ε.Ε. και απομόνωση απ' αυτήν. Όχι, η έξοδος δεν θα είναι συναινετική, αλλά θα έχει ως βαρύτατο τίμημα την ετήσια απώλεια 9 δισ. ευρωπαϊκών χρηματοδοτικών πόρων (5,5 δισ. από προγράμματα ΕΣΠΑ κ.λπ., 1,6 δισ. από δάνεια ΕΤΕπ και 1,8 δισ. σε ξένες άμεσες επενδύσεις) και το σοκ απώλειας 11 δισ. περίπου από την παρεμπόδιση του 1/3 των εξαγωγών μας σε αγαθά και υπηρεσίες (μία τουριστική Οδηγία να εκδοθεί εις βάρος της Ελλάδας, αρκεί...). Μιλάμε, δηλαδή, για ετήσιες απώλειες κοντά στα 20 δισ. ετησίως, ή 12% του ΑΕΠ. Αν αυτό δεν είναι καταστροφή, τι είναι;

9. Για να έχει επωφελές για τον λαό χρεοστάσιο μια χώρα πρέπει να μπορεί να σταθεί όρθια στα δικά της πόδια (αυτοδυναμία) την επομένη, που σημαίνει ικανότητα παραγωγικής και εξαγωγικής ανάκαμψης που στην Ελλάδα δεν υπάρχει, δεδομένης της οικονομικής εξάρτησης από την Ε.Ε. και τη γενικότερη οικονομική κρίση. Αν "προστατεύσεις" το εθνικό νόμισμα με το να μην το εκθέσεις στην ελεύθερη διακύμανση των αγορών (βλ. διοικητικά καθορισμένη ισοτιμία), τότε έχεις ένα νόμισμα μη αποδεκτό στις διεθνείς συναλλαγές και συνεπώς βασίζεσαι αποκλειστικά στα συναλλαγματικά διαθέσιμα για να πληρώνεις τις εισαγωγές σου, διαθέσιμα τα οποία εξοικονομείς μειώνοντας τις εισαγωγές σου κάτω από το επίπεδο των εξαγωγών σου. Και επειδή οι περισσότερες εξαγωγές σου προϋποθέτουν σειρά εισαγωγών σε πρώτες ύλες και μηχανήματα, που δεν θα μπορείς εφεξής να εισάγεις, αυτό σημαίνει πως θα μειωθεί το επίπεδο των εξαγωγών σου και θα ακολουθήσει ακόμη μεγαλύτερη μείωση της στάθμης των εισαγωγών σου (μιλάμε για πάνω από 10-15 δισ. τουλάχιστον), δηλαδή για βύθιση της οικονομίας σε μεγάλη ύφεση. Με άλλα λόγια, θα κρατάς το νόμισμά σου σε μια τεχνητά υψηλή ισοτιμία και την ίδια ώρα θα υποτιμάς την πραγματική σου οικονομία (όπως συμβαίνει σήμερα) με διοικητικούς ελέγχους και περικοπές. Οπότε ποια η χρησιμότητα του εθνικού νομίσματος;

10. Νομισματική υποτίμηση σημαίνει υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Επιπλέον, απόπειρα ανοικοδόμησης της οικονομίας σε εθνική βάση στερείται κάθε σοσιαλιστικής προοπτικής. Γιατί με την παγκοσμιοποίηση ο καπιταλισμός διεθνοποίησε παραγωγικές σχέσεις και δυνάμεις. Και γιατί όλες οι εθνικές επαναστάσεις και σοσιαλιστικές απόπειρες του 20ού αιώνα οδηγήθηκαν σε αποτυχία γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Καμιά αυτοκριτική των ευρώπληκτων «αριστερών» μνημονιακών

του Δημήτρη Μητρόπουλου

Το φύλλο της Αυγής της Πέμπτης 23/07/2015 φιλοξενεί, στα πλαίσια του εκ του Μαξίμου εκπορευόμενου διλήμματος «μνημόνιο ή grexit-καταστροφή» άλλο ένα άρθρο του Κ. Καλλωνιάτη με τίτλο Δέκα λάθη στην πρόταση Grexit. Και λέμε άλλο ένα άρθρο, γιατί ο συγκεκριμένος αρθρογράφος ήταν ένας από τους αρθρογράφους- υπερασπιστές της στρατηγικής της ηγετικής ομάδας Τσίπρα που χρεοκόπησε με πάταγο τον τελευταίο μήνα. Ο Κ. Καλλωνιάτης υπήρξε άλλωστε βασικός πολέμιος έστω και της υποψίας να υπάρχει σχέδιο Β και με την ίδια «άνετη» πένα που σήμερα πετάει 10 λόγους γιατί το grexit είναι λάθος, πριν 6 μήνες αράδιαζε 13 λόγους, με «επιστημονική τεκμηρίωση» γιατί το Grexit δεν είναι στο τραπέζι...

