Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Πλείστα όσα στελέχη, μέλη και οπαδοί τού ΚΚΕ έχουν δείξει πειστικά τι κάνει σε ένα παιδί το πολύ το Κάπα Κάπα. Ο Δημήτρης Ψαρράς μάς δείχνει τώρα, εξ ίσου πειστικά αλλά περισσότερο «εκλεπτυσμένα», ότι ο πολύς ‘‘αντιεθνικισμός’’ το κάνει και Ναιναίκο!




Ο Δημήτρης Ψαρράς, ένα από τα κάμποσα μεταλλαγμένα ‘‘φρούτα’’ τής Β´ Πανελλαδικής που μας κληρονομήθηκαν από το παρελθόν τής πολύπαθης Αριστεράς και ταλαιπωρούν μέχρι και τη σειρά μας («δεν πεθαίνουν κιόλας!» —με την πολιτική έννοια, όχι αυτή τού Λοβέρδου), βασικό στέλεχος της ομάδας του ultra αντιεθνικιστικού ΙΟΥ τής ιστορικής Ελευθεροτυπίας, μάς εξηγεί στο άρθρο που θα διαβάσετε γιατί το χρέος όλων τών Συριζαίων είναι να ακολουθήσουν το σύγχρονο «Μεγάλο Τιμονιέρη» τής ελληνικής, ευρωπαϊκής μα και παγκόσμιας Αριστεράς και να πουν κι εκείνοι το μεγάλο «Ναι». Απολαύστε υπεύθυνα (= έχετε πρόχειρα τα Primperan).

ЖOЖOЖOЖOЖ


του Δημήτρη Ψαρρά

Το ότι η Αριστερά δεν θα είχε μια εύκολη θητεία αυτή την «πρώτη φορά» το γνωρίζαμε όλοι. Ίσως βέβαια να μην υπολογίζαμε την ένταση του πολέμου που θα δεχόταν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο. Η αλήθεια είναι ότι κατά παράδοξο τρόπο η νίκη της 25ης Ιανουαρίου δεν ήρθε ως επισφράγιση της επικράτησης ενός αριστερού μαζικού κινήματος. Συνέβη το αντίστροφο.

Η διαχείριση της κρίσης τα πέντε προηγούμενα χρόνια μέσω των μνημονίων συνοδεύτηκε με μια συντριβή των λαϊκών κινητοποιήσεων και απονομιμοποίησε μεγάλο μέρος των ιδεών και των αρχών της Αριστεράς.

Το κίνημα των πλατειών ουδέποτε συγκροτήθηκε σε πολιτικό υποκείμενο και η σχέση του με την Αριστερά παρέμεινε έμμεση και αμφιλεγόμενη. Η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν στηρίχτηκε σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής -κάτι που είναι μέγα ζητούμενο, ταυτόχρονα όμως και μέγα ερωτηματικό στο δεδομένο ιστορικό πλαίσιο-, αλλά στην ιδεολογικά ουδέτερη διχοτομία «μνημόνιο – αντιμνημόνιο».

Αυτή η επιλογή επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ αφενός μεν να σχηματίσει χωρίς δυσκολία κυβέρνηση, με δυνάμεις που έως τότε ήταν εχθρικές προς την Αριστερά, αφετέρου να αποκτήσει σχέσεις εκπροσώπησης με τα λαϊκά στρώματα σε βαθμό που δεν είχε κατορθώσει κανένα αριστερό κόμμα από τη δεκαετία του 1940. Η ίδια ισχυρή δυναμική εκφράστηκε και στο δημοψήφισμα της προηγούμενης βδομάδας.

Όμως οι ιδέες της Αριστεράς —και πολύ περισσότερο η πρόθεση της κοινωνικής και πολιτικής ρήξης— παρέμειναν εξαιρετικά μειοψηφικές στο σύνολο του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι ακόμα και μεταξύ των υποστηρικτών του «Όχι» ουδέποτε έπαψε να κυριαρχεί η επιθυμία παραμονής στην Ε.Ε. και στο ευρώ.

