ΟΙ
ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
T. S. Eliot
είμαστε
οι κούφιοι άνθρωποι,
οι
βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας
μαζί
κεφαλοκαύκι
γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι
στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε
μαζί
είναι
ήσυχες κι ανόητες
σαν
άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή
πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο
ξερό μας κελάρι
σχήμα
χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη
δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση
αυτοί
που πέρασαν
με
ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας
θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν
κούφιους ανθρώπους
σα
βαλσαμωμένους
μάτια
δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου
θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά
δεν εμφανίζονται εκεί:
τα
μάτια είναι
ηλιόφως
σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί,
είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και
φωνές
στου
ανέμου το τραγούδισμα
πιο
μακρινές και πιο τελεστικές
από
ένα μαραμένο αστέρι
ας
είμαι όχι πιο κοντά
στου
θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας
φορέσω επίσης
τις
μεταμφιέσεις
αρουραίου
τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ’
έναν αγρό
φερόμενος
όπως φέρεται ο άνεμος
όχι
πιο κοντά
όχι
αυτή την τελική συνάντηση
στου
λυκόφωτος το βασίλειο
αυτή
είναι η νεκρή χώρα
αυτή
είναι του κάκτου η χώρα
εδώ
τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται,
εδώ λαμβάνουν
την
ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω
απ’ το σπίθισμα σβησμένου άστρου
αυτό
είναι σαν αυτό
στου
θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας
μόνοι
την
ώρα που είμαστε
τρέμοντας
με τρυφερότητα
χείλη
που θα φιλούσαν
κάνουν
προσευχές σε τσακισμένες πέτρες
αόμματοι
αν
δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως
το αέναο άστρο
του
πολύφυλλου ρόδου
στου
θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η
ελπίδα μόνο
των
κενών ανθρώπων
των
άδειων ανθρώπων
μεταξύ
ιδέας
και
πραγματικότητας
μεταξύ
κίνησης
και
δράσης
πέφτει
η σκιά
μεταξύ
αντίληψης
και
δημιουργίας
πέφτει
η σκιά
η
ζωή είναι πολύ μακριά
μεταξύ
πόθου
και
σπασμού
μεταξύ
δύναμης
και
ύπαρξης
μεταξύ
ουσίας
και
πτώσης
πέφτει
η σκιά
γιατί
δικό σου είναι το βασίλειο
γιατί
δική σου είναι η ζωή
γιατί
η ζωή σου είναι δική σου
δική
σου
αυτός
είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό.