Αν η επιστημονική αρτιότητα των 10 λαθών στην πρόταση Grexit είναι ισάξια της επιστημονικής αρτιότητας των 13 λόγων για τους οποίους δεν υφίσταται κίνδυνος Grexit, τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η πρόταση Grexit είναι ολόσωστη. Ο κ. Καλλωνιάτης μοιάζει με μετεωρολόγο που τη Δευτέρα προβλέπει ότι την Τρίτη θα έχουμε σφοδρή χιονόπτωση, αλλά όταν τελικά την Τρίτη έχουμε ρεκόρ καύσωνα, επανέρχεται την Τετάρτη διαβεβαιώνοντάς μας για τον καιρό που θα κάνει την Πέμπτη. Ορισμένοι αρθρογράφοι που εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα καλό θα ήταν να αναθεωρήσουν τα εργαλεία τους ή τουλάχιστον να περάσουν ένα διάστημα περισυλλογής.

Η «άνεση» και «επιστημονική τεκμηρίωση» του γιατί δεν υφίσταται κίνδυνος Grexit πριν από 6 μήνες και γιατί το Grexit είναι καταστροφικό τώρα διαψεύστηκε. Όχι απλά επειδή κάτι τέτοιο δείχνουν εκ των πραγμάτων τα σημερινά αμείλικτα γεγονότα, αλλά και γιατί είχε στιγματιστεί από αρμόδιους, με περισσότερη επιστημονική επάρκεια. Δυστυχώς ο Κ. Καλλωνιάτης αντί να ζητήσει ως όφειλε μια συγνώμη —αυτός και όλοι όσοι λοιδώρησαν και χλεύασαν την ανάγκη ενός σχεδίου Β ή για να είμαστε πιο σαφείς την ανάγκη μιας πολιτικής εξόδου από την ευρωζώνη— αντί για μια αυτοκριτική, επανέρχεται με ένα δεκάλογο της καταστροφής, με έναν δεκάλογο που εμφανίζει τελικά τα μνημόνια ως μονόδρομο.

Όσον αφορά το νέο αυτό «επιστημονικό» δεκάλογο ας κρατήσουμε τρία σημεία.

1. Ανακατεύει μέσα σε ένα άρθρο-μπλέντερ τα πάντα για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Στο 10ο σημείο μας λέει ότι οποιοσδήποτε προστατευτισμός σε εθνικό επίπεδο «μυρίζει» σοσιαλισμό σε μια χώρα και άρα οδηγεί στις αρνητικές εμπειρίες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Φυσικά ο υπαρκτός σοσιαλισμός ως αρνητικό παράδειγμα αναπτύχθηκε σε μια μεγάλη ομάδα χωρών μετά το 2οΠαγκόσμιο Πόλεμο-αλλά τέτοιες ιστορικές «λεπτομέρειες» δεν κλονίζουν τα δόγματα του Κ. Καλλωνιάτη. Την ίδια στιγμή όμως, στο προηγούμενο σημείο 9, την οικονομική αυτοδυναμία (που στο σημείο 10 είναι καταστροφή) δεν τη θεωρεί αδιέξοδη αλλά ζητούμενο (!!!) που επειδή δεν την έχουμε, δεν μπορούμε να πάμε σε επιλογή ρήξης. Ενώ στα σημεία 1, 6 και 7 θέτει την ανάγκη να ενημερωθεί και να προετοιμαστεί ο λαός (για αυτό που στο 10ο σημείο θεωρεί έτσι κι αλλιώς καταστροφή) και στα σημεία 3, 4 και 8 αναφέρεται σε τεχνικά δήθεν ανυπέρβλητα εμπόδια (συναλλαγματικά αποθέματα, μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. κλπ), βγάζοντας συμπεράσματα και νούμερα που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Όπως και δεν είχαν οι επί 5 χρόνια αναλύσεις που έκανε αυτός και οι υπερασπιστές του ανεκδότου «διαπραγμάτευση χωρίς έξοδο από την ευρωζώνη και παύση πληρωμών στο χρέος».