Eπώδυνος συμβιβασμός

Την κρίσιμη, επομένως, στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε άλλη επιλογή από τον επώδυνο συμβιβασμό. Και πρέπει να του αναγνωριστεί ότι πάλεψε μέχρι τέλους να τον αποφύγει σ’ αυτούς τους πέντε μήνες των διαπραγματεύσεων, που τόσο άδικα έχουν κακολογηθεί στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα.

Το ζήτημα είναι αν μετά από αυτήν την υποχώρηση μπορεί να ανασυνταχθεί η Αριστερά και να αναπλάσει το όραμα της κοινωνικής αλλαγής μέσα στις νέες συνθήκες. Το ΚΚΕ με τη στάση του αυτοαποκλείστηκε από κάθε σχετική διεργασία, εφόσον όχι μόνο δεν συντάχθηκε με το «Όχι», αλλά εξακολουθεί να αρνείται κάθε πολιτική εξέλιξη στο υπάρχον κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, επαγγελλόμενο μια νεφελώδη επαναστατική αλλαγή στο απροσδιόριστο μέλλον.

Η εκτός ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ Αριστερά παραμένει περιθωριακή πολιτική δύναμη. Και μένει η λεγόμενη «αριστερή αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ ως το μόνο υπολογίσιμο πολιτικό ρεύμα, το οποίο θα μπορούσε θεωρητικά να δώσει μια άλλη διέξοδο στην «κυβερνώσα» Αριστερά. Μόνο που μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο κατάφεραν τα στελέχη που ανήκουν σ’ αυτό το ρεύμα να αποδείξουν με τη στάση τους ότι δεν είχαν στο μυαλό τους κάποια εναλλακτική λύση, αλλά την πρόθεση της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης.

Όρος για την ύπαρξη της Αριστεράς είναι η στήριξή της σε μια αγωνιστική συλλογικότητα. Σε αντίθεση με τα κατεστημένα κόμματα, τα οποία έχουν δευτερεύοντα ρόλο στο πολιτικό σύστημα, εφόσον το πραγματικό κόμμα της αστικής τάξης είναι το ίδιο το κράτος, η Αριστερά δεν έχει καμιά τύχη χωρίς ισχυρό κόμμα, το οποίο να εξασφαλίζει τη γείωσή της στις λαϊκές δυνάμεις.

Ε, λοιπόν, την κρίσιμη ώρα τα στελέχη της «αριστερής αντιπολίτευσης» επέλεξαν να ακολουθήσουν προσωπικές στρατηγικές προκειμένου να διασωθούν ατομικά στον άμεσο πολιτικό τους περίγυρο, αδιαφορώντας για τις αποφάσεις των κομματικών οργάνων και των συλλογικών διαδικασιών.

Και έτσι είδαμε κάποιους να καταψηφίζουν την κυβέρνηση και να μην παραιτούνται. Άλλους, να ψηφίζουν «παρών» και να παραμένουν στα υπουργεία τους. Τους τρίτους, να υπερψηφίζουν —κερδίζοντας λίγο χρόνο— αλλά να απειλούν εκ των υστέρων ότι δεν πρόκειται να συναινέσουν στα μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση! Πιο χαρακτηριστική η περίπτωση του Νίκου Χουντή, ο οποίος ανήκει στην τελευταία κατηγορία και έχει φροντίσει να μεταπηδήσει από το υπουργείο στην Ευρωβουλή, αντικαθιστώντας τον Μανόλη Γλέζο, αφού πρώτα είχε ζητήσει λίγο χρόνο για να δει πού θα κάτσει η μπίλια.

Κακά τα ψέματα. Κανείς δεν πείθει τον άλλο να θυσιαστεί για το κοινό καλό, όταν ο ίδιος έχει φροντίσει προκαταβολικά την προσωπική του διάσωση. Γιατί αν το ρεύμα των «αντιμνημονιακών» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να παίξει έναν πραγματικό πολιτικό ρόλο, θα μπορούσε συντεταγμένα εντός του κόμματος ή, αν αυτό δεν ήταν δυνατόν, και εκτός του κόμματος, να υποστηρίξει την όποια δική του εναλλακτική λύση και να την παλέψει μακριά από τη θαλπωρή των υπουργικών και βουλευτικών καθισμάτων.

Προσωπικές στρατηγικές

Πρωταγωνιστές σ’ αυτή την επίδειξη προσωπικών στρατηγικών είναι βέβαια και «αντιμνημονιακά» στελέχη, χωρίς άμεση σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τη Ραχήλ Μακρή και τον Αλέξη Μητρόπουλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αντιμνημονιακός φονταμενταλισμός και των τριών φτάνει μέχρι του σημείου να εντάσσουν και τη Χρυσή Αυγή στο «αντιμνημονιακό μέτωπο», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το «αντιναζιστικό μέτωπο».

Ούτε αυτή η κατηγορία πολιτικών μπορεί να έχει σχέση με μια αριστερή διέξοδο από την κρίση, παρά τα «γουναράδικα» που θυμήθηκε η κυρία Μακρή.

Ειδικά η πρόεδρος της Βουλής, που έφτασε στο σημείο να δικαιολογήσει το «παρούσα», λέγοντας ότι έτσι θα είναι χρήσιμη «στις επόμενες γενιές και στις ευρωπαϊκές κοινωνίες». Όσο για τα καλά της λόγια για τον πρωθυπουργό, δεν ήταν παρά μια κακή απομίμηση της ομιλίας του Αντωνίου για τον Βρούτο, από τον σεξπιρικό «Ιούλιο Καίσαρα».

Εκ των πραγμάτων, δηλαδή, η πλειοψηφική τάση του ΣΥΡΙΖΑ που συσπειρώνεται γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα έχει και ένα δεύτερο δύσκολο καθήκον, πέρα από την υπογραφή μιας όσο το δυνατόν λιγότερο σκληρής συμφωνίας. Ένα καθήκον που τόσο το ΚΚΕ όσο και οι «αντιμνημονιακοί» του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσαν να επωμιστούν.

Να αποκαταστήσει τη βαριά πληγωμένη τιμή της Αριστεράς. Και ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να επιχειρηθεί για πρώτη φορά σε εποχή μνημονίων να πέσουν τα βάρη στις μεγάλες κερδοφόρες επιχειρήσεις, στους μεγιστάνες που φοροδιαφεύγουν και σε όσους έπαιξαν το παιχνίδι της δραχμής μεταφέροντας μαζικά τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό. Και βέβαια, να υποστηριχτούν σε όλους τους τομείς (παιδεία, υγεία, δικαιώματα κ.λπ.) θεσμικές και ουσιαστικές αλλαγές που να φέρουν τη σφραγίδα μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης.


15 σχόλια:

ο Οργουελ είπε...


'Να αποκαταστήσει τη βαριά πληγωμένη τιμή της Αριστεράς. Και ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να επιχειρηθεί για πρώτη φορά σε εποχή μνημονίων να πέσουν τα βάρη στις μεγάλες κερδοφόρες επιχειρήσεις, στους μεγιστάνες που φοροδιαφεύγουν και σε όσους έπαιξαν το παιχνίδι της δραχμής μεταφέροντας μαζικά τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό. Και βέβαια, να υποστηριχτούν σε όλους τους τομείς (παιδεία, υγεία, δικαιώματα κ.λπ.) θεσμικές και ουσιαστικές αλλαγές που να φέρουν τη σφραγίδα μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης'

Me αυτο το παραμυθι (με την καλη παντα εννοια) θα κυβερνατε ρε παιδια απο δω και μπρος?

LeftG700 είπε...

Φίλε Όργουελ,


Ποιο παραμύθι, και μάλιστα και με την καλή έννοια;;; Μήπως θέλεις να πεις «με αυτές τις παπαριές»;


Τα λέμε

ο Οργουελ είπε...

'Μόνο που μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο κατάφεραν τα στελέχη που ανήκουν σ’ αυτό το ρεύμα να αποδείξουν με τη στάση τους ότι δεν είχαν στο μυαλό τους κάποια εναλλακτική λύση, αλλά την πρόθεση της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης.'

Ενω το να γινεις γκαρσονι του σοιμπλε ειναι σχεδιο... τι να πω, τετοια απλοποιηση ουτε ο πικασο.

LeftG700 είπε...

Φίλε Όργουελ,


Μη τους ξεσυνερίζεσαι μωρέ. Πεθαμένοι άνθρωποι είναι. Απλώς δεν το ξέρουν ακόμα...