2. Τα νούμερα και τα τεχνικά «εμπόδια» που απαριθμεί είναι γεμάτα ανακρίβειες. Για παράδειγμα από πουθενά δεν προκύπτει ότι θα σταματήσουμε τις διμερείς εμπορικές σχέσεις με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (η Νορβηγία αρνήθηκε δύο φορές να μπει στην Ε.Ε. αλλά έχει τέτοιες σχέσεις και η Ισλανδία το 2008 αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος σε Ολλανδικές και Βρετανικές τράπεζες... χωρίς να βουλιάξει). Επίσης στο σημείο 8 βγάζει, σε μια παραληρηματική αφήγηση, ένα άθροισμα απωλειών 20 δις όταν είναι γνωστό ότι τα λεγόμενα ΕΣΠΑ δεν είναι λεφτά που μας χαρίζουν, καθώς για κάθε 2 ευρώ που μας δίνουν το 1 το έχουμε δώσει εμείς στο κοινοτικό ταμείο, και όταν είναι γνωστές οι μελέτες (Ίδρυμα Μπάτσης, 2014) σύμφωνα με τις οποίες ακόμα κι αν η έξοδος από την ευρωζώνη πάρει τιμωρητικές διαστάσεις (πχ μας κόψουν τα ΕΣΠΑ), η ελληνική οικονομία είναι βιώσιμη και μάλιστα με ρυθμούς ανάπτυξης. Ας μην ακολουθήσουμε όμως τη «φτηνή» επιχειρηματολογία των ευρώ-πληκτων που παλεύει να βρει τεχνικά εμπόδια σε μια πολιτικά ανεπιθύμητη για αυτούς επιλογή. Η ρήξη με την ευρωζώνη πολιτικά, η σύγκρουση με τον Ευρωπαϊκό-Γερμανικό ιμπεριαλισμό και το εγχώριο σύστημα αλλά και η μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα τεχνικά προφανώς και έχει δυσκολίες και ρίσκα. Τα περισσότερα από αυτά που θέτει ο Κ. Καλλωνιάτης έχουν απαντηθεί ή έχει γίνει προσπάθεια να μελετηθούν, όταν ο κ. Καλλωνιάτης και οι όμοιοι του κορόιδευαν και χλεύαζαν κάθε τέτοια προσπάθεια. Ακριβώς γιατί μια τέτοια τομή απαιτεί μελέτη και προετοιμασία και γιατί απαιτεί το λαό ενεργό υποκείμενο και με υψηλό φρόνημα, πρόβλημα που με το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου έπαιρνε νέα ελπιδοφόρα διάσταση και έδινε δυνατότητες.