Τα λέμε

ο Οργουελ είπε...


'Θα πει κάποιος: και τότε πώς το 30% θα γίνει 50 ή 60% για τις δυνάμεις της αριστεράς, χωρίς μια τέτοια «κοινωνική διεύρυνση», και τις μετριοπαθείς συμπεριφορές που απαιτεί; Πώς θα γίνει, αν δεν νερώσουμε και λίγο τον αντισυστημισμό μας; Η απάντηση, στις γενικές της γραμμές, είναι προφανής: Αν παίρνεις 30%, ενώ σε ψηφίζει το 40% των ανέργων ή των νέων, και το 35% των εργατών και ιδιωτικών υπαλλήλων, ο πρώτος και κυριότερος στόχος είναι να συστρατευθεί μαζί σου το 80% των ανέργων και των νέων και το 70% των εργατών και των ιδιωτικών υπαλλήλων. Ο πρώτος στόχος, δηλαδή, είναι να επεκτείνεις την ταξική σου επιρροή ακριβώς σε εκείνες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες για τις οποίες η αριστερά ιδρύθηκε και υπάρχει. Κι αυτό όχι μόνο δεν επιτάσσει τον υποτονισμό του καταστατικού ριζοσπαστισμού του χώρου μας, αλλά το ακριβώς αντίθετο: επιβάλλει την ενίσχυση του αντισυστημισμού και του αντικαπιταλισμού μας.

Η αντίθετη κίνηση είναι στρατηγικά αυτοκτονική. Όχι, κυρίως, γιατί εν τέλει αποτελεί λαϊκιστική παρεκτροπή του χειρότερου είδους. Αλλά και γιατί είναι ο σίγουρος τρόπος για να χαθεί το σημερινό 30% που αντιπροσωπεύει, δυνάμει, ένα πολύ μεγάλο εξεγερσιακό, αντιστασιακό, δημοκρατικό και δημιουργικό δυναμικό. Αυτό το δυναμικό είναι που θα φέρει και τους υπόλοιπους. Το ενάμιση εκατομμύριο, και όχι οι τριάντα χιλιάδες, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό το ενάμιση εκατομμύριο έχει συγκεκριμένο ταξικό προφίλ, τόσο παραγωγικό και θετικό, που πριν από λίγους μήνες δεν θα μπορούσαμε να το φανταστούμε ούτε στα καλύτερά μας όνειρα.'

Τι λεει σημερα αυτο το παιδι?

Η ιδέα πως θα μπορέσει η κυβέρνηση να ασκήσει αντισταθμιστικές πολιτικές σε ταξικά μεροληπτική κατεύθυνση προσκρούει στην πραγματικότητα της επιτροπείας, που θα ελέγχει και την παραμικρή νομοθετική παρέμβαση. Η πρόσδεση, λοιπόν, στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής κατά βάση θα σημάνει πέρα από την ραγδαία απαξίωση της κυβέρνησης και την πιθανότητα μεγάλης ενδυνάμωσης της ναζιστικής ακροδεξιάς.

LeftG700 είπε...

Φίλε Όργουελ,


Ο Λάσκος έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί τα σκατά (κρύβει βέβαια ντροπαλά ότι ήταν ένας από αυτούς που προετοίμασαν την παρασκευή τους). Ο Χριστόφορος, μεγάλη κοτάρα! Αντίθετα από το Λάσκο, ούτε τη διακήρυξη των 109 δεν υπέγραψε! Μιλάμε για κομμουνισταράδες, όχι αρχίδια! Αμ τι νόμιζες; Τζάμπα έφαγαν τα νιάτα τους να διαβάζουν Αλτουσέρ και Πουλαντζά;


Τα λέμε

Ανανεωτικός κομμουνιστής είπε...

Left, πότε γράφτηκε το κείμενο του κ. Ψαρά; Ρωτώ γιατί μού δίνει την αίσθηση ότι γράφτηκε πριν την ψηφοφορία για την έγκριση του μνημονίου στη βουλή. Κάνω λάθος;

LeftG700 είπε...

Φίλε Ανανεωτικέ,


Γράφτηκε τη Δευτέρα που μας πέρασε (στον τίτλο τού άρθρου του έχω βάλει σύνδεσμο, όπως κάνω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις). Όμως, τι σημασία έχει αυτό; Οι διαδικασίες που είχαν δρομολογηθεί ήταν γνωστές. Ήξερε ότι θα έρθει τάχιστα στη Βουλή. Έχεις καμιά αμφιβολία ότι δίνει γραμμή «ψηφίστε ναι σε όλα και βγάλτε το σκασμό»; Νομίζω πως είναι ολφάνερο.


Τα λέμε


ΥΓ Αν έχεις γερό στομάχι (η σύσταση για Primperan ισχύει πάντα!), βάλε ΣΚΑΪ. Ο Δημήτρης Σεβαστάκης ‘‘ζωγραφίζει’’!

Ανανεωτικός κομμουνιστής είπε...

Είμαι σίγουρος ότι ο κ. Ψαράς λέει αυτό που είπες. Ρώτησα γιατί (διαβάζοντας βιαστικά) δεν είδα το λινκ στον τίτλο του άρθρου.

Κάτι που με ενοχλεί αυτές τις μέρες είναι τα μέλη/στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που με υπερ-αριστερή (και ίσως αριστερίστικη) φρασεολογία καταλήγουν στο "ναι σε όλα". Ίσως ο Παπαδημούλης (ενδεικτικά αναφέρομαι σ' αυτόν ως παράδειγμα στελέχους που ποτέ δεν προσποιήθηκε το "σκληρό μαρξιστή") να είναι διανοητικά πιο "έντιμος".

Για να τα λέμε όλα όμως, υπάρχει βέβαια και μια άλλη κατηγορία που μάλλον είναι η πιο πολυπληθής: άνθρωποι που μπήκαν στο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 12 και εμφανίζονται τσιπρικότεροι του Τσίπρα. Βέβαια, αν μού πεις ότι αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν έγιναν αριστεροί, δεν θα έχεις άδικο.

LeftG700 είπε...

Ίσως ο Παπαδημούλης (ενδεικτικά αναφέρομαι σ' αυτόν ως παράδειγμα στελέχους που ποτέ δεν προσποιήθηκε το "σκληρό μαρξιστή") να είναι διανοητικά πιο "έντιμος".


Φίλε Ανανεωτικέ, δεν ξέρεις κι ούτε μπορείς να φανταστείς πόσες φορές το έχω πει αυτό όχι τόσο για τον Παπαδημούλη, όσο, κυρίως, για τον Κουβέλη!

Για τη δεύτερη επισήμανσή σου: Βάσιμη η εκτίμηση που κάνεις. Όμως, δεν ξέρω αν στον απλό κόσμο αυτής τής κατηγορίας για την οποία μιλάς υπερτερούν αυτοί ή οι τύπου (το λέω πολύ σχηματικά) Σακοράφα ή και Ραχήλ. Όπως μπορείς να υποθέσεις, τους δεύτερους τους σέβομαι. Για τους πρώτους, δεν θέλεις να ξέρεις τι σκέφτομαι! :-)


Τα λέμε

ο Οργουελ είπε...

τιμιος ειναι , αριστερος ειναι ?

ο Οργουελ είπε...

ουτως ειπειν αριστερος που να μην κανει την αντισταση παραδοση.
Και θαταν πιο τιμιος αν αλλαζε και το ονομα του σε συ.ρι.κεντρου

ο Οργουελ είπε...

Και μεις οι αντιμνημονιακοι αριστεροι, αισθανομαστε σαν ακεφαλα ζομπι (αλλα δεν πεθαναμε)

LeftG700 είπε...

Ρε συ Όργουελ, τι με ρωτάς αν είναι αριστερός; Δηλαδή, πώς με κόβεις; Ότι έγινα ξαφνικά Κουβελικός ή Δημαρίτης; Έλεος! Να καταλαβαινόμαστε!

ο Οργουελ είπε...

Βαρκιζα = συριζομνημονιο επακολουθει τρομοκρατια (βελτιστες τακτικες)
η ελλαδα ολη μια εξορια το κηδειοχαρτο ιης δημοκρατιας γραφει πανω «Χρειάζεται μια κυβέρνηση πιο συνεκτική και πιο προσηλωμένη στις εντολές του πρωθυπουργού»