3. Αυτό που απουσιάζει από όλη αυτή τη συζήτηση και την παράθεση αριθμών, είναι το όραμα που παρουσιάζει η κάθε πρόταση (εντός ή εκτός ευρωζώνης). Απουσιάζει ο στόχος, για ποια Ελλάδα και Ευρώπη αναφέρεται η κάθε τοποθέτηση. Πριν γίνει μνημονιακός ο Τσίπρας, η Αυγή και ο Κ. Καλλωνιάτης, έλεγαν διάφορες όμορφες ιστορίες πως στόχος της διαπραγμάτευσης είναι η ανατροπή της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη, για το σοσιαλισμό ως διεθνές σχέδιο και ότι έτσι θα πετύχουν την άνοδο της αριστεράς σε όλη την Ευρώπη. Ας μην πούμε τι πέτυχαν... Η ακατάσχετη αυτή κενολογία έλαβε τέλος. Οι δομές της ευρωζώνης δε δέχονται ούτε καν μια κεντροαριστερά τύπου Ρέντσι. Η ευρωζώνη θωρακίζεται γενικά —όχι μόνο απέναντι στην Ελλάδα. Η ευρωζώνη ετοιμάζεται για το συμβούλιο προϋπολογισμών —άρα το ύψιστο νομοθέτημα του κοινοβουλίου που πιστοποιεί τη λαϊκή κυριαρχία λαμβάνει τέλος—, για τραπεζική ένωση στην οποία θα «εθνικοποιούνται οι ζημιές» και θα «ευρω-ποιούνται» τα κέρδη, για την αλά Μητσοτάκη ευθυγράμμιση της ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, για τη δημιουργία συστήματος Αρχών Ανταγωνιστικότητας —δηλαδή το ύψος στα μεροκάματα στην Ελλάδα ή στην Πορτογαλία ή στην Βουλγαρία θα αποφασίζονται... στις Βρυξέλλες! Όλα αυτά ετοιμάζονταν παράλληλα με τις διεργασίες για το πειραματόζωο Ελλάδα που μπαίνει στο 3ο μνημόνιο με περισσότερη ύφεση (υπολογίζεται πάνω από 5% σε 2 χρόνια), περισσότερη ανισότητα (ΦΠΑ ως ο πλέον άδικος φόρος, νέο μισθολόγιο, μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, ξεκλήρισμα αγροτών κ.α.), αποικιακού τύπου ξεπούλημα (ταμείο 50 δις από τα οποία τα 25 για τις τράπεζες), βούλιαγμα στη χρεομηχανή (το χρέος θα φτάσει στο 200%). Που πήγε ο πανευρωπαϊκός σοσιαλισμός του κ. Καλλωνιάτη; Τι έχει να πει για τα παραπάνω και το πως βοηθούν την πανευρωπαϊκή ανατροπή της λιτότητας; Προφανώς δεν έχει να πει τίποτα και απλώς έχει προσχωρήσει στο στρατόπεδο του φόβου με δεκάλογους της πλάκας. Χωρίς να έχει να πει μια θετική πρόταση απλά αναπαράγει το «φόβο της δραχμής» των διαπλεκόμενων MME της Ελλάδας.

Σήμερα είναι εφικτό να μιλήσουμε για μια νέα Ελλάδα, για μια διαφορετική πορεία από την «ευρωπαϊκή» παρακμή. Για μια πολιτική πάνω σε τρεις άξονες:

Α. Τη φιλεργατική-φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση Η κρίση δεν χτύπησε γενικά και ουδέτερα τη χώρα. Τα φτωχότερα στρώματα χτύπησε και κυρίως τους εργαζόμενους. Χρειάζονται μέτρα όπως αυξήσεις σε μισθούς, κατάργηση μνημονιακών αντεργατικών νόμων, ασφάλιση και εισόδημα για όλους, κοινωνικό κράτος και παιδεία-υγεία για όλους, κατάργηση έμμεσων φόρων, φορολογική δικαιοσύνη κ.α. Προφανώς μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει με ταυτόχρονη αποδοχή του διεθνούς πλαισίου της ΕΕ.

Β. Τη Λαϊκή κυριαρχία-εθνική ανεξαρτησία. Έξω από το ζουρλομανδύα της ευρωζώνης και της χρεομηχανής. Ρήξη με την Ε.Ε. και τις πολιτικές της, παύση πληρωμών στο χρέος και μη αναγνώρισή του, χτύπημα ΜΜΕ-διαπλοκής κλπ. Ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική απέναντι σε όλους τους ιμπεριαληστές.

Γ. Την παραγωγική ανασυγκρότηση για να δουλέψουν οι άνεργοι, για μια αυτοδύναμη ανάπτυξη, για να μπει τέλος στην ύφεση με μέτρα όπως ανάκτηση νομισματικής, τραπεζικής (εθνικοποίηση) πολιτικής, ρήξη με την Ε.Ε. σε ζητήματα εμπορικής κ.α. πολιτικής, εθνικοποιήσεις σε στρατηγικούς τομείς, αύξηση δημόσιων επενδύσεων, στήριξη κοινωνικού κράτους, βιομηχανική πολιτική.

Στη φυλακή —που όλο και μεγαλώνει— της ευρωζώνης και της Ε.Ε., μια τέτοια πορεία θα μπορούσε να αποτελέσει θετικό παράδειγμα για τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης, μπροστά στην παρατεταμένη οικονομική κρίση αλλά και κρίση προσανατολισμού. Και αρχή μιας διαφορετικής ισότιμης συνεργασίας στην Ευρώπη, με διάλυση της υπαρκτής Ε.Ε. Όρος γι’ αυτό είναι η συνταξιοδότηση της ευρώπληκτης δογματικής και τώρα πια και μνημονιακής Αριστεράς σαν κι αυτής που υποστηρίζει ο κ. Καλλωνιάτης